Υποτίθεται ότι το Αυτοκρατορικό Ιαπωνικό Ναυτικό (IJN για συντομία, ιαπωνικό Nippon Kaigun) δημιουργήθηκε το 1869, δηλαδή την εποχή του Meiji, και από το 1920 περίπου ήταν η τρίτη θαλάσσια δύναμη στον κόσμο. Επίσημα διαλύθηκε το 1947. Αυτό το ναυτικό, που φωτίστηκε από σημαντικές επιτυχίες στον πόλεμο με τη Ρωσία το 1904-1905, αναπτύχθηκε εντατικά στον Μεσοπόλεμο (1919-1939), ιδιαίτερα τη δεκαετία του 1930, εισάγοντας πολλές μεγάλες κατηγορίες πλοίων σε υπηρεσία - για να αναφέρουμε, για παράδειγμα, φαινομενικά για την εποχή του, αντιτορπιλικά τύπου Fubuki ή το έργο θωρηκτών τύπου Yamato - αλλά και πολύ επιτυχημένα ναυτικά όπλα. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τη διάσημη «μακριά λόγχη», την τορπίλη τύπου 93 των 610 mm, η οποία ξεπέρασε με τις επιδόσεις της παρόμοια δυτικά σχέδια. Η θαλάσσια αεροπορία αναπτύχθηκε επίσης με επιτυχία. Μπορούμε να υποθέσουμε ότι μόνο τα έτη 1937-1941, πλοία με συνολικό εκτόπισμα σχεδόν 350.000 τυπικών τόνων άρχισαν να εξυπηρετούνται στο IJN! Επιπλέον, οι άνθρωποι που υπηρετούσαν σε αυτά τα συχνά πολύτιμα πλοία υπόκεινταν σε καθεστώς ακόμη και σιδερένιας πειθαρχίας, αλλά και (ειδικά στην περίπτωση των αξιωματικών) είχαν προσεκτική και εξαιρετική εκπαίδευση. Για παράδειγμα, υποτίθεται ότι οι Ιάπωνες αξιωματικοί του ναυτικού ήταν εξαιρετικοί πλοηγοί, καλές τακτικές και γενικά πολύ απαιτητικοί αντίπαλοι, όπως αποδεικνύεται από τους πρώτους μήνες του Πολέμου του Ειρηνικού. Στην Ιαπωνία, μέχρι σήμερα, ο πιο εξέχων από αυτούς τους αξιωματικούς είναι ο ναύαρχος Ισορόκου Γιαμαμότο, ο οποίος ήταν υπεύθυνος για την ανάπτυξη των σχεδίων για την επίθεση στο Περλ Χάρμπορ (1941) και τους πρώτους μήνες του πολέμου στον Ειρηνικό Ωκεανό. Ωστόσο, από το 1942 και την ήττα στο Midway, το IJN άρχισε να υποκύπτει όλο και περισσότερο στα ποσοτικά και τεχνολογικά πλεονεκτήματα του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ. Επίσης, δεν έδωσε αρκετή σημασία στην ανάπτυξη ηλεκτρονικών ειδών επί του σκάφους (ειδικά ραντάρ) ή στις δραστηριότητες του ZOP, οι οποίες με την πάροδο του χρόνου είχαν καταστροφικές επιπτώσεις σε αυτήν.