Academy 2122 PBY2 FLYING BOAT

Τον Οκτώβριο του 1933, το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ έκανε παραγγελία στην Consolidated και στον Douglas για πρωτότυπα νέων μηχανών. Το πρωτότυπο που κατασκευάστηκε από την Consolidated, με το όνομα XP3Y-1, έγινε ένα ιπτάμενο σκάφος που κατασκευάστηκε στον μεγαλύτερο αριθμό αντιγράφων. Η εσωτερική ονομασία που δόθηκε στη δομή από την εταιρεία είναι Consolidated 28. Το αεροσκάφος, όπως και ο προκάτοχός του - P2Y - είχε σύστημα ψηλών πτερυγίων. Η νέα σχεδίαση, ωστόσο, χρησιμοποιεί ένα σύστημα εσωτερικών σκληρυντικών καμπυλοτήτων, που έκαναν το φτερό να μοιάζει με δομή ελεύθερης στήριξης. Η μόνη εξαίρεση ήταν τα δύο μικρά, με προφίλ στηρίγματα και στις δύο πλευρές του αεροπλάνου, ανάμεσα στην άτρακτο και την κεντρική πτέρυγα. Ως αποτέλεσμα, η έκδοση 28 στερήθηκε πηγών πρόσθετης αεροδυναμικής οπισθέλκουσας, που δημιουργήθηκε σε προηγούμενα σχέδια από αντηρίδες και άκαμπτους ιμάντες, που ήταν η αιτία των χαμηλότερων παραμέτρων πτήσης. Μια άλλη αεροδυναμική καινοτομία που περιορίζει την αντίσταση ήταν η χρήση σταθεροποιητικών πλωτών, οι οποίοι αναδιπλώθηκαν κατά τη διάρκεια της πτήσης για να σχηματίσουν ένα προφίλ φτερού. Η γάστρα με δύο redans έμοιαζε πολύ με αυτή του P2Y, αλλά στην έκδοση 28 είχε μια βελτιωμένη, αυτοφερόμενη ουρά σε σχήμα σταυρού. Το πρωτότυπο τροφοδοτήθηκε από δύο κινητήρες Pratt-Whitney R-1830-54 Twin Wasp 836HP, εγκατεστημένους στο μπροστινό άκρο της πτέρυγας. Ο οπλισμός αποτελούνταν από τέσσερα πολυβόλα των 7,62 χλστ. και ένα φορτίο βόμβας έως 907 κιλά. Η πρώτη πτήση πραγματοποιήθηκε στις 28 Μαρτίου 1935, μετά την οποία το XP3Y-1 παραδόθηκε αμέσως στο Ναυτικό των ΗΠΑ για επιχειρησιακή αξιολόγηση. Οι δοκιμές απέδειξαν το σημαντικό πλεονέκτημα του P3Y-1 έναντι των περιπολικών ιπτάμενων σκαφών που χρησιμοποιήθηκαν μέχρι τώρα. Η μεγάλη εμβέλεια και οι βελτιωμένες ιδιότητες κατά την απογείωση από χερσαία αεροδρόμια σήμαιναν ότι το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ εκδήλωσε ενδιαφέρον για την περαιτέρω ανάπτυξη της δομής, ώστε να μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως περιπολικό-βομβαρδιστικό. Ως εκ τούτου, τον Οκτώβριο του 1935, το πρωτότυπο επέστρεψε στο μητρικό εργοστάσιο για να συνεχίσει τις κατασκευαστικές εργασίες σε αυτό. Περιλάμβαναν ι.α. ανάπτυξη νέων κινητήρων R-1830-64 χωρητικότητας 912 ίππων. Μια επανασχεδιασμένη κάθετη ουρά εισήχθη επίσης και ένα νέο πρωτότυπο, που ονομάστηκε XPBY-1, πέταξε στις 19 Μαΐου 1936 και σύντομα το σειριακό PBY-1 άρχισε να παραδίδεται στο Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ. Μετά από μικρές αλλαγές, τα αεροπλάνα που παραγγέλθηκαν τον Ιούλιο του 1936 έλαβαν την ονομασία PBY-2 και οι ακόλουθοι κινητήρες PBY-3 και PBY-4 τοποθετήθηκαν με τους κινητήρες R-1830-66 (1014KM) και R-1830-72 (1065KM). , αντίστοιχα. Τον Απρίλιο του 1939, το τελευταίο από τα μηχανήματα PBY-4 επιστράφηκε στα εργοστάσια παραγωγής για την εγκατάσταση τροχοφόρου σασί. Τέτοιος εξοπλισμός έκανε το αεροπλάνο αμφίβιο, επεκτείνοντας τις δυνατότητες χρήσης του. Αυτό το δείγμα, φεύγοντας από το εργοστάσιο παραγωγής τον Νοέμβριο του 1939 μετά την ολοκλήρωση της τροποποίησης, έλαβε την ονομασία XPBY-5A. Οι δοκιμαστικές πτήσεις επιβεβαίωσαν το πλεονέκτημα αυτής της έκδοσης σε σχέση με την προηγούμενη. Ως εκ τούτου, τα αεροπλάνα που παραγγέλθηκαν από το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ ως PBY-5 ήταν εξοπλισμένα ως αμφίβια σύμφωνα με το πρότυπο PBY-5A. Η εντατική χρήση οδήγησε στη σκέψη ότι το αεροπλάνο θα μπορούσε να έχει σημαντικά βελτιωμένα χαρακτηριστικά επανασχεδιάζοντας την άτρακτο. Οι απαραίτητες δοκιμές και εργασίες σχεδίασης πραγματοποιήθηκαν από το Naval Aircraft Factory και η επόμενη, τελευταία έκδοση παραγωγής της Catalina ονομαζόταν ήδη PBY-6A. Τεχνικά στοιχεία (έκδοση PBY-5A): μήκος: 19,46 m, άνοιγμα φτερών: 31,7 m, ύψος: 6,15 m, μέγιστη ταχύτητα: 314 km/h, ρυθμός ανάβασης: 5,1 m/s, πρακτική οροφή: 4000 m, μέγιστη εμβέλεια: 4050 km , οπλισμός: σταθερός - 3 πολυβόλα διαμετρήματος 7,62 mm και 2 πολυβόλα διαμετρήματος 12,7 mm, αναρτημένα - έως 1814 κιλά βομβών.