Τα U-boat Type XXI ήταν γερμανικά ποντοπόρα υποβρύχια των οποίων η σειριακή παραγωγή ξεκίνησε το 1944. Οι μονάδες τύπου XXI είχαν μήκος 76,7 μέτρα, πλάτος 6,6 μέτρα και υποβρύχιο εκτόπισμα 1.820 τόνων. Η μέγιστη επιφανειακή ταχύτητα των U-boat Type XXI ήταν 15,6 κόμβοι και η μέγιστη υποβρύχια ταχύτητα ήταν 17,2 κόμβοι! Ο κύριος οπλισμός των μονάδων Τύπου XXI ήταν έξι τορπιλοσωλήνες των 533 mm που βρίσκονταν στην πλώρη. Ο δευτερεύων οπλισμός είναι 2 διπλά πυροβόλα των 20 χιλιοστών ΑΑ ή 2 διπλά πυροβόλα των 30 χιλιοστών ΑΑ.
Τα U-boat Type XXI δημιουργήθηκαν σε σχέση με τις αυξανόμενες απώλειες που υπέστησαν τα γερμανικά υποβρύχια στη μάχη του Ατλαντικού, που σχετίζονται με τη χρήση όλο και πιο εξελιγμένων μεθόδων από τους Δυτικούς Συμμάχους (Combating Submarines). Η διοίκηση Kriegsmarine το 1943 αποφάσισε να δημιουργήσει έναν εντελώς νέο τύπο υποβρυχίου, το οποίο αποδείχθηκε ότι ήταν μια τεχνολογική ανακάλυψη στην κατασκευή αυτού του τύπου μονάδων. Πρώτα απ 'όλα, χρησιμοποιήθηκε μια μεγάλης κλίμακας αρθρωτή δομή, η οποία μείωσε σημαντικά τον χρόνο παραγωγής ενός μόνο πλοίου. Επιπλέον, χρησιμοποιήθηκε νέος τύπος πρόωσης και φροντίστηκε ένα πολύ καλύτερο υδροδυναμικό σχήμα της γάστρας και του περιπτέρου, που επέτρεπε την εκπληκτική υποβρύχια ταχύτητα των 17 κόμβων για εκείνες τις εποχές! Τα πλοία τύπου XXI είχαν επίσης μεγάλη εμβέλεια, πολύ μεγάλο μέγιστο βάθος και ήταν πολύ πιο ήσυχα από τα προηγούμενα γερμανικά υποβρύχια. Είχαν επίσης πλούσιο -όπως για το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου- ηλεκτρονικό εξοπλισμό. Όλες αυτές οι ιδιότητες τους έκαναν ένα εξαιρετικά επικίνδυνο όπλο ενάντια στη συμμαχική εμπορική ναυτιλία στον Ατλαντικό. Ωστόσο, σημαντικές καθυστερήσεις στην παραγωγή, ο επιθετικός βομβαρδισμός των Δυτικών Συμμάχων πάνω από τη Γερμανία και η απώλεια των λιμανιών του Ατλαντικού το 1944 σήμαιναν ότι τα πρώτα πλοία τύπου XXI δεν τέθηκαν σε επιχειρησιακή υπηρεσία μέχρι τον Μάρτιο του 1945! Ωστόσο, μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, τα αποκτηθέντα αντίγραφα ερευνήθηκαν εντατικά από τους Αμερικανούς, τους Βρετανούς και τους Ρώσους και, σε μεγάλο βαθμό, σημάδεψαν την ανάπτυξη των υποβρυχίων σε αυτές τις χώρες μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1950!