Παρά την ήττα τους στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, το γερμανικό σώμα αξιωματικών στον Μεσοπόλεμο εξακολουθούσε να βλέπει τα κύρια μέσα νίκης σε έναν μελλοντικό πόλεμο σε μια επιθετική επιχείρηση. Έτσι, άντλησε μια διαφορετική εμπειρία από τον Μεγάλο Πόλεμο από τον Γάλλο ομόλογό του. Με βάση την εμπειρία του 1914-1918, συμπεριλαμβανομένων των τακτικών διείσδυσης που χρησιμοποιούσαν τα στρατεύματα Stosstruppen, αλλά και παρατηρώντας την έντονη ανάπτυξη της αεροπορίας και των τεθωρακισμένων όπλων, μέρος του γερμανικού σώματος αξιωματικών (π.χ. στρατηγός Heinz Guderian) ανέπτυξε θεωρητικές υποθέσεις για το -που ονομάζεται πόλεμος κεραυνών (γερμανικά: Blitzkrieg), δηλαδή η προσπάθεια να γκρεμιστεί ο εχθρός με μια αποφασιστική επιθετική επιχείρηση που πραγματοποιείται στο συντομότερο δυνατό χρόνο και με τη μέγιστη ένταση δυνάμεων και πόρων. Το γερμανικό σώμα αξιωματικών εκπαιδεύτηκε επίσης σύμφωνα με αυτό το επιθετικό δόγμα του πολέμου τη δεκαετία του 1930 και κατά τη διάρκεια του παγκόσμιου πολέμου. Αξίζει επίσης να προστεθεί ότι οι Γερμανοί αξιωματικοί σχεδόν όλων των επιπέδων κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου χρησιμοποίησαν την αρχή του λεγόμενου εντολή προς εργασία (Γερ. Auftragstaktik), δηλαδή σκιαγράφησαν στους υφισταμένους τους το έργο που έπρεπε να επιτύχουν και τις δυνάμεις που είχαν στη διάθεσή τους, ενώ η εκτέλεση του έργου ήταν εξ ολοκλήρου στο χέρι τους. Ένα τέτοιο μοντέλο διοίκησης, βασισμένο σε πολύ καλά και ομοιόμορφα εκπαιδευμένους αξιωματικούς, οδήγησε στο γεγονός ότι ο γερμανικός στρατός ήταν εξαιρετικά ευέλικτος στη δράση και ήταν σε θέση να αντιδράσει ταχύτερα σε διάφορα επίπεδα από τους αντιπάλους του (π.χ. ο γαλλικός στρατός κατά την εκστρατεία του 1940 ή σοβιετικό στρατό του 1941). Αυτό το σύστημα αποδείχθηκε επιτυχημένο (ιδιαίτερα σε χαμηλότερα επίπεδα) καθ' όλη τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Αξίζει επίσης να προστεθεί ότι πολλοί εξέχοντες διοικητές υπηρέτησαν στο γερμανικό σώμα αξιωματικών από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, όπως οι: Erich von Manstein, Heinz Guderian, Erwin Rommel και Walter Model.
Η Feldgendarmerie είναι μια γερμανική στρατιωτική αστυνομία, η γένεση της οποίας χρονολογείται από τους Ναπολεόντειους πολέμους. Αυτός ο σχηματισμός ήταν κυρίως υπεύθυνος για την τήρηση της τάξης στις τάξεις του δικού του στρατού, τη δίωξη κοινών εγκλημάτων ή αδικημάτων κατά της πειθαρχίας και των κανονισμών. Η Feldgendarmerie υπήρχε στον γερμανικό στρατό ήδη κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, όταν αυξήθηκε από 33 εταιρείες το 1914, σε έως και 115 εταιρείες στο τέλος του πολέμου. Μετά το 1918, ο σχηματισμός διαλύθηκε. Ωστόσο, λίγο μετά την ανάληψη της εξουσίας από τον Αδόλφο Χίτλερ και το ναζιστικό καθεστώς το 1933, η Feldgendarmerie αποκαταστάθηκε στις γερμανικές ένοπλες δυνάμεις. Ειδικά σχολεία αυτού του σχηματισμού ιδρύθηκαν επίσης στο Βερολίνο και το Πότσνταμ και η επιλογή των υποψηφίων για συγκρότηση ήταν πολύ αυστηρή και αυστηρή. Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, η Feldgendarmerie όχι μόνο εκτελούσε λειτουργίες τάξης στις γερμανικές ένοπλες δυνάμεις, αλλά ήταν υπεύθυνη για τη διατήρηση του γερμανικού ελέγχου στα κατεχόμενα εδάφη στην Ευρώπη. Συμμετείχε επίσης σε αντιδολιοφθορές και αντικομματικές ενέργειες. Δεν πρέπει επίσης να λησμονείται ότι τα μέλη αυτού του σχηματισμού συμμετείχαν επίσης σε εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και συμμετείχαν στο έγκλημα του Ολοκαυτώματος.
Καθοριστική επιρροή στη διαμόρφωση της οργάνωσης και της τακτικής του γερμανικού πεζικού πριν από το ξέσπασμα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου ήταν, αφενός, η εμπειρία του προηγούμενου Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά και τα θεωρητικά έργα που δημιουργήθηκαν στις δεκαετίες του 1920 και του 1930, που συχνά τόνισε την ανάγκη να αντιληφθεί το γερμανικό πεζικό ως εργαλείο που διεξάγει έναν επιθετικό πόλεμο. Αυτό επηρέασε τόσο τον εξοπλισμό όσο και την οργάνωση της γερμανικής μεραρχίας πεζικού, η οποία κατά τη διάρκεια της εκστρατείας του Σεπτεμβρίου του 1939 αποτελούνταν από 3 συντάγματα πεζικού, καθένα από τα οποία χωρίστηκε σε 3 τάγματα πεζικού, μια εταιρεία πυροβολικού και μια αντιαρματική εταιρεία. Επιπλέον, υπήρχαν πολυάριθμες μονάδες υποστήριξης, μεταξύ των οποίων: ένα σύνταγμα πυροβολικού με 4 μοίρες πυροβολικού (συμπεριλαμβανομένης μιας βαριάς), ένα τάγμα αντιαρματικών, ένα τάγμα σάρων και ένα τάγμα επικοινωνιών. Συνολικά το λεγόμενο τμήμα πεζικού. Στο πρώτο κύμα κινητοποίησης, υπήρχαν περίπου 17.700 άτομα και διέθετε σημαντικό εξάρτημα πυροβολικού, αλλά και άφθονα εξοπλισμένο με πολυβόλα. Διέθετε επίσης σύγχρονα και αποτελεσματικά -για εκείνες τις εποχές- μέσα επικοινωνίας και διοίκησης. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, τα τμήματα πεζικού μετασχηματίστηκαν - το 1943 μερικά από αυτά μετατράπηκαν σε τμήματα τεθωρακισμένων γρεναδιέρων. Ωστόσο, από το 1943, το τυπικό τμήμα του «παραδοσιακού» πεζικού αποτελούνταν από περίπου 12.500 άνδρες (και όχι περίπου 17.700 όπως το 1939) και το πυροβολικό του στοιχείο - ιδιαίτερα το βαρύ πυροβολικό - μειώθηκε επίσης σε αυτό, ενώ το αντι- η άμυνα των τανκς βελτιώθηκε σημαντικά. Υποτίθεται ότι κατά τη διάρκεια ολόκληρου του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, περίπου 350 μεραρχίες πεζικού υπηρέτησαν στη Βέρμαχτ.