Hasegawa TH12 Egg Plane F-4U Corsair

Ο επαναστατικός σχεδιασμός του F4U Corsair δημιουργήθηκε το 1938 ως ανταπόκριση στο αίτημα του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ να σχεδιάσει ένα μαχητικό υψηλής ταχύτητας τοποθετημένο σε αεροπλανοφόρα. Ο Chance Vought ανέλαβε την πρόκληση, με στόχο να τοποθετήσει τον πιο ισχυρό από τους διαθέσιμους κινητήρες (δηλαδή τον κινητήρα Pratt-Whitney Double Wasp) στο μικρότερο δυνατό πλαίσιο αεροπλάνου. Το κλειδί ήταν να τοποθετηθεί το βαρύ σύστημα προσγείωσης στα ανεστραμμένα, στραβά φτερά που έγιναν το σήμα κατατεθέν του αεροσκάφους. Η πτήση του πρωτότυπου πραγματοποιήθηκε στις 29 Μαΐου 1940 και το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ έλαβε το πρώτο του σειριακό Corsair στις 31 Ιουλίου 1942. Ωστόσο, οι δοκιμές που πραγματοποιήθηκαν από το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ σε αεροπλανοφόρα αποκάλυψαν ορισμένα ελαττώματα στο σχεδιασμό, πράγμα που σήμαινε ότι η πρώτη σειρά παραγωγής του αεροσκάφους πήγε σε μοίρες του Σώματος Πεζοναυτών και λειτουργούσε από χερσαίες βάσεις. Η πρώτη μονάδα που παρέλαβε το F-4 ήταν το VMF-124 στο Γκουνταλκανάλ. Γρήγορα αποδείχθηκε ότι η νέα μηχανή ξεπερνάει σίγουρα όλες τις εχθρικές μηχανές και, από πολλές απόψεις, επίσης το F-6 Hellcat. Ταυτόχρονα όμως ήταν πολύ δύσκολο να πιλοτάρει και απαιτούσε μεγάλη προσοχή κατά την προσγείωση. Είναι ενδιαφέρον ότι μόνο έως και το 20% των αποστολών Corsair απογειώθηκαν από τα καταστρώματα των αεροπλανοφόρων και καθ' όλη τη διάρκεια σχεδόν του πολέμου παρέμειναν κυρίως μια μηχανή του Σώματος Πεζοναυτών. Μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, το F-4 Corsair παρέμεινε στη γραμμή και πήρε μέρος στον πόλεμο της Κορέας (1950-1953). Τεχνικά στοιχεία (έκδοση F4U-4): Μέγιστη ταχύτητα: 731 km/h, ταχύτητα ανάβασης: 19,7 m/s, μέγιστη οροφή 12649 m, μέγιστη εμβέλεια: 1115 km, οπλισμός: σταθερά - 6 πολυβόλα M2, διαμέτρημα 12, 7mm και 4 κανόνια Browning 20mm, σφεντόνα - βόμβες έως 1800 κιλά.