Το E-75 ήταν ένα πειραματικό γερμανικό βαρύ άρμα από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο που δεν μπήκε ποτέ σε μαζική παραγωγή. Πιθανότατα ήταν οπλισμένο με το πυροβόλο KwK 43 L / 71 ή L / 100 88 mm ή το πυροβόλο μακράς εμβέλειας 105 mm και 1 ή 2 πολυβόλα MG34 θερμ. 7,92 χλστ.
Οι εργασίες σχεδιασμού για το άρμα E-75 ξεκίνησαν το ως μέρος του προγράμματος Entwicklungsserie, δηλαδή ενός προγράμματος για την ανάπτυξη γερμανικής θωράκισης, το οποίο επρόκειτο να οδηγήσει στη δημιουργία ενός τυποποιημένου σχεδίου για μια σειρά έξι οχημάτων μάχης διαφορετικού βάρους, αλλά χρησιμοποιώντας όσο το δυνατόν περισσότερα κοινά εξαρτήματα. Η αναλυτική και εννοιολογική εργασία στο πλαίσιο αυτού του προγράμματος ξεκίνησε στα μέσα του 1943. Το άρμα E-75 σε αυτό το έργο επρόκειτο να είναι ένα νέο βαρύ άρμα του γερμανικού στρατού, στο οποίο δόθηκε ιδιαίτερη έμφαση στην πιθανώς παχιά θωράκιση και τη μεγαλύτερη δυνατή ικανότητα να πολεμήσει τα εχθρικά τεθωρακισμένα οχήματα. Πιθανότατα, το όχημα επρόκειτο να χρησιμοποιήσει έναν κατάλληλα ανακατασκευασμένο και επανασχεδιασμένο πυργίσκο Schmallturm και - πιθανότατα - τη γάστρα και το πλαίσιο του Pz.Kpfw VI Tiger II, το οποίο τελικά επρόκειτο να αντικαταστήσει στη σειρά.
Το Rheintochter (γερμανική κόρη του Renu) ήταν ένας γερμανικός, πειραματικός, κατευθυνόμενος πύραυλος εδάφους-αέρος της περιόδου του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Το Rheintochter ήταν ένας πύραυλος δύο σταδίων με βεληνεκές από 16.000 μέτρα ικανός να φέρει κεφαλή βάρους έως 22-24 κιλά.
Οι πρώτες εργασίες στο Rheintochter ξεκίνησαν το 1941 στην εταιρεία Rheinmetall-Borsig, αλλά τα πρώτα αντίγραφα του πυραύλου δεν ήταν έτοιμα μέχρι το φθινόπωρο του 1943. Το Rheintochter επρόκειτο να είναι ο εξοπλισμός των αντιαεροπορικών μονάδων και - από το 1943 - να πολεμήσει τις βομβιστικές αποστολές των Συμμάχων πάνω από τη Γερμανία. Ο πύραυλος έπρεπε να είναι όσο το δυνατόν πιο αποτελεσματικός, πράγμα που σήμαινε τη χρήση καθοδήγησης ραδιοκυμάτων. Συνολικά, δημιουργήθηκαν τρεις εκδόσεις του πυραύλου Rheintochter. Το πρώτο, με την ένδειξη R1, δεν έφτανε την ταχύτητα του ήχου και στην πραγματικότητα χρησιμοποιήθηκε κυρίως για πειράματα με το σύστημα διεύθυνσης και γενικές αεροδυναμικές υποθέσεις του βλήματος. Πολύ παρόμοια με την έκδοση R1 ήταν η έκδοση R2 η οποία, ωστόσο, αποδείχθηκε εξαιρετικά αποτυχημένη και εγκαταλείφθηκε το 1944. Η τελική έκδοση ήταν ο πύραυλος Rheintochter R3 στον οποίο άλλαξαν το σύστημα πρόωσης και η θέση της κεφαλής. Αυτό οδήγησε σε σημαντική βελτίωση στην απόδοση, αλλά η μονάδα ισχύος αποδείχθηκε εξαιρετικά έκτακτη, γεγονός που κατέστησε αδύνατη την εισαγωγή του συστήματος στη γραμμή. Τελικά, το πρόγραμμα Rheintochter ακυρώθηκε τον Φεβρουάριο του 1945. Πιθανώς να δημιουργήθηκαν περίπου 50 πύραυλοι αυτού του τύπου, οι οποίοι χρησιμοποιήθηκαν μόνο για δοκιμές και πειράματα.