Καθοριστική επιρροή στη διαμόρφωση της οργάνωσης και της τακτικής του γερμανικού πεζικού πριν από το ξέσπασμα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου ήταν, αφενός, η εμπειρία του προηγούμενου Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά και τα θεωρητικά έργα που δημιουργήθηκαν στις δεκαετίες του 1920 και του 1930, που συχνά τόνισε την ανάγκη να αντιληφθεί το γερμανικό πεζικό ως εργαλείο που διεξάγει έναν επιθετικό πόλεμο. Αυτό επηρέασε τόσο τον εξοπλισμό όσο και την οργάνωση της γερμανικής μεραρχίας πεζικού, η οποία κατά τη διάρκεια της εκστρατείας του Σεπτεμβρίου του 1939 αποτελούνταν από 3 συντάγματα πεζικού, καθένα από τα οποία χωρίστηκε σε 3 τάγματα πεζικού, μια εταιρεία πυροβολικού και μια αντιαρματική εταιρεία. Επιπλέον, υπήρχαν πολυάριθμες μονάδες υποστήριξης, μεταξύ των οποίων: ένα σύνταγμα πυροβολικού με 4 μοίρες πυροβολικού (συμπεριλαμβανομένης μιας βαριάς), ένα τάγμα αντιαρματικών, ένα τάγμα σάρων και ένα τάγμα επικοινωνιών. Συνολικά το λεγόμενο τμήμα πεζικού. Στο πρώτο κύμα κινητοποίησης, υπήρχαν περίπου 17.700 άτομα και διέθετε σημαντικό εξάρτημα πυροβολικού, αλλά και άφθονα εξοπλισμένο με πολυβόλα. Διέθετε επίσης σύγχρονα και αποτελεσματικά -για εκείνες τις εποχές- μέσα επικοινωνίας και διοίκησης. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, τα τμήματα πεζικού μετασχηματίστηκαν - το 1943 μερικά από αυτά μετατράπηκαν σε τμήματα τεθωρακισμένων γρεναδιέρων. Ωστόσο, από το 1943, το τυπικό τμήμα του «παραδοσιακού» πεζικού αποτελούνταν από περίπου 12.500 άνδρες (και όχι περίπου 17.700 όπως το 1939) και το πυροβολικό του στοιχείο - ιδιαίτερα το βαρύ πυροβολικό - μειώθηκε επίσης σε αυτό, ενώ το αντι- η άμυνα των τανκς βελτιώθηκε σημαντικά. Υποτίθεται ότι κατά τη διάρκεια ολόκληρου του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, περίπου 350 μεραρχίες πεζικού υπηρέτησαν στη Βέρμαχτ.
Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου (1939-1945), ο γερμανικός στρατός προσπάθησε να αποδώσει τον μεγαλύτερο δυνατό ρόλο στην παροχή ιατρικής περίθαλψης στους τραυματίες στρατιώτες του, συνεχίζοντας με κάποιο τρόπο τις παραδόσεις του Μεγάλου Πολέμου. Για παράδειγμα, σε ένα γερμανικό τμήμα πεζικού υπήρχαν δύο ιατρικές εταιρείες (μερικές φορές μηχανοκίνητες), δύο διμοιρίες ασθενοφόρων (μηχανοκίνητα) και ένα νοσοκομείο πεδίου. Το μηχανοκίνητο τμήμα πεζικού είχε τις ίδιες ιατρικές υπηρεσίες με το τμήμα πεζικού, αλλά ο αριθμός των διμοιριών ασθενοφόρων αυξήθηκε σε τρεις. Είναι ενδιαφέρον ότι το τμήμα τεθωρακισμένων διέθετε 2 ιατρικές εταιρείες και 3 διμοιρίες ασθενοφόρων - ήταν πλήρως μηχανοκίνητα και συνήθως χρησιμοποιούσαν τεθωρακισμένα οχήματα. Σε περίπτωση πιο σοβαρού τραύματος, ένας Γερμανός στρατιώτης εκκενώθηκε, για παράδειγμα, σε θέση ιατρικής περίθαλψης τάγματος (γερμανικά: Verwundetennetz), το λεγόμενο σταθμός ασθενοφόρων (γερμανική Wagenhatleplatz), σημείο ιατρικής περίθαλψης πεδίου (γερμανική Hauptverbandplatz) ή νοσοκομείο πεδίου τμήματος (γερμανικό Feldlazaret). Αξίζει να προστεθεί ότι ενώ στο Verwundetennetz πραγματοποιήθηκαν πρώτα από όλα πιο προηγμένες πρώτες βοήθειες, στη Hauptverbandplatz ήταν δυνατό να γίνουν πιο προηγμένες χειρουργικές επεμβάσεις ή μεταγγίσεις αίματος. Στην περίπτωση των σοβαρά τραυματισμένων, καταβλήθηκαν προσπάθειες σταθεροποίησης πριν μεταφερθούν στο Feldlazaret. Αξίζει επίσης να προστεθεί ότι κάθε στρατιώτης των γερμανικών ενόπλων δυνάμεων είχε προσωπικό ντύσιμο.