Το Junkers Ju-88 είναι ένα γερμανικό, δικινητήριο, πολλαπλών ρόλων αεροσκάφος σε διάταξη σπονδυλικής στήλης, με κλασική ουρά και εξολοκλήρου μεταλλική δομή. Η πτήση του πρωτότυπου πραγματοποιήθηκε στις 21 Δεκεμβρίου 1936 και η έναρξη λειτουργίας έγινε το 1939. Η πρώτη σειρά παραγωγής τροφοδοτήθηκε από κινητήρες Jumo 211A. Χάρη στα καλά χαρακτηριστικά πτήσης, τις σημαντικές επιδόσεις και τη στιβαρή κατασκευή με βάση το Ju-88, έχουν δημιουργηθεί πολλές διαφορετικές εκδόσεις του αεροσκάφους που εκτελούν διάφορες λειτουργίες. Η πρώτη έκδοση μαζικής παραγωγής είναι το Ju-88A, με πολλές αναθεωρήσεις. Χρησίμευε ως μεσαίο βομβαρδιστικό. Οι τρεις αναθεωρήσεις του έχουν προσαρμοστεί στις λειτουργίες της ερήμου (A9, A10 και A11). Τα αεροπλάνα Ju-88B, τα οποία χρησιμοποιήθηκαν ως αεροσκάφη αναγνώρισης, κατασκευάστηκαν σε μικρή κλίμακα. Από την άλλη, το Ju-88C κατασκευάστηκε σε μεγάλη κλίμακα, με κινητήρες BMW 801, που ήταν ένα εξαιρετικό νυχτερινό μαχητικό. Η έκδοση Ju-88-C6c διέθετε το ραντάρ SN-2 και τα κανόνια Schrage Musik. Η έκδοση D είναι μια άλλη έκδοση αναγνώρισης, αλλά με νέους κινητήρες. Ένα άλλο μοντέλο ανάπτυξης είναι το περίφημο Ju-88G, το οποίο είναι ένα νυχτερινό μαχητικό με όλο και περισσότερα σύγχρονα ραντάρ αεροσκαφών (SN2, SN3, FuG-218 και τέλος το ραντάρ FuG-240 εκατοστών στην έκδοση Ju-88G-7C) και άλλα ισχυρές εκδόσεις κινητήρων. Επιπλέον, δημιουργήθηκαν οι ακόλουθες εκδόσεις: Ju-88H, Ju-88p, Ju-88S και Ju-88T. Το αεροπλάνο χρησιμοποιήθηκε κατά την εκστρατεία του Σεπτεμβρίου, τον πόλεμο στη Δυτική Ευρώπη και τη Μάχη της Βρετανίας το 1940, σε μεγάλη κλίμακα στο Ανατολικό Μέτωπο και σε μάχες με τους βομβαρδισμούς των Συμμάχων πάνω από τους γερμανικούς ουρανούς. Κατασκευάστηκαν περίπου 15.000 αντίγραφα αυτού του επιτυχημένου αεροσκάφους, όλες οι εκδόσεις. Τεχνικά στοιχεία (Ju-88G): μήκος: 15,5 m, άνοιγμα φτερών: 20,08 m, ύψος: 5,07 m, μέγιστη ταχύτητα: 550 km/h, μέγιστη εμβέλεια: 2500 km, μέγιστη οροφή 9900 m, οπλισμός: μόνιμο-4 κανόνια MG151 / 20 πολυβόλα των 20 χιλιοστών, 1-2 πολυβόλα MG131 13 χιλιοστών και 1-2 πυροβόλα MG151 / 20 πυροβόλα των 20 χιλιοστών στο σύστημα Schrage Musik.Το Junkers Ju-87 Stuka (συντομογραφία του γερμανικού Sturzkampfflugzeug, που σημαίνει βομβαρδιστικό κατάδυσης) είναι ένα γερμανικό μονοκινητήριο βομβαρδιστικό κατάδυσης με κλασική ουρά, φτερά σε ανεστραμμένη διαμόρφωση πτέρυγας γλάρου και εξολοκλήρου μεταλλική κατασκευή. Το Ju-87 είναι ένα από τα πιο διάσημα αεροσκάφη της Luftwaffe, σύμβολο της δύναμής του δίπλα στο Me-109. Στην αρχή του πολέμου (1939-1941) έγινε σύμβολο του Blitzkrieg, προκαλώντας συχνά πανικό στους εχθρικούς στρατιώτες εγκαθιστώντας ακουστικές σειρήνες (τα λεγόμενα jerychoñskie trunks), προκαλώντας έναν συγκεκριμένο ήχο κατά τη διάρκεια μιας καταδυτικής πτήσης. Ο δημιουργός του μηχανήματος ήταν ο Hermann Pohlmann και το Ju-87 πέταξε για πρώτη φορά στον αέρα το 1935 και βγήκε στην παραγωγή δύο χρόνια αργότερα. Κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου στην Ισπανία, χωρίς να συναντήσει σοβαρό εχθρό στον αέρα, μπορούσε να αποδειχθεί αποτελεσματικός στις αποστολές για τις οποίες δημιουργήθηκε. Χάρη στη δυνατότητα μιας πολύ απότομης κατάδυσης, διατηρώντας μια σχετικά χαμηλή ταχύτητα, πέτυχε πολύ υψηλή απόδοση βομβαρδισμού. Η φήμη του Στούκα επιβεβαιώθηκε κατά τη διάρκεια των δραστηριοτήτων του στην Πολωνία, την Ολλανδία, τη Γαλλία, την Ελλάδα και την Κρήτη. Ωστόσο, κατά τη διάρκεια της Μάχης της Βρετανίας, αργά Stukas με μόνιμα τοποθετημένο εξοπλισμό προσγείωσης απλώς σφαγιάστηκαν από αεροπλάνα της RAF, και ως αποτέλεσμα τους ανατέθηκε να επιτεθούν σε λιγότερο αμυνόμενους στόχους. Στο Ανατολικό Μέτωπο, το Ju-87 έπαιξε ρόλο κυρίως ως αεροσκάφος στενής υποστήριξης και ως εξαιρετικό αντιτορπιλικό. Ο Χανς Ούλριχ Ρούντελ - ο πιλότος της Luftwaffe που τιμήθηκε με τα περισσότερα βραβεία, έχει στον λογαριασμό του 519 κατεστραμμένα σοβιετικά άρματα μάχης. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, η παραγωγή του Ju-87 ανεστάλη πολλές φορές, αλλά πάντα αποδεικνυόταν ότι έπρεπε να επανεκκινηθεί γιατί δεν υπήρχε άλλο αεροσκάφος που θα μπορούσε να το αντικαταστήσει επάξια. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, δημιουργήθηκαν καμιά δεκαριά εκδόσεις και εκδόσεις του Ju-87. Το πρώτο μαζικής παραγωγής ήταν το Ju-87 B (Berta). Οδηγήθηκε από δύο εκδόσεις του κινητήρα Jumo 211 με 1000KM ή 1200KM. Χρησιμοποίησε ως επίγειο βομβαρδιστικό κατάδυσης. Με τη σειρά του, το Ju-87R (Richard) εξαπολύθηκε σε επιθέσεις σε ναυτικούς στόχους. Είχε μεγαλύτερη εμβέλεια από την έκδοση B, αλλά ήταν λίγο πιο αργή. Η έκδοση D (Dora) ήταν η πιο ευρέως παραγόμενη και η πιο συχνά τροποποιημένη. Είχαν νέες εκδόσεις του κινητήρα Jumo 211 με 1420 και 1500 ίππους. Το Ju-87D διέθετε καλύτερη θωράκιση από τους προκατόχους του. Η τελευταία μεγάλης κλίμακας έκδοση του Ju 87 ήταν το Model G (Gustav), ένα επιθετικό αεροσκάφος και «καταστροφέας αρμάτων μάχης», το οποίο εισήλθε στις μονάδες γραμμής στις αρχές του 1943. Τα κύρια όπλα αυτής της έκδοσης ήταν τα δύο κανόνια Bordkanone BK 3.7 των 37 mm που ήταν τοποθετημένα στους δίσκους κάτω από τα φτερά. Το Ju-87G είχε επίσης βελτιωμένη θωράκιση. Κατά τη διάρκεια ολόκληρου του πολέμου, κατασκευάστηκαν περίπου 5.900 μονάδες όλων των εκδόσεων του Ju-87. Τεχνικά στοιχεία (έκδοση Ju-87B): μήκος: 11m, άνοιγμα φτερών: 13,8m, ύψος: 4,23m, μέγιστη ταχύτητα: 390km/h, μέγιστη εμβέλεια: 500km, μέγιστη οροφή 8200m, οπλισμός: σταθερή - 3 πολυβόλα cal .7,92mm , αναρτημένη - έως 450 κιλά βόμβες.Το Hawker Hurricane είναι ένα βρετανικό μονοκινητήριο μονοκινητήριο μαχητικό με μεταλλική κατασκευή με στοιχεία από καμβά από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ενεργώντας σε όλα τα μέτωπα κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, το Hawker Hurricane κέρδισε το όνομα ενός από τα καλύτερα και πιο πανταχού παρόντα αεροπλάνα εκείνης της εποχής, τόσο ως μαχητικό όσο και ως επιθετικό. Αναμφίβολα, ωστόσο, η πιο σημαντική κάρτα στην ιστορία αυτής της μηχανής ήταν η συμβολή της στη νίκη των Βρετανών στη Μάχη της Βρετανίας το 1940. Το αεροπλάνο που κατασκεύασε η Sydney Camm κατόπιν αιτήματος του Υπουργείου Άμυνας έπρεπε να γίνει η κύρια δύναμη του βρετανικού εναέριου στόλου. Για πρώτη φορά, ένα πρωτότυπο αεροσκάφους με κινητήρα Rolls-Royce Merlin Mk.II απογειώθηκε στις 6 Νοεμβρίου 1935, με πιλότο τον Georg Bulman. Οι δοκιμές ήταν εξαιρετικές και γρήγορα αποφασίστηκε να παραγγείλουν 600 μηχανές, η πρώτη από τις οποίες τέθηκε σε υπηρεσία με την 111η μοίρα της RAF τον Δεκέμβριο του 1937. Όταν η Μεγάλη Βρετανία κήρυξε τον πόλεμο στη Ναζιστική Γερμανία στις 3 Σεπτεμβρίου 1939, η RAF είχε 19 έτοιμες για μάχη μοίρες Hurricane, οι οποίες ξεκίνησαν τη στρατιωτική τους καριέρα με επιχειρήσεις στη Γαλλία και τη Νορβηγία. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, δημιουργήθηκαν αρκετές εκδόσεις αυτού του πολύ επιτυχημένου αεροπλάνου. Η πρώτη έκδοση μαζικής παραγωγής ήταν η Mk.I με τον κινητήρα Merlin III. Από το 1940 άρχισαν να παραδίδονται στις μονάδες οι εκδόσεις Mk.II με τον νέο κινητήρα Merlin XX χωρητικότητας 1280 HP. Ήταν αυτή η έκδοση, ως η πρώτη παραλλαγή του Hurricane, που εκτελούσε κυρίως εργασίες υποστήριξης επίθεσης και μάχης. Η καλύτερη παραλλαγή του ήταν το Hurricane Mk.IID, που χρησιμοποιήθηκε από τον min. στην εκστρατεία στη Βόρεια Αφρική το 1942. Η τρίτη έκδοση είναι το Hurricane Mk.IV με τον νέο κινητήρα Merlin 24/27, 1620HP. Χρησιμοποίησε ως επιθετική μηχανή οπλισμένη με βόμβες, ακατευθυνόμενους πυραύλους και κανόνια Vickers S μέχρι το 1944. Παρήχθη επίσης μια θαλάσσια παραλλαγή (Sea Hurricane), η οποία εξυπηρετούσε σε αεροπλανοφόρα και σε ειδικά προσαρμοσμένα εμπορικά πλοία (Sea Hurricane Mk.IA). Τεχνικά στοιχεία (έκδοση Mk.IIC): μήκος: 9,84m, άνοιγμα φτερών: 12,19m, ύψος: 4m, μέγιστη ταχύτητα: 547km/h, ρυθμός ανάβασης: 14,1m/s, μέγιστο βεληνεκές: 965km, μέγιστη οροφή 10.970m Οπλισμός: σταθερά - 4 κανόνια Hispano Mk.II 20mm, σφεντόνα - βόμβες έως 460 κιλά.
Το Supermarine Spitfire είναι ίσως το πιο διάσημο βρετανικό μαχητικό από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ήταν ένα εξ ολοκλήρου μεταλλικό μηχάνημα με διαμόρφωση χαμηλής πτέρυγας, χαρακτηριστικά ελλειπτικά φτερά, κλασική ουρά και ανασυρόμενο σύστημα προσγείωσης. Η πρωτότυπη πτήση πραγματοποιήθηκε στις 5 Μαρτίου 1936. Το Spitfire αποδείχθηκε ότι ήταν το βασικό στοιχείο του πολέμου της RAF, το οποίο συνέχισε να τα πηγαίνει καλά μετά τον πόλεμο, παραμένοντας στην παραγωγή για 10 χρόνια. Η ιστορία του Spitfire ξεκίνησε στο γραφείο σχεδίασης του RJ Mitchell, του επικεφαλής σχεδιαστή της Supermarine. Τα πρώτα μηχανήματα πήγαν στις μονάδες της RAF το 1938, αλλά όταν ξεκίνησε η Μάχη της Βρετανίας το καλοκαίρι του 1940, υπήρχαν ήδη 19 μοίρες σύγχρονων μαχητικών στα αεροδρόμια - μαζί με τους λίγο παλαιότερους Hurricanes των νησιών, αμύνονταν 600 αεροσκάφη. Με την επέκταση των εχθροπραξιών, το Spitfire εξυπηρέτησε οπουδήποτε η RAF επιχειρούσε στην Άπω Ανατολή, τη Βόρεια Αφρική και την Ιταλία, κατά την απόβαση στη Νορμανδία και τις μάχες στη Γαλλία και τελικά κατά τη διάρκεια της επιχείρησης στη Γερμανία το 1945. Για πολλούς Βρετανούς έγινε σύμβολο νίκης στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Αυτό το υπέροχο μηχάνημα έχει τουλάχιστον μια ντουζίνα εκδόσεις παραγωγής. Τα σημαντικότερα από αυτά είναι, μεταξύ άλλων το πρώτο Spitfire Mk.I μαζικής παραγωγής με κινητήρα Rolls-Royce Merlin II 1030 ίππων. Ήταν πάνω από όλα αυτό το μηχάνημα που συνέβαλε τόσο εξαιρετική στη Μάχη της Βρετανίας. Πολλές εκδόσεις αυτού του μοντέλου έχουν αναπτυχθεί, μεταξύ των οποίων PR Mk IA (έκδοση αναγνώρισης) ή PR.IG (έκδοση ένοπλης αναγνώρισης). Μια άλλη ενδιαφέρουσα έκδοση ήταν το Spitfire Mk.V με κινητήρα Rolls-Royce Merlin 45 με 1440HP. Αργότερα, συναρμολογήθηκαν και κινητήρες Merlin 50. Η σειριακή παραγωγή αυτής της έκδοσης ξεκίνησε το 1941 και ήταν η απάντηση της RAF στην εμφάνιση του Messerschmitt Bf-109F. Μια άλλη πολύ επιτυχημένη έκδοση είναι το Spitfire Mk.IX, που τροφοδοτείται από κινητήρα Merlin 61 με έλικα 4 λεπίδων. Δημιουργήθηκε ως αντίπαλος του Focke-Wulf Fw-190 και τέθηκε σε παραγωγή στα τέλη του 1941. Αυτή η έκδοση τροποποιήθηκε πολλές φορές και, για παράδειγμα, το 1944 απέκτησε ένα νέο γυροσκόπιο, ένα διευρυμένο πηδάλιο ή ένα διαφορετικό σύστημα πτερυγίων. Μια άλλη σημαντική έκδοση είναι το Spitfire Mk.XIV με κινητήρα Rolls-Royce Griffon 61 και έλικα με πέντε λεπίδες. Η σειριακή παραγωγή ξεκίνησε τον Οκτώβριο του 1943. Μία από τις τελευταίες σειρές που παράγονται ήταν η έκδοση Mk.21. Αυτή η έκδοση είχε κινητήρα Griffon 61, ισχυρά ενισχυμένη δομή και περίβλημα, τα φτερά επεκτάθηκαν, αυξάνοντας την επιφάνεια πτήσης τους. Η μαζική παραγωγή ξεκίνησε τον Μάρτιο του 1945. Τεχνικά στοιχεία (έκδοση Mk.XIV): μήκος: 9,14 m, άνοιγμα φτερών: 11,23 m, ύψος: 3,05 m, μέγιστη ταχύτητα: 717 km/h, ρυθμός ανάβασης: 18,5 m/s, πρακτική οροφή: 13.200 m, μέγιστη εμβέλεια: 1815 km, οπλισμός: σταθερός - 4 πολυβόλα των 7,7 mm και 2 κανόνια Hispano Mk II των 20 mm, αναρτημένα - έως 225 κιλά βομβών.