Το S-300 (κωδικός ΝΑΤΟ: SA-10 Grumble) είναι το σοβιετικό, και επί του παρόντος ρωσικό, αντιαεροπορικό και βαλλιστικό αντιβαλλιστικό αμυντικό σύστημα επιφανείας-αέρος. Οι εργασίες σχεδιασμού σε αυτό το σύστημα άρχισαν πιθανώς το 1967, αλλά η παραγωγή ξεκίνησε μόλις το 1975, πιθανότατα συνεχίζοντας με διακοπές μέχρι το 2011. Στην περίπτωση των πρώιμων εκδόσεων του συστήματος S-300P, το βλήμα (effector) είναι, για παράδειγμα, το 5W55R, με βεληνεκές 75 χιλιόμετρα, μέγιστο ανώτατο όριο 25.000 μέτρα και η μάζα της κεφαλής δεν υπερβαίνει 133 κιλά.
Το S-300 είναι ουσιαστικά μια ολόκληρη οικογένεια αντιαεροπορικών και βαλλιστικών αμυντικών συστημάτων, η οποία αναπτύχθηκε από τα έργα Almaz-Antiej, αλλά συχνά σε στενή συνεργασία με άλλες οντότητες, π.χ. Zak³ady Mechaniczne im. Kalinina ή το Mariinsky Machine Factory. Αρχικά, το σύστημα ήταν αφιερωμένο στην καταστροφή εχθρικών εναέριων στόχων και τακτικών πυραύλων, αλλά με την πάροδο του χρόνου άρχισε να αναπτύσσει την ικανότητά του να καταπολεμά βαλλιστικούς πυραύλους. Το σύστημα είναι αφιερωμένο κυρίως στην παροχή αεράμυνας σε πόλεις, διοικητικά κέντρα, στρατιωτικές βάσεις και αεροδρόμια. Πολλές εκδόσεις ανάπτυξης αυτού του συστήματος δημιουργήθηκαν κατά τη διάρκεια της παραγωγής. Για παράδειγμα, η έκδοση του συστήματος S-300W (ονομάζεται επίσης Antiej-250 και Antiej -3000) έχει σχεδιαστεί για την καταπολέμηση των εχθρικών αεροσκαφών και των τακτικών πυραύλων του (π.χ. MGM-52 