Το Mikojan-Guriewicz MiG-29 (ΝΑΤΟ: Fulcrum) είναι ένα σοβιετικό, δικινητήριο, βαρύ μαχητικό πρώτης γραμμής 4ης γενιάς με τραπεζοειδή φτερά. Ο απλός αριθμός πάνω από 1000 MiG 29 που κατασκευάστηκαν μεταξύ 1977 και 1992 αποδεικνύει τις πιθανές δυνατότητες αυτού του αεροσκάφους. Μάλιστα, πρέπει να ενταχθεί στην ομάδα των 3 ή 4 πιο σημαντικών, εν ενεργεία σήμερα, μαχητικών 4ης γενιάς στον κόσμο. Το MiG-29 σχεδιάστηκε τη δεκαετία του 1970 ως μια κατασκευή που μπορούσε να ταιριάξει ή και να ξεπεράσει τις μαχητικές δυνατότητες των μαχητικών από το τότε εχθρικό δυτικό στρατόπεδο. Και πρέπει να παραδεχτούμε ότι σε καμία περίπτωση δεν υπολείπεται, για παράδειγμα, του F-16 και με πολλά στοιχεία, όπως η ισχυρή, δικινητήρια κίνηση, ξεπερνά τον Αμερικανό ανταγωνιστή. Καθώς το MiG-29 σχεδιάστηκε για να συντηρείται όσο το δυνατόν γρηγορότερα, ακόμη και στο πεδίο και από μηχανικούς με ελάχιστη εμπειρία, οποιεσδήποτε επισκευές μπορούν πραγματικά να πραγματοποιηθούν με αστραπιαία ταχύτητα. Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς, αλλά 5 μηχανικοί είναι σε θέση να αντικαταστήσουν και να δοκιμάσουν έναν κινητήρα σε λιγότερο από μία ώρα! Οι εξαιρετικές ικανότητες του Fulcrum δεν σταματούν εκεί. Σε περίπτωση προβλημάτων με τον ηλεκτροκινητήρα, ακόμη και όταν είναι πλήρως φορτωμένος, μπορεί να ξεκινήσει να χρησιμοποιεί τον έναν κινητήρα και μετά να πυροδοτήσει τον άλλο στον αέρα. Ο μόνιμος οπλισμός του MIG 29 είναι το πυροβόλο των 30mm GSh-301, γνωστό για την ακρίβειά του. Οι εξωτερικοί κόμβοι μπορούν να φέρουν πυραύλους αέρος-αέρος AA-10, AA-11 ή AA-8 και UB-32-57 ή τους ακαθοδηγούμενους αλλά μεγαλύτερους πυραύλους S-8K για την αντιμετώπιση επίγειων στόχων. όχι μόνο του πρώην Ανατολικού Μπλοκ χώρες, αλλά και πολλούς άλλους χρήστες που εκτίμησαν τις μεγάλες δυνατότητές του. Δημιουργήθηκαν αρκετές εκδόσεις αυτού του επιτυχημένου μαχητή. Τα σημαντικότερα από αυτά είναι, μεταξύ άλλων το πρώτο μαζικής παραγωγής, δηλαδή το MiG-29 (Fulcrum-A) με το ραντάρ S-29 Topaz και το οπτοηλεκτρονικό σύστημα OEPrNk-29. Μια άλλη έκδοση ανάπτυξης είναι το MiG-29M (Fulcrum-E) με το ραντάρ S-29M ¯uk με μεγαλύτερη εμβέλεια και καλύτερο σύστημα καθοδήγησης και σκόπευσης. Αντί του RD-33 χρησιμοποιήθηκαν επίσης ισχυρότεροι κινητήρες RD-33K. Χρησιμοποιήθηκε επίσης ένα σύστημα fly-by-wire. Τεχνικά στοιχεία: μήκος: 17,37 m, άνοιγμα φτερών: 11,4 m, ύψος: 4,73 m, μέγιστη ταχύτητα: 2400 km/h, ταχύτητα ανάβασης: 330 m/s, μέγιστη εμβέλεια: 2100 km, μέγιστη οροφή 18000 m, οπλισμός: σταθερή- 1 πυροβόλο 30mm GSh-301, αναρτημένο (έκδοση M) - έως 5000 κιλά φορτίου.Το General-Dynamics F16 Falcon είναι ένα αμερικανικό μονοκινητήριο, πολλαπλών ρόλων ελαφρό μαχητικό και stormtrooper. Οι εργασίες για το έργο F-16 ξεκίνησαν το 1971 στην εταιρεία General Dynamics (η οποία το 1993 ήταν μέρος του γίγαντα της Lockheed Martin), μπαίνοντας στον διαγωνισμό για ένα ελαφρύ μαχητικό πολλαπλών χρήσεων (LWF) για την Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ. Το πρωτότυπο YF-16 πέταξε για πρώτη φορά στις 2 Φεβρουαρίου 1974. Μια σημαντική ανακάλυψη σε τεχνικούς όρους ήταν η χρήση ενός ηλεκτρονικού συστήματος ελέγχου fly-by-wire, το οποίο κατέστησε δυνατή τη μείωση της περιοχής των φτερών και της ουράς και έτσι τη μείωση του βάρους ολόκληρου του αεροσκάφους. Το F-16 ήταν το πρώτο μαχητικό στον κόσμο που χρησιμοποίησε τέτοιο σύστημα. Οι πρώτες εκδόσεις ήταν σε μεγάλο βαθμό κατασκευασμένες από κράματα αλουμινίου (περίπου το 83% της συνολικής δομής), αλλά με τον καιρό έδωσαν τη θέση τους στα σύνθετα. Οι διαφορετικές εκδόσεις του F-16 τροφοδοτούνται από τρεις εκδόσεις των κινητήρων: Pratt-Whitney F-100-PW-200, General Electric F110-GE100 και Pratt-Whitney F-100-PW-2020. Ο «εγκέφαλος» του συστήματος καθοδήγησης ήταν το ραντάρ APG-66, που αργότερα αντικαταστάθηκε από το ραντάρ APG-68 (V). Αξίζει να σημειωθεί ότι ο σχεδιασμός του YF-16 αποδείχθηκε τόσο επιτυχημένος που κέρδισε όχι μόνο τον διαγωνισμό LWF στις ΗΠΑ (σε ανταγωνισμό με το αεροσκάφος Northrop YF-17), αλλά κέρδισε και το συμβόλαιο πολλαπλών ρόλων μαχητής για τις ευρωπαϊκές χώρες του ΝΑΤΟ. Αντίπαλοι του ήταν οι μηχανές Dassault Mirage F.1 και SAAB J-37 Viggen. Η σειριακή παραγωγή του F-16 ξεκίνησε το 1975. Συμμετείχαν επίσης ευρωπαϊκές χώρες του ΝΑΤΟ για τις οποίες ήταν μια ένεση νέων αεροπορικών τεχνολογιών. Η τελική συναρμολόγηση πραγματοποιήθηκε στις ΗΠΑ, το Βέλγιο και την Ολλανδία. Το πρώτο σειριακό F-16A Fighting Falcon πετάχτηκε στις 7 Αυγούστου 1978. Είναι μια επιθετική έκδοση του F-16, που προορίζεται κυρίως για την αντιμετώπιση επίγειων στόχων. Το F-16 αποδείχθηκε επίσης στη μάχη, με μια σειρά αεροπορικών νικών στον πόλεμο στον Λίβανο (1982) και κατά τη διάρκεια της Επιχείρησης Καταιγίδα της Ερήμου (1991). Μέχρι το τέλος του 20ου αιώνα, είχαν παραχθεί περισσότερα από 4.000 από αυτά τα επιτυχημένα αεροσκάφη. Υπήρχαν έξι βασικές εκδόσεις του F-16, με την ένδειξη A, C, E (μονοθέσιο) και B, D, F (διθέσιο). Βάσει αυτών των έξι μοντέλων, δημιουργούνται πολυάριθμες αναβαθμίσεις, που τις περισσότερες φορές συνδέονται με την αντικατάσταση των αεροηλεκτρονικών, με την ένδειξη "Block". Από το 2006, το F-16 υπηρετεί επίσης στην πολωνική αεροπορία. Το Πολωνικό Υπουργείο Άμυνας αποφάσισε ότι το F-16 θα ήταν η ραχοκοκαλιά της εκσυγχρονισμένης αεροπορίας, απορρίπτοντας προσφορές από την Dessault και τη SAAB, αν και στην περίπτωση αυτή ήταν τα μαχητικά Mirrage F2000 και JAS-39 Grippen. Αναμφίβολα, το υψηλότερο ποσό που προτείνει η αμερικανική εταιρεία ως μέρος του λεγόμενου αντιστάθμιση συναλλαγής. Τεχνικά στοιχεία: Μέγιστη ταχύτητα: 2.170 km/h, ρυθμός ανάβασης: 254 m/s, μέγιστη οροφή 15240 m, μέγιστη εμβέλεια: 3890km, οπλισμός: σταθερός - ένα πυροβόλο M61A-1 20 mm, αναρτημένο - έως 9275 kg φορτίο.
Λάθος στην περιγραφή; Δηλώστε το πρόβλημα
...