MiniArt 16029 Gladiator

Στην αρχαία Ρώμη, οι ειδικά εκπαιδευμένοι σκλάβοι που επρόκειτο να πολεμήσουν ο ένας τον άλλον στην αρένα προς τέρψη του πλήθους ονομάζονταν μονομάχοι. Είναι αρκετά κοινά αποδεκτό ότι το έθιμο των μονομαχιών υιοθετήθηκε από τους Ρωμαίους από τους Ετρούσκους και πιθανώς τους Σαμνίτες. Οι πρώτοι αγώνες μονομάχων στη Ρώμη τεκμηριώνονται τον 3ο αιώνα π.Χ., και οι πρώτοι αγώνες μονομάχων που οργανώθηκαν από Ρωμαίους προξένους έγιναν στα τέλη του 2ου αιώνα π.Χ. (περίπου 105 π.Χ.). Για λόγους τάξης, αξίζει να προσθέσουμε ότι οι αγώνες αυτοί απαγορεύτηκαν τον 4ο αιώνα μ.Χ., μαζί με την αυξανόμενη θέση του Χριστιανισμού στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Πολλοί μονομάχοι ήταν Γερμανοί, Θράκες και Γαλάτες, αν και ανάμεσά τους υπήρχαν και αυτόχθονες Ρωμαίοι. Την περίοδο του 3ου-1ου αι. π.Χ., το κύριο κέντρο εκπαίδευσης μονομάχων ήταν η Καμπανία, ιδιαίτερα η Κάπουα, όπου ειδικά σχολεία προετοίμαζαν μονομάχους για μάχη. Οι μονομάχοι, λόγω του οπλισμού τους, χωρίστηκαν σε διάφορους τύπους, μεταξύ των οποίων: Andabata (ένας μονομάχος που φορούσε αλυσιδωτή αλληλογραφία και κράνος με πέπλο), Myrmilo (είχε κράνος σε σχήμα ψαριού στο κεφάλι του, φρουρό ώμου, ξίφος και μια στενόμακρη ασπίδα) ή Ρετιάριος (ο οπλισμός του ήταν τρίαινα ή καμάκι, στιλέτο και δίχτυ, τις περισσότερες φορές πολεμούσε χωρίς κράνος). Αξίζει να προστεθεί ότι οι μονομάχοι οργάνωσαν τουλάχιστον αρκετές εξεγέρσεις στην ιστορία της Ρώμης, μεταξύ των οποίων μπορούμε να διακρίνουμε, για παράδειγμα, την πρώτη εξέγερση της Σικελίας (138-132 π.Χ.), την εξέγερση του Βέττιου ή ιδιαίτερα την εξέγερση του Σπάρτακου του 73-71. π.Χ., η καταστολή της οποίας προκάλεσε πολλά προβλήματα στους Ρωμαίους.