Το πρόγραμμα Gemini είναι το όνομα του προγράμματος διαστημικών πτήσεων υπό τις Ηνωμένες Πολιτείες που διεξήχθη από το 1963 έως το 1966. Ήταν το επόμενο βήμα της αμερικανικής διαστημικής υπηρεσίας, που επρόκειτο να την φέρει πιο κοντά στην αποστολή ενός ανθρώπου στο φεγγάρι. Περιλάμβανε νέους διαστημικούς ελιγμούς για τη NASA, όπως την εκτόξευση αστροναυτών στο διάστημα ή τη σύνδεση και ελλιμενισμό δύο διαστημικών σκαφών. Συνέλεξε επίσης πολύ προσεκτικά δεδομένα σχετικά με τον αντίκτυπο της έλλειψης βαρύτητας στην ανθρώπινη φυσιολογία. Ως μέρος του προγράμματος, η McDonnell ανέπτυξε μια ειδική διαστημική κάψουλα, η οποία επρόκειτο να χρησιμοποιηθεί για την υλοποίηση των προαναφερθέντων εργασιών και ερευνητικών στόχων. Η κάψουλα αυτή, στη βασική της έκδοση, είχε ύψος 5,67 μέτρα, διάμετρο 3,05 μέτρα και βάρος 3,85 τόνους. Ο μέγιστος χρόνος του σε τροχιά ήταν 14 ημέρες. Εκείνη την εποχή, ήταν πολύ προηγμένα τεχνικά - αρκεί να πούμε ότι ήταν το πρώτο αμερικανικό διαστημόπλοιο που χρησιμοποίησε τον δικό του υπολογιστή επί του σκάφους που ονομάζεται Υπολογιστής καθοδήγησης Gemini. Κατά την υλοποίηση του προγράμματος Gemini πραγματοποιήθηκαν συνολικά 12 επιτυχημένες διαστημικές πτήσεις, εκ των οποίων 10 επανδρωμένες. Το έργο, αν και κόστισε το ισοδύναμο των σημερινών 6-7 δισεκατομμυρίων δολαρίων ΗΠΑ, ολοκληρώθηκε με απόλυτη τεχνική και επιστημονική επιτυχία.
Ο Titan II (Eng. Tytan II) Gemini Launch Vehicle (αγγλική συντομογραφία: GLV) είναι ένας αμερικανικός πύραυλος φορέας, ο οποίος αναπτύχθηκε για τις ανάγκες επανδρωμένων διαστημικών πτήσεων στο πλαίσιο του προγράμματος Gemini. Το πρώτο της επιτυχημένο ξεκίνημα ήταν τον Απρίλιο του 1964 και το τελευταίο το Νοέμβριο του 1966. Υπήρξαν 12 εκτοξεύσεις πυραύλων κατά τη διάρκεια αυτών των ετών, οι οποίες ήταν όλες επιτυχείς. Το μήκος του πυραύλου ήταν περίπου 33 μέτρα με διάμετρο 3,05 μέτρα. Η μάζα του πυραύλου, συμπεριλαμβανομένου του Gemini, ήταν περίπου 154 τόνοι. Ο πύραυλος μεταφοράς Tytan II ήταν ένας εκσυγχρονισμός του βαλλιστικού πυραύλου SM-68B Titan II , ανατέθηκε το 1963. Οι κύριοι εκσυγχρονισμοί και αλλαγές περιελάμβαναν τη χρήση στον πύραυλο φορέα, μεταξύ άλλων, μιας εγκατάστασης ανίχνευσης σφαλμάτων, ενός εφεδρικού συστήματος ελέγχου πτήσης ή την εισαγωγή ενός συστήματος ραδιοελέγχου. Όλες οι αλλαγές έγιναν για τη NASA από τον κατασκευαστή πυραύλων - Aerojet. Ο πύραυλος αποτελούνταν από δύο τμήματα, το πρώτο από τα οποία είχε μήκος περίπου 21 μέτρα και το δεύτερο - περίπου 12 μέτρα.
The models are digitally printed - some adhesives can dissolve the ink!
Paint in digital printing can be dissolved by certain types of adhesives like butaprene and similar on the same solvents. Before bonding, it is advisable to try the adhesive used on a barely visible part of the model.