Το Republic P-47 Thunderbolt είναι ένα αμερικανικό, μονοκινητήριο μαχητικό και μαχητικό αεροσκάφος επίθεσης, κατασκευασμένο σε διαμόρφωση χαμηλής πτέρυγας με κλασική ουρά. Θεωρείται ένας από τους καλύτερους Αμερικανούς μαχητές του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Η πτήση του πρωτότυπου πραγματοποιήθηκε το 1941 και η σειριακή παραγωγή συνεχίστηκε τα έτη 1942-1945. Το P-47 μπορεί να περιγραφεί ως το άλογο εργασίας της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ τόσο στην Ευρώπη όσο και στον Ειρηνικό. Αν και ο κινητήρας, η τουρμπίνα και το σύστημα εξάτμισης 2000HP R-2800 Double Wasp έκαναν το αεροπλάνο πολύ μεγάλο και βαρύ, δεν ήταν εμπόδιο για την επίτευξη εξαιρετικών επιδόσεων. Η χρησιμότητα του μηχανήματος ήταν τόσο μεγάλη που χρησιμοποιήθηκε τόσο για συνοδεία βομβαρδιστικών όσο και για βομβαρδιστικές αποστολές με το P-47 στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Η κλάση P-47 αποδεικνύεται από τον τεράστιο αριθμό των αεροσκαφών που παράγονται. Υπήρχαν 15.660 από αυτούς και έως και 12.602 στην προδιαγραφή D, που αποτελεί απόλυτο ρεκόρ όσον αφορά τον αριθμό των μαχητικών που παράγονται σε μία έκδοση. Μια άλλη κοινή έκδοση ήταν το P-47N, με αλλαγμένα φτερά, μεγαλύτερες δεξαμενές καυσίμου και ισχυρότερο κινητήρα. Χρησιμοποιήθηκε τόσο ως μαχητικό όσο και ως επιθετικό μηχάνημα. Ακόμη και μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, το Thunderbolt ήταν ένα από τα πιο δημοφιλή αμερικανικά μαχητικά μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1950. Τεχνικά στοιχεία (έκδοση P-47D): μήκος: 11 m, άνοιγμα φτερών: 12,42 m, ύψος: 4,47 m, μέγιστη ταχύτητα: 697 km / h, ρυθμός ανάβασης: 15,9 m / s, μέγιστη εμβέλεια: 2900 km, πρακτική οροφή: 13.100 m, οπλισμός: σταθερός - 8 πολυβόλα M2 των 12,7 mm, αναρτημένα - έως 1100 κιλά βομβών ή μη κατευθυνόμενων βλημάτων.
Το Focke-Wulf Fw-190 είναι ένα γερμανικό, μονοκινητήριο, πλήρως μεταλλικό μαχητικό αεροσκάφος με καλυμμένη καμπίνα στο σχέδιο της χαμηλής πτέρυγας του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Οι πιλότοι θεωρούσαν το Fw-190 καλύτερο αεροσκάφος από το Messerschmitt Bf-109. Ένα αυτοφερόμενο χαμηλό φτερό με λειτουργική επίστρωση Fw-190 παραγγέλθηκε από το Luftfahrtministerium, το οποίο συναρμολογήθηκε το φθινόπωρο του 1937. Ο Kurt Tank υπέβαλε δύο προτάσεις πρόωσης - η πρώτη με υγρόψυκτο κινητήρα Daimler-Benz DB 601 και η δεύτερη με τον νέο ακτινωτό κινητήρα BMW 139. Ο τελευταίος επιλέχθηκε και η εργασία που ξεκίνησε την άνοιξη του 1938 είχε επικεφαλής τον Obering R. Blaser. Το πρώτο πρωτότυπο του Fw-190V1 ήταν έτοιμο τον Μάιο του 1939 και πέταξε στη Βρέμη την 1η Ιουνίου 1939 από τον καπετάνιο Χανς Σάντερ. Το δεύτερο πρωτότυπο, το FW-190V2, οπλισμένο με δύο πολυβόλα MG131 και δύο MG17 - όλα διαμετρήματος 7,92 mm, πέταξε τον Οκτώβριο του 1939. Για τη μείωση της αεροδυναμικής οπισθέλκουσας, και τα δύο