Γερμανικό αντιαρματικό πυροβόλο 7,5 εκ. Pak 40 (7,5 εκ. Panzerabwehrkanone 40) από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι εργασίες σε αυτό το κανόνι πραγματοποιήθηκαν το 1939-1941 από τους Krupp και Rheinmetall. Σημαντική επιτάχυνση του ερευνητικού έργου σημειώθηκε μετά την έναρξη της Επιχείρησης Barbarossa και τη συνάντηση από γερμανικές τεθωρακισμένες μονάδες των αρμάτων μάχης KW-1 και T-34. Το πυροβόλο Pak 40 εισήχθη σε μονάδες γραμμής από τα τέλη του 1941. Χάρη στις υψηλές του παραμέτρους, έγινε το κύριο γερμανικό αντιαρματικό όπλο μέχρι το τέλος του πολέμου. Ήταν σε θέση να εμπλακεί σε πυρομαχίες με οποιαδήποτε σοβιετικά και συμμαχικά άρματα μάχης, μέχρι την εμφάνιση οχημάτων όπως τα IS-2, M26 Pershing και Centurion. Την περίοδο 1941-1945, κατασκευάστηκαν πάνω από 29.000 από αυτά τα όπλα (συμπεριλαμβανομένων κανονιών που τοποθετήθηκαν σε καταστροφείς αρμάτων μάχης). Το κύριο μειονέκτημά του ήταν το σχετικά μεγάλο βάρος του, που απαιτούσε τη χρήση τρακτέρ πυροβολικού για τη μεταφορά του. Λόγω του μεγάλου εύρους των πυρομαχικών που μπορούσε να πυροβολήσει, χρησιμοποιήθηκε συχνά ως πυροβόλο πεδίου. Τα βάρη των βλημάτων κυμαίνονταν από 4,1 κιλά έως 6,8 κιλά. Τεχνικά στοιχεία: διαμέτρημα: 75 mm, βάρος: 1425 kg, αρχική ταχύτητα: 930 m / s (υπό διαμέτρημα κέλυφος), ταχύτητα βολής: 14 βολές / λεπτό. Μετά τον πόλεμο, το όπλο Pak 40 χρησιμοποιήθηκε στους στρατούς, μεταξύ άλλων, Αλβανία, Βουλγαρία, Τσεχοσλοβακία, Φινλανδία, Ρουμανία και Ουγγαρία.
Η γερμανική εμπειρία του Α' Παγκοσμίου Πολέμου έδειξε ξεκάθαρα τον μεγάλο ρόλο του πυροβολικού στο πεδίο της μάχης και συχνά την καθοριστική επιρροή που είχε το πυροβολικό στο πεζικό. Ταυτόχρονα, ωστόσο, οι περιορισμοί της Συνθήκης των Βερσαλλιών του 1919 εμπόδισαν την ανάπτυξη αυτού του τύπου όπλων στη Γερμανία τη δεκαετία του 1920, και ειδικότερα - την εισαγωγή βαρέος πυροβολικού σε μονάδες γραμμής. Αυτή η κατάσταση άλλαξε μετά την ανάληψη της εξουσίας από τους Ναζί το 1933, όταν ξεκίνησε η διαδικασία των ουσιαστικά απεριόριστων εξοπλισμών. Πολλά από τα μοντέλα όπλων που αναπτύχθηκαν νωρίτερα μπήκαν σε ευρεία παραγωγή. Στη συνέχεια (μετά το 1933) τέθηκαν σε λειτουργία αρκετοί νέοι τύποι όπλων σε πραγματικά μεγάλη κλίμακα, όπως: 10,5 cm leFH 18 ή 15 εκ. SIG 33, δηλαδή το βασικό ελαφρύ και βαρύ οβιδοβόλο του γερμανικού πεζικού κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Αξίζει να προστεθεί ότι ο γερμανικός στρατός έδωσε μεγάλη σημασία στον ρόλο του πυροβολικού (ιδιαίτερα του βαρέως πυροβολικού) στο πεδίο της μάχης. Για παράδειγμα, στο ξέσπασμα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, η γερμανική μεραρχία πεζικού διέθετε σε απόθεμα 20 ελαφρά πυροβόλα πεζικού των 75 mm, 6 βαριά πυροβόλα των 150 mm, 36 ελαφρά οβιδοβόλα των 105 mm και 12 βαριά οβιδοβόλα των 150 mm. Αξίζει να σημειωθεί ότι η γερμανική τακτική χρήσης πυροβολικού έδινε έμφαση κυρίως στην ακρίβεια της βολής, η οποία με τη σειρά της είχε αρνητικό αντίκτυπο στην ταχύτητα εισόδου στη δράση.