Το 2006 οι Βρετανικές Ένοπλες Δυνάμεις Οι Βρετανικές Ένοπλες Δυνάμεις είχαν περίπου 196.000 στρατιώτες σε ενεργό υπηρεσία. Αυτός ο αριθμός περιελάμβανε και εξακολουθεί να είναι οι Βρετανοί Βασιλικοί Πεζοναύτες, οι οποίοι οργανωτικά υπάγονται στο Βασιλικό Ναυτικό, και ως εκ τούτου το Βρετανικό Ναυτικό. Υποτίθεται ότι ιστορικά η πρώτη μονάδα βρετανών πεζοναυτών ιδρύθηκε το δεύτερο μισό του 17ου αιώνα και οι στρατιώτες αυτού του σχηματισμού συμμετείχαν σε πολλές ένοπλες συγκρούσεις, συμπεριλαμβανομένων και των δύο παγκόσμιων πολέμων. Πιο συχνά θεωρείται ότι στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, περίπου 75.000 άτομα υπηρέτησαν στους Βασιλικούς Πεζοναύτες, οι οποίοι συμμετείχαν στην επιδρομή στο Dieppe (1943) ή κατά τη διάρκεια της Επιχείρησης Overlord (1944). Αξίζει να προστεθεί ότι μετά το 1945, οι Βασιλικοί Πεζοναύτες αποτελούσαν σημαντικό στοιχείο των βρετανικών ενόπλων δυνάμεων και συμμετείχαν, για παράδειγμα, στην κρίση του Σουέζ (1956), ιδιαίτερα κατά τον πόλεμο των Φώκλαντ το 1982, όπου έδειξαν την καλύτερη δυνατή μάχη. αξία, σημαντικός επαγγελματισμός και καλή πειθαρχία. Το 2006, οι Royal Marines αριθμούσαν περίπου 7.400 στρατιώτες. Επί του παρόντος, η μονάδα αποτελείται από μια ταξιαρχία και πολλές μονάδες υποστήριξης. Το βασικό όπλο είναι το επιθετικό τουφέκι L85A2 και τα πολυβόλα FN Minimi και L86A2 χρησιμοποιούνται ως όπλα υποστήριξης. Το χαρακτηριστικό γνώρισμα της στολής των Βασιλικών Πεζοναυτών είναι οι μπερέδες - το Navy Blue για τους νεοσύλλεκτους και το πράσινο για τους στρατιώτες Commnado.
Οι χερσαίες δυνάμεις της Αργεντινής που συμμετείχαν άμεσα στον πόλεμο των Φώκλαντ του 1982 ήταν αρχικά σχετικά μικρές. Για την εισβολή στα Φώκλαντ τον Απρίλιο του 1982, συμμετείχαν: το 2ο τάγμα πεζικού ναυτικού, μια ειδική ομάδα αποβίβασης καταδρομέων και μια υπομονάδα που ονομάζεται Μπούζος Tacticos που αποτελούνται από 15 δύτες. Επίσης σχετικά μικρές δυνάμεις συμμετείχαν στην κατάκτηση της νότιας Γεωργίας. Κατά τη διάρκεια των προετοιμασιών για την απόκρουση της αναμενόμενης βρετανικής αντίδρασης, οι δυνάμεις αυτές επεκτάθηκαν και ο πυρήνας τους αποτελούνταν κυρίως από την 3η Ταξιαρχία Πεζικού και τη 10η Μηχανοποιημένη Ταξιαρχία Πεζικού. Η πρώτη από αυτές τις μονάδες αποτελούνταν από τέσσερα συντάγματα πεζικού, ενώ η δεύτερη - επίσης από τέσσερα συντάγματα πεζικού και μηχανοποιημένες μονάδες αναγνώρισης. Αξίζει να προστεθεί ότι ο στρατός της Αργεντινής είχε επίσης υποστήριξη πυροβολικού, μεταξύ άλλων (αλλά όχι μόνο!) από την 3η Ομάδα Πυροβολικού (18 πυροβόλα OTO Melara Model 1956 105 mm και 2 πυροβόλα CITER 155 mm) και την 4η Ομάδα Αερομεταφερόμενου Πυροβολικού ( 18 πυροβόλα διαμετρήματος 105 mm). Τα κύρια σκοπευτικά όπλα των Αργεντινών στρατιωτών που πολεμούσαν στα Φώκλαντ ήταν η καραμπίνα FN FAL 50.61 και 50.41 και το πολυβόλο FMK-3 εγχώριας παραγωγής.
Πόλεμος για τα Φώκλαντ / Malwiny Πόλεμος των Φώκλαντ ) πραγματοποιήθηκε από τις αρχές Απριλίου έως τα μέσα Ιουνίου 1982. Αιτία της ήταν η κατάληψη από την Αργεντινή, που τότε κυβερνούσε μια στρατιωτική χούντα, των βρετανικών νησιών στον Νότιο Ατλαντικό - των Νήσων Φώκλαντ. Υποτίθεται ότι η παρέμβαση έγινε για να βελτιωθεί η θέση της χούντας στην ίδια η Αργεντινή και να βελτιωθεί η διάθεση του κοινού. Θεωρήθηκε ότι η όλη επιχείρηση θα ήταν σύντομη και επιτυχημένη και η Βρετανία θα αποδεχόταν την απώλεια μακρινών περιοχών. Ωστόσο, η Βρετανίδα πρωθυπουργός Μάργκαρετ Θάτσερ αποφάσισε να απαντήσει με τη βία στις ενέργειες των Αργεντινών και έστειλε σημαντικές βρετανικές δυνάμεις στα Νησιά Φώκλαντ, η ραχοκοκαλιά των οποίων - στη θάλασσα - ήταν δύο αεροπλανοφόρα HMS Hermes και HMS Invincible. Παρά τις απώλειες που υπέστη το Βασιλικό Ναυτικό ως αποτέλεσμα της πολεμικής αεροπορίας της Αργεντινής (συμπεριλαμβανομένης της απώλειας του αντιτορπιλικού HMS Sheffield), μπόρεσε de facto να κερδίσει πλεονέκτημα στο θέατρο των επιχειρήσεων και να αποτρέψει την παράδοση σημαντικών ενισχύσεων στους νησιά. Αυτό έδωσε στις βρετανικές χερσαίες μονάδες (κυρίως τους Βασιλικούς Πεζοναύτες) ένα πλεονέκτημα έναντι των στρατευμάτων της Αργεντινής και έμμεσα οδήγησε σε βρετανικές νίκες - κυρίως Goose Green (τέλη Μαΐου 1982) και την κατάληψη του Port Stanley (πρώτο μισό Ιουνίου 1982). Ο πόλεμος έληξε με ήττα της Αργεντινής, και ως αποτέλεσμα η βρετανική πλευρά έχασε περίπου 1.100 τραυματίες, σκοτώθηκαν και αιχμαλωτίστηκαν, ενώ η άλλη πλευρά - περίπου 13.000 τραυματίες, σκοτώθηκαν και αιχμαλωτίστηκαν. Ήταν επίσης καθοριστικό για την ανατροπή της στρατιωτικής χούντας στην Αργεντινή και την ενίσχυση της πολιτικής θέσης της Μάργκαρετ Θάτσερ στο Ηνωμένο Βασίλειο.