MiniArt 16009 French Musketeer XVII Century

Το γαλλικό πεζικό τον 17ο αιώνα γνώρισε σημαντική εξέλιξη και σημαντικές αλλαγές. Πάνω απ' όλα, μπήκε σε αυτόν τον αιώνα με μια αποσκευή εμπειριών από την περίοδο των γαλλικών θρησκευτικών πολέμων (1562-1598) και η πρώτη μεγάλη σύγκρουση του 17ου αιώνα στην οποία έπρεπε να λάβει μέρος ήταν ο Τριακονταετής Πόλεμος (1618- 1648), στο οποίο η Γαλλία εισήλθε μόλις το 1635 έτος. Εκείνη την εποχή, το Γαλλικό πεζικό αποτελούνταν κυρίως από πλουμιστές και σωματοφύλακες, και παρόλο που ήταν ικανό να κερδίσει μεγάλες μάχες (για παράδειγμα στο Rocroi το 1643), ήταν σίγουρα κάθε άλλο παρά τέλειο. Πλησίασε κοντά του κατά τη μακρόχρονη βασιλεία του Λουδοβίκου XIV, γνωστού ως Βασιλιάς Ήλιου, ο οποίος βασίλεψε ανεξάρτητα τα έτη 1661-1715. Πρώτα απ' όλα, επί βασιλείας του, ο στρατός αυξήθηκε αριθμητικά (από 120.000 άτομα το 1672 σε 280.000 το 1678), αλλά και οι συνθήκες διαβίωσης και η επιμελητεία του βελτιώθηκαν σημαντικά. Το πεζικό άρχισε στη συνέχεια να δέχεται τουφέκια πυριτόλιθου και οι πικήμονες εξαφανίστηκαν από τα πεδία των μαχών (και τελικά στον γαλλικό στρατό το 1703) ως αποτέλεσμα της χρήσης ξιφολόγχης - αρχικά μια ξιφολόγχη τύπου μπουλονιού και αργότερα μια ξιφολόγχη. Στα τέλη του 17ου αιώνα, η βασική οργανωτική μονάδα του γαλλικού πεζικού ήταν ένα σύνταγμα, το οποίο χωρίστηκε σε τάγματα - από 1 έως 4 εντός του συντάγματος. Ο αριθμός των λόχων σε ένα τάγμα, που αρχικά έφτανε τους 20, εγκαταστάθηκε τελικά στον γαλλικό στρατό στο επίπεδο των 13 - ένας λόχος γρεναδιέρων και 12 λόχοι σωματοφυλάκων. Αξίζει να προστεθεί ότι μια ενιαία καμπάνια αποτελούνταν από περίπου 50 άτομα. Αξίζει να προστεθεί ότι το γαλλικό πεζικό του δέκατου έβδομου αιώνα αποτελούνταν από συντάγματα που στρατολογήθηκαν από γηγενείς Γάλλους, καθώς και τα λεγόμενα ξένα συντάγματα που αποτελούνται από εκπροσώπους ενός δεδομένου έθνους, π.χ. Ελβετούς ή Ιρλανδούς.