Hasegawa PT35 Mitsubishi F-1

Στη δεκαετία του 1960, οι Ιάπωνες είχαν στην κατοχή τους πολλά μαχητικά αεροσκάφη υψηλής τεχνολογίας, συμπεριλαμβανομένου του F-104J Starfighter και του F-4EJ Phantom II. Η βασική εκπαίδευση παρείχε τα υποηχητικά εκπαιδευτικά αεροσκάφη Fuji T-1, τα οποία δεν ήταν τίποτα άλλο από την ανασχεδιασμένη διθέσια έκδοση του F-86 Sabre για την Ιαπωνία. Μετά την ολοκλήρωση της βασικής εκπαίδευσης, οι νεαροί πιλότοι έπρεπε να στραφούν σε ένα υπερηχητικό αεροπλάνο και να αντιμετωπίσουν την πρόκληση των διθέσιων εκδόσεων των υπερηχητικών Starfighters και Phantom. Για να γεφυρώσει το χάσμα μεταξύ του T-1 και του υπερηχητικού αεροσκάφους, η ιαπωνική αμυντική Πολεμική Αεροπορία (JASDF: Japan Air Self-Defense Force) χρειαζόταν ένα πιο προηγμένο αεροσκάφος για να εισαγάγει τους πιλότους στη φάση εκπαίδευσης εκπαιδευτών μαχητών σε επικεφαλής. Στα τέλη της δεκαετίας του 1960, οι Ιάπωνες σκέφτηκαν να αγοράσουν ένα αγγλο-γαλλικό μαχητικό-βομβαρδιστικό Jaguar, αλλά το εγκατέλειψαν λόγω πολύ υψηλού κόστους. Ως εκ τούτου, δεν ήταν έκπληξη όταν το τελικό σχέδιο του υπερηχητικού αεροπλάνου που παρουσίασε η Mitsubishi ήταν πολύ παρόμοιο με το αεροπλάνο Sepecat Jaguar. Το 1970, ξεκίνησαν οι εργασίες για το πρώτο από τα τέσσερα πρωτότυπα αυτού του αεροσκάφους, που ονομάστηκε XT-2. Στις 20 Ιουλίου 1971, το πρωτότυπο XT-2 έκανε την πρώτη του πτήση. Μετά από επιτυχείς δοκιμές αέρα το 1973, παραγγέλθηκε η πρώτη παρτίδα 20 από αυτά τα μηχανήματα. Οι παραδόσεις ξεκίνησαν το 1975 και μετά από αρκετές ακόμη παραγγελίες, το τελευταίο από τα 96 αεροσκάφη που παραγγέλθηκαν παραδόθηκαν το 1988. Ήδη κατά την ανάπτυξη του T-2, αποφασίστηκε να χρησιμοποιηθεί αυτό το μονοθέσιο αεροσκάφος για εργασίες επίθεσης σε ξηρά και θάλασσα. Το έκτο και το έβδομο T-2 τροποποιήθηκαν για να χρησιμοποιηθούν ως πρωτότυπα του Mitsubishi F-1. Στο πίσω μέρος της καμπίνας υπάρχει πρόσθετος ηλεκτρονικός εξοπλισμός καλυμμένος με μεταλλικό κάλυμμα. Η πρώτη πτήση με το FS-T-2, επειδή έτσι σημάνθηκαν τα δύο πρώτα αεροπλάνα Mitsubishi, έγινε στις 3 Ιουνίου 1975. Μεταξύ 1977 και 1984, παραγγέλθηκαν 77 F-1, το τελευταίο έφυγε από το εργοστάσιο Nagoya-Komaki το 1987. Κατά τα χρόνια λειτουργίας αυτού του αεροσκάφους, μόνο πέντε μηχανές χάθηκαν σε αεροπορικά ατυχήματα. Το T-2 μπήκε σε υπηρεσία σε δύο εκδόσεις: 34 άοπλα T-2Z και 62 οπλισμένα T-2K. Τόσο το T-2K όσο και το F-1 διαθέτουν πυροβόλα JM61 των 20 mm τοποθετημένα στο κάτω μέρος του μπροστινού μέρους της ατράκτου. Το F-1 έχει τέσσερα άγκιστρα κάτω από τα φτερά για τη σύνδεση δεξαμενών καυσίμου, βομβών ελεύθερης πτώσης ή εμπορευματοκιβωτίων με μη κατευθυνόμενους πυραύλους. Για αυτοάμυνα, ο πιλότος F-1 μπορεί να χρησιμοποιήσει τα τέσσερα σημεία ανάρτησής του για πυραύλους AIM-9 Sidewinder. Αν και το αεροπλάνο σχεδιάστηκε ως επιθετικό, το JASDF διαθέτει αεροπλάνα F-1 που μπορούν να μεταφέρουν ένα σύνολο τεσσάρων πυραύλων Sidewinder (κατάσταση QRA). Μία από τις κύριες εφαρμογές του F-1 είναι η δυνατότητα χρήσης του για επίθεση σε συνθήκες θάλασσας. Λόγω των περιορισμών του αμυντικού δόγματος που ισχύει στο JSADF, αυτό το καθήκον είναι για τα αεροσκάφη F-1 να πολεμήσουν τον στόλο των πλοίων που πραγματοποιούν εχθρικές προσγειώσεις. Αεροπλάνα T-2 πέταξαν σε δύο εκπαιδευτικές μοίρες της αεροπορικής βάσης Matshushima. Το 1982, η ομάδα ακροβατικής επίδειξης Blue Impulse της ιαπωνικής αμυντικής Πολεμικής Αεροπορίας, με έδρα επίσης στη Matshushima, παρέλαβε επτά από αυτά τα αεροπλάνα για να αντικαταστήσει τα παλιά F-86 Sabres. Δυστυχώς, ένα από τα μπλε βαμμένα T-2 (# 19-5174) συνετρίβη στις 14 Νοεμβρίου 1982 κατά τη διάρκεια μιας επίδειξης στη βάση Χαμαμάτσου. Οι πτήσεις της ομάδας διακόπηκαν αμέσως, αλλά επανήλθαν σύντομα το 1983. Το 1995, το T-2 της ομάδας Blue Impulse αντικατέστησε τα εκπαιδευτικά αεροπλάνα T-4. Το φθινόπωρο του 1987 αποφασίστηκε η απόσυρση του αεροσκάφους F-1. Το FS-X, ένα αεροπλάνο πολύ παρόμοιο με το F-16 Fighting Falcon, επιλέχθηκε ως διάδοχος.