Italeri 6147 Anti-tank Obstacles

Με την ανάπτυξη των τεθωρακισμένων όπλων στο τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου και στον Μεσοπόλεμο, πολλοί ευρωπαϊκοί στρατοί άρχισαν να εφαρμόζουν περισσότερο ή λιγότερο αποτελεσματικά μόνιμα αντιαρματικά οδοφράγματα (anti-tank barricades). αντιαρματικά εμπόδια). Προφανώς, αυτή η διαδικασία συνεχίστηκε κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Κατά τη διάρκεια της τελευταίας σύγκρουσης, οι δύο πιο συχνά χρησιμοποιούμενοι τύποι φραγμάτων. Τα πρώτα από αυτά ήταν τα λεγόμενα δόντια δράκου, δηλαδή μπλοκ από οπλισμένο σκυρόδεμα, συχνά σε σχήμα πυραμίδων ή κόλουρων πυραμίδων, σπανιότερα πρίσματα ύψους έως 120-140 εκατοστών. Τις περισσότερες φορές τοποθετούνταν σε πολλές σειρές, μπροστά από τις δικές τους θέσεις αντιαρματικού πυροβολικού. Χρησιμοποιήθηκαν σε μεγάλη κλίμακα από τον γερμανικό στρατό στα λεγόμενα Το Τείχος του Ατλαντικού, η Γραμμή Siegfried, αλλά και στην Οχυρωμένη Περιοχή Międzyrzecz (MRU). Ένα άλλο αντιαρματικό φράγμα ήταν ένας σκαντζόχοιρος (τσεχικός σκαντζόχοιρος) κατασκευασμένος από χάλυβα ή οπλισμένο σκυρόδεμα και παραδόθηκε στην πρώτη γραμμή, συνήθως σε έτοιμα προς εγκατάσταση δομοστοιχεία. Στην περίπτωση των χαλύβδινων σκαντζόχοιρων, ήταν απλώς τρεις δοκοί συγκολλημένες μεταξύ τους, οι οποίες μπορούσαν να τοποθετηθούν στο έδαφος και να ενσωματωθούν σε αυτό. Στην περίπτωση των σκαντζόχοιρων από οπλισμένο σκυρόδεμα, είχαν επίσης σχήμα τριών βραχιόνων, αλλά ήταν πολύ βαρύτεροι. Αυτός ο τύπος αντιαρματικού φράγματος χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον τσεχοσλοβακικό στρατό τη δεκαετία του 1930 (εξ ου και το όνομα στα αγγλικά), αλλά και από τη Βέρμαχτ στο Τείχος του Ατλαντικού.