Η Fairey Fulmar είναι ένα βρετανικό μαχητικό αεροσκάφος με μισό κέλυφος, μεταλλικό, με χαμηλά φτερά από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο σχεδιασμός του αεροσκάφους αναπτύχθηκε στις αρχές του 1938 και η πρώτη πτήση του πρωτοτύπου πραγματοποιήθηκε στις 4 Ιανουαρίου 1940. Κατά την κατασκευή των μηχανών Fairey Fulmar, χρησιμοποιήθηκε η εμπειρία και πολλά εξαρτήματα από το γρήγορο βομβαρδιστικό Battle της ίδιας εταιρείας. Παρόλα αυτά, το Fulmar αποδείχθηκε ότι ήταν ένα μηχάνημα πολύ εύκολο να πιλοτάρει, και πάνω από όλα, πέτυχε τις υποτιθέμενες παραμέτρους. Το αεροπλάνο τέθηκε σε υπηρεσία τον Μάιο του 1940 και σχεδιάστηκε το 1945. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, παρήχθησαν 600 Fulmar σε τρεις ποικιλίες. Το πρώτο (Mk.I) είναι μια έκδοση για ένα άτομο του ενσωματωμένου μαχητικού. Το δεύτερο (Mk.II) ήταν μια κυνηγετική μηχανή προσαρμοσμένη για να λειτουργεί από αεροδρόμια πεδίου. Και οι δύο τροφοδοτούνταν από έναν κινητήρα Rolls-Royce Merlin VIII 1085HP. Τέλος, η τελευταία έκδοση (NF. Mk.II) χρησίμευε ως νυχτερινό μαχητικό και κινούνταν από κινητήρα Rolls-Royce Merlin XXX. Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, τα αεροπλάνα Fairey Fulmar πολέμησαν κυρίως στη Μεσόγειο και σε μικρό βαθμό (ως μέρος της Μοίρας RAF 803) πάνω από τους ουρανούς της Κεϋλάνης. Από το 1943, αντικαταστάθηκαν από αεροπλάνα Supermarine Spitfire Mk.V, προσαρμοσμένα να λειτουργούν από αεροπλανοφόρα. Τεχνικά στοιχεία: μήκος: 12,25 m, άνοιγμα φτερών: 14,13 m, ύψος: 4,27 m, μέγιστη ταχύτητα: 438 km / h, ταχύτητα ανάβασης: 6,15 m / s, μέγιστη εμβέλεια: 1255 km, μέγιστη οροφή 8300 m, οπλισμός: σταθερό - 9 Vickers Πολυβόλα 7,7 mm, αναρτημένα - έως 110 κιλά βόμβες.Ο επαναστατικός σχεδιασμός του F4U Corsair δημιουργήθηκε το 1938 ως ανταπόκριση στο αίτημα του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ να σχεδιάσει ένα μαχητικό υψηλής ταχύτητας τοποθετημένο σε αεροπλανοφόρα. Ο Chance Vought ανέλαβε την πρόκληση, με στόχο να τοποθετήσει τον πιο ισχυρό από τους διαθέσιμους κινητήρες (δηλαδή τον κινητήρα Pratt-Whitney Double Wasp) στο μικρότερο δυνατό πλαίσιο αεροπλάνου. Το κλειδί ήταν να τοποθετηθεί το βαρύ σύστημα προσγείωσης στα ανεστραμμένα, στραβά φτερά που έγιναν το σήμα κατατεθέν του αεροσκάφους. Η πτήση του πρωτότυπου πραγματοποιήθηκε στις 29 Μαΐου 1940 και το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ έλαβε το πρώτο του σειριακό Corsair στις 31 Ιουλίου 1942. Ωστόσο, οι δοκιμές που πραγματοποιήθηκαν από το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ σε αεροπλανοφόρα αποκάλυψαν ορισμένα ελαττώματα στο σχεδιασμό, πράγμα που σήμαινε ότι η πρώτη σειρά παραγωγής του αεροσκάφους πήγε σε μοίρες του Σώματος Πεζοναυτών και λειτουργούσε από χερσαίες βάσεις. Η πρώτη μονάδα που παρέλαβε το F-4 ήταν το VMF-124 στο Γκουνταλκανάλ. Γρήγορα αποδείχθηκε ότι η νέα μηχανή ξεπερνάει σίγουρα όλες τις εχθρικές μηχανές και, από πολλές απόψεις, επίσης το F-6 Hellcat. Ταυτόχρονα όμως ήταν πολύ δύσκολο να πιλοτάρει και απαιτούσε μεγάλη προσοχή κατά την προσγείωση. Είναι ενδιαφέρον ότι μόνο έως και το 20% των αποστολών Corsair απογειώθηκαν από τα καταστρώματα των αεροπλανοφόρων και καθ' όλη τη διάρκεια σχεδόν του πολέμου παρέμειναν κυρίως μια μηχανή του Σώματος Πεζοναυτών. Μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, το F-4 Corsair παρέμεινε στη γραμμή και πήρε μέρος στον πόλεμο της Κορέας (1950-1953). Τεχνικά στοιχεία (έκδοση F4U-4): Μέγιστη ταχύτητα: 731 km/h, ταχύτητα ανάβασης: 19,7 m/s, μέγιστη οροφή 12649 m, μέγιστη εμβέλεια: 1115 km, οπλισμός: σταθερά - 6 πολυβόλα M2, διαμέτρημα 12, 7mm και 4 κανόνια Browning 20mm, σφεντόνα - βόμβες έως 1800 κιλά.Το Hawker Hurricane είναι ένα βρετανικό μονοκινητήριο μονοκινητήριο μαχητικό με μεταλλική κατασκευή με στοιχεία από καμβά από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ενεργώντας σε όλα τα μέτωπα κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, το Hawker Hurricane κέρδισε το όνομα ενός από τα καλύτερα και πιο πανταχού παρόντα αεροπλάνα εκείνης της εποχής, τόσο ως μαχητικό όσο και ως επιθετικό. Αναμφίβολα, ωστόσο, η πιο σημαντική κάρτα στην ιστορία αυτής της μηχανής ήταν η συμβολή της στη νίκη των Βρετανών στη Μάχη της Βρετανίας το 1940. Το αεροπλάνο που κατασκεύασε η Sydney Camm κατόπιν αιτήματος του Υπουργείου Άμυνας έπρεπε να γίνει η κύρια δύναμη του βρετανικού εναέριου στόλου. Για πρώτη φορά, ένα πρωτότυπο αεροσκάφους με κινητήρα Rolls-Royce Merlin Mk.II απογειώθηκε στις 6 Νοεμβρίου 1935, με πιλότο τον Georg Bulman. Οι δοκιμές ήταν εξαιρετικές και γρήγορα αποφασίστηκε να παραγγείλουν 600 μηχανές, η πρώτη από τις οποίες τέθηκε σε υπηρεσία με την 111η μοίρα της RAF τον Δεκέμβριο του 1937. Όταν η Μεγάλη Βρετανία κήρυξε τον πόλεμο στη Ναζιστική Γερμανία στις 3 Σεπτεμβρίου 1939, η RAF είχε 19 έτοιμες για μάχη μοίρες Hurricane, οι οποίες ξεκίνησαν τη στρατιωτική τους καριέρα με επιχειρήσεις στη Γαλλία και τη Νορβηγία. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, δημιουργήθηκαν αρκετές εκδόσεις αυτού του πολύ επιτυχημένου αεροπλάνου. Η πρώτη έκδοση μαζικής παραγωγής ήταν η Mk.I με τον κινητήρα Merlin III. Από το 1940 άρχισαν να παραδίδονται στις μονάδες οι εκδόσεις Mk.II με τον νέο κινητήρα Merlin XX χωρητικότητας 1280 HP. Ήταν αυτή η έκδοση, ως η πρώτη παραλλαγή του Hurricane, που εκτελούσε κυρίως εργασίες υποστήριξης επίθεσης και μάχης. Η καλύτερη παραλλαγή του ήταν το Hurricane Mk.IID, που χρησιμοποιήθηκε από τον min. στην εκστρατεία στη Βόρεια Αφρική το 1942. Η τρίτη έκδοση είναι το Hurricane Mk.IV με τον νέο κινητήρα Merlin 24/27, 1620HP. Χρησιμοποίησε ως επιθετική μηχανή οπλισμένη με βόμβες, ακατευθυνόμενους πυραύλους και κανόνια Vickers S μέχρι το 1944. Παρήχθη επίσης μια θαλάσσια παραλλαγή (Sea Hurricane), η οποία εξυπηρετούσε σε αεροπλανοφόρα και σε ειδικά προσαρμοσμένα εμπορικά πλοία (Sea Hurricane Mk.IA). Τεχνικά στοιχεία (έκδοση Mk.IIC): μήκος: 9,84m, άνοιγμα φτερών: 12,19m, ύψος: 4m, μέγιστη ταχύτητα: 547km/h, ρυθμός ανάβασης: 14,1m/s, μέγιστο βεληνεκές: 965km, μέγιστη οροφή 10.970m Οπλισμός: σταθερά - 4 κανόνια Hispano Mk.II 20mm, σφεντόνα - βόμβες έως 460 κιλά.Το Fairey Barracuda ήταν ένα βρετανικό τριθέσιο τορπιλοβομβαρδιστικό, εξολοκλήρου μεταλλικό αεροσκάφος με ψηλά φτερά. Το αεροπλάνο κατασκευάστηκε σε διαμόρφωση ψηλών πτερύγων, η οποία εξασφάλιζε καλή ορατότητα και διευκόλυνε την προσάρτηση των όπλων πάνω από το κεφάλι. Το πρωτότυπο ενός τέτοιου αεροπλάνου πέταξε στις 7 Δεκεμβρίου 1940. Έφτασε τη μέγιστη ταχύτητα των 430 km/h! Τον Μάιο του 1941. το πρωτότυπο έκανε δοκιμαστικές πτήσεις από το κατάστρωμα του αεροπλανοφόρου HMS «Victorius». Αφού αφαιρέθηκαν μικρά σφάλματα στο πρωτότυπο, 24 αεροσκάφη, που ονομάστηκαν Fairey Barracuda Mk.I το 1942, κυκλοφόρησαν σε σειριακή παραγωγή. Η έκδοση Mk.I τροφοδοτήθηκε από έναν 12κύλινδρο σε σειρά κινητήρα Rolls-Royce Merlin 30 1260HP. Ένα χρόνο αργότερα, το 1943, μια άλλη έκδοση του αεροσκάφους, με το σύμβολο Mk.II, μπήκε στην παραγωγή. Είχε έναν νέο κινητήρα Rolls-Royce Merlin 32 1680HP. Είχε επίσης ενισχυμένη δομή σκελετού αεροσκάφους σε σύγκριση με τον προκάτοχό του. Ήταν επίσης η πιο ευρέως παραγόμενη έκδοση του Barracuda - δημιουργήθηκαν έως και 1.688 αντίγραφα. Το 1944, δημιουργήθηκε η τελευταία έκδοση μαζικής παραγωγής του Barracuda-Mark III. Ήταν ένα μηχάνημα σχεδιασμένο για επιχειρήσεις ZOP, με ραντάρ ASV Mk.X εκατοστών. Η τελευταία έκδοση, το Mk.V, κατασκευάστηκε μόνο σε 30 αντίτυπα και διέθετε έναν νέο, ισχυρό κινητήρα Rolls-Royce Griffon 37 2020KM. Την περίοδο 1942-1945 κατασκευάστηκαν 2.602 αεροσκάφη αυτού του τύπου. Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, το αεροσκάφος Barracuda χρησιμοποιήθηκε ως εκπαιδευτικό μηχάνημα. Τεχνικά στοιχεία (έκδοση Mk.II): Μέγιστη ταχύτητα: 367 km/h, ταχύτητα ανάβασης: 4,23 m/s, μέγιστη οροφή 5080 m, πρακτική εμβέλεια: 1104 km, οπλισμός: σταθερός - δύο πολυβόλα Vickers 7,7 mm, κρεμαστά τορπίλη βάρους 740 κιλών ή 820 κιλών βομβών.
Το Supermarine Seafire ήταν ένα βρετανικό εποχούμενο μαχητικό του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο με εξολοκλήρου μεταλλική δομή χαμηλού πτερυγίου. Η μονάδα που παρέχεται - στο LF Mk. III - μονοκινητήρας Rolls-Royce Merlin 55M με ισχύ 1.585 ίππων. Η πτήση του πρωτότυπου έγινε τον Ιανουάριο του 1942 και λίγο μετά ξεκίνησε η σειριακή παραγωγή, η οποία είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία περίπου 2.650 αεροσκαφών αυτού του τύπου. Ενσωματωμένος οπλισμός - στο Mk. III - αποτελούνταν από δύο κανόνια Hispano των 20 mm και τέσσερα πολυβόλα των 7,7 mm.
Επίπεδο Το Supermarine Seafire ήταν μια έκδοση ανάπτυξης του διάσημου μαχητικού Spitfire, αλλά προσαρμόστηκε για να λειτουργεί από αεροπλανοφόρα. Οι αλλαγές αφορούσαν κυρίως τη μείωση του βάρους του αεροσκάφους, τη χρήση πτυσσόμενων φτερών και γάντζου φρένου, καθώς και την ενίσχυση ολόκληρης της δομής. Η μονάδα ισχύος άλλαξε, αν και ήταν ακόμα κινητήρες Rolls-Royce. Κατά τη διάρκεια της σειριακής παραγωγής, δημιουργήθηκαν πολλές εκδόσεις ανάπτυξης αυτού του αεροσκάφους, για παράδειγμα: το Mk. IB (έκδοση μαχητών, μια από τις πρώτες σειρές παραγωγής, που ήταν ένα ανακατασκευασμένο Spitfire Mk. V b), Mk. II C (έκδοση κυνηγιού με ενισχυμένη δομή και τροποποιημένο εποχούμενο οπλισμό), Mk. III (έκδοση που τροφοδοτείται από τον κινητήρα Merlin 55). Το 1946 ο Μκ. XV με τον κινητήρα Griffon VI. Τα αεροσκάφη Supermarine Seafire έλαβαν το βάπτισμα του πυρός κατά τη διάρκεια της επιχείρησης Torch τον Νοέμβριο του 1942. Πολέμησαν επίσης κατά την απόβαση στη Σικελία το 1943 και στη Νορμανδία το 1944. Υπηρέτησαν επίσης στην Άπω Ανατολή το 1944-1945. Πήραν επίσης περιορισμένο μέρος στην αρχική φάση του πολέμου της Κορέας (1950-1953). Αεροπλάνα αυτού του τύπου υπηρέτησαν επίσης στις ένοπλες δυνάμεις της Γαλλίας, της Ιρλανδίας και του Καναδά.