ήταν εξοπλισμένα με είσοδο αέρα σήραγγας στο καπάκι της προπέλας, αλλά τα προβλήματα με την υπερθέρμανση του κινητήρα είχαν ως αποτέλεσμα την επιστροφή στον αποδεδειγμένο σχεδιασμό ασπίδας NACA. Πριν ξεκινήσουν οριστικά οι δοκιμές αυτών των πρωτοτύπων, είχε ήδη ληφθεί η απόφαση να αντικατασταθεί ο κινητήρας BMW 139 με μια ισχυρότερη, αλλά μεγαλύτερης διάρκειας και βαρύτερη BMW 810. Χρειάστηκαν πολλές αλλαγές, ενίσχυση της δομής και μετακίνηση της καμπίνας πίσω, η οποία αργότερα έγινε πηγή προβλημάτων με το κέντρο βάρους. Το πλεονέκτημα ήταν η εξάλειψη των προβλημάτων με τη διείσδυση καυσαερίων και την υπερθέρμανση του εσωτερικού της καμπίνας λόγω της άμεσης γειτνίασής του με τον κινητήρα BMW 139. Το τρίτο και τέταρτο πρωτότυπο εγκαταλείφθηκαν και το Fw-190V5 με τον νέο κινητήρα ολοκληρώθηκε στην αρχή του 1940. Αργότερα, έλαβε φτερά με άνοιγμα φτερών διευρυμένο κατά ένα μέτρο (από το αρχικό 9,5 m), γεγονός που το έκανε 10 km/h πιο αργό, αλλά αύξησε τον ρυθμό αναρρίχησης και βελτίωσε την ικανότητα ελιγμών. Είχε την σήμανση Fw-190V5g και η παραλλαγή με το μικρότερο φτερό ήταν Fw-190V5k. Οι πρώτες επτά μηχανές της σειράς πληροφοριών Fw-190A-0 είχαν κοντό φτερό, οι υπόλοιπες - μακρύτερο. Η πρώτη επιχειρησιακή μονάδα εξοπλισμένη με το Fw-190 - 6./JG 26 που στάθμευε στο Le Bourget, δήλωσε επιχειρησιακή ετοιμότητα τον Αύγουστο του 1941 και από την πρώτη συνάντηση του νέου μαχητικού με το βρετανικό Supermarine Spitfire φάνηκε το πλεονέκτημά του έναντι αυτών. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, δημιουργήθηκαν περίπου δώδεκα εκδόσεις αυτού του μεγάλου αεροπλάνου. Τα μηχανήματα της έκδοσης «Α», μαζί με καμιά δεκαριά εκσυγχρονισμούς, χρησίμευαν ως μαχητικά αεροπλάνα. Οι εκδόσεις με την ένδειξη "B" και "C" ήταν μόνο πρωτότυπα μαχητικών υψηλού ύψους που προορίζονταν για την καταπολέμηση στρατηγικών βομβαρδιστικών, αλλά δεν μπήκαν σε σειριακή παραγωγή. Η παραλλαγή "D", ως η μοναδική από τα Fw-190, τροφοδοτήθηκε από τον νέο κινητήρα Jumo 213A 1750HP και ήταν η γερμανική απάντηση στο P-51 Mustang. Ο νέος κινητήρας επέκτεινε την άτρακτο κατά αρκετές δεκάδες εκατοστά. Αυτή η παραλλαγή εκτελούσε επίσης καθήκοντα κυνηγιού και μαχητών μεγάλου υψόμετρου. Πολλές παραλλαγές της έκδοσης "F" χρησιμοποιήθηκαν ως μαχητικά-βομβαρδιστικά ως άμεση υποστήριξη του πεδίου μάχης. Η έκδοση "G" έπαιξε τον ίδιο ρόλο με την έκδοση "F", αλλά είχε μεγαλύτερη εμβέλεια. Κατά τη διάρκεια ολόκληρου του πολέμου, δημιουργήθηκαν πάνω από 20.000 αντίγραφα αυτού του ενός από τους καλύτερους μαχητές του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Τεχνικά στοιχεία (έκδοση Fw-190A-8): μήκος: 9m, άνοιγμα φτερών: 10,51m, ύψος: 3,95m, μέγιστη ταχύτητα: 656km/h, ρυθμός ανάβασης: 15m/s, μέγιστη εμβέλεια: 800km, μέγιστη οροφή 11410m, οπλισμός : σταθερά-2 πολυβόλα MG131 13mm και 4 πυροβόλα MG151 20mm (2 πυροβόλα MG 151 / 20E για την έκδοση D-9).