Το Type Two HSL είναι ένας όρος για μια κατηγορία βρετανικών μεγάλων μηχανοκίνητων σκαφών από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Το μήκος μιας ενιαίας μονάδας αυτού του τύπου ήταν 19 μέτρα και η μετατόπιση δεν ξεπερνούσε τους 22 τόνους. Η κίνηση παρείχε 3 κινητήρες Napier Sea Lion με 500 HP έκαστος. Η μέγιστη ταχύτητα ήταν μέχρι 36 κόμβους και ο οπλισμός ενός μόνο σκάφους αυτού του τύπου συνήθως αποτελούνταν από δύο πολυβόλα των 7,7 χλστ.
Τα μηχανοκίνητα σκάφη τύπου Two HSL σχεδιάστηκαν από τον Hubert Scott-Paine το 1937 για τη British Power Boat Company. Κατά τον σχεδιασμό αυτού του τύπου σκάφους, δόθηκε ιδιαίτερη έμφαση στη μέγιστη δυνατή μέγιστη ταχύτητα, ευελιξία και λειτουργικότητα. Σκάφη αυτού του τύπου χρησιμοποιήθηκαν σε μεγάλη κλίμακα από την Υπηρεσία Θαλάσσιας Διάσωσης RAF, μια ειδική υπηρεσία αφιερωμένη στη διάσωση Βρετανών και Συμμάχων πιλότων που αναγκάστηκαν να προσγειωθούν στο νερό. Τα πρώτα σκάφη αυτού του τύπου τέθηκαν σε υπηρεσία στα μέσα του 1940 και η παραγωγή τους συνεχίστηκε το 1940-1942. Συνολικά κατασκευάστηκαν περίπου 70 σκάφη αυτού του τύπου. Αξίζει να σημειωθεί ότι στο ράλι Dieppe το 1942 συμμετείχαν ειδικά τροποποιημένα σκάφη HSL Type Two.
Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, η Υπηρεσία Ναυτικής Διάσωσης (ASR) της RAF διαδραμάτισε βασικό ρόλο στη διάσωση χιλιάδων άρτια εκπαιδευμένων πληρωμάτων συμμαχικών αεροσκαφών πραγματοποιώντας επιχειρήσεις διάσωσης γύρω από τις Βρετανικές Νήσους καθώς και σε άλλες θαλάσσιες περιοχές όπου μαίνεται ο πόλεμος. Σε στενή συνεργασία με το Βασιλικό Ναυτικό, το ASR χρησιμοποίησε τόσο αεροπλάνα όσο και ταχύπλοα για να εκτελέσει τις αποστολές του. Ένα από τα πιο διάσημα ήταν η British Power Boat Company Type 2 63 ft HSL, γνωστή ως «Whaleback» - «whale back» λόγω του χαρακτηριστικού κυρτού καταστρώματος της. Ένας άλλος, εξίσου συχνά χρησιμοποιούμενος όρος ήταν «Spitfire ASR». Η μονάδα, που σχεδιάστηκε το 1937 από τον Hubert Scott-Paine, άρχισε να τίθεται σε υπηρεσία στα μέσα του 1940. Αρχικά, ο αμυντικός εξοπλισμός αποτελούνταν από δύο αντιαεροπορικούς πυργίσκους Armstrong-Whitworth, ο καθένας με ένα μόνο πολυβόλο Vickers. Μετά τη μοιραία επιδρομή στο Dieppe τον Αύγουστο του 1942, όταν καταστράφηκαν πολλές μονάδες, αποφασίστηκε να εγκατασταθούν δύο επιπλέον πολυβόλα, ένα και στις δύο πλευρές, και ένα πυροβόλο διαμετρήματος 20 mm στο πίσω τμήμα, ειδικά ενισχυμένο για σκοπούς συναρμολόγησης. Η θωράκιση, ειδικά των καμπινών, επεκτάθηκε επίσης, και παρόλο που αυτό αύξησε φυσικά το βάρος της μονάδας, παρόλα αυτά ανέπτυξε μια πλήρως ικανοποιητική τελική ταχύτητα 36 κόμβων χάρη στους 500 ίππους Napier Sea Lions (ένας επανασχεδιασμένος κινητήρας αεροσκαφών) και είχε εμβέλεια περίπου 500 μιλίων με μέση ταχύτητα 25 κόμβων. Το πλήρωμα αποτελούνταν από 9 άτομα, μεταξύ των οποίων ο καπετάνιος και το ιατρικό προσωπικό. Οι βάσεις ASR βρίσκονταν κυρίως στη νοτιοανατολική ακτή της Μεγάλης Βρετανίας, γνωστή ως Hellfire Corner, λόγω του μεγάλου αριθμού ατυχημάτων που προκαλούνται από συνεχείς αεροπορικές μάχες πάνω από τη Μάγχη και τη Βόρεια Θάλασσα. Αρχικά, οι μονάδες διάσωσης ASR βάφτηκαν σε έντονα κίτρινα – μαύρα χρώματα για καλύτερη ορατότητα, ωστόσο λόγω της αυξανόμενης συχνότητας επιθέσεων από τη γερμανική αεροπορία, κρίθηκε απαραίτητη η χρήση γκρι καμουφλάζ. Το 1944, η ASR RAF είχε στη διάθεσή της περισσότερες από 300 γρήγορες σωσίβιες λέμβους, οι οποίες κατέστησαν δυνατή την κάλυψη ολόκληρης της ακτής της Μεγάλης Βρετανίας και πολλών άλλων σημαντικών περιοχών στη Μεσόγειο ή ακόμα και στον Ινδικό Ωκεανό. Επίσης, η Μάλτα, μετά τις επιθέσεις του 1941, αποφάσισε να ιδρύσει τη βάση ASR την ίδια χρονιά και μόνο μέχρι τον Δεκέμβριο του 1942 σώθηκαν 125 πολύτιμα πληρώματα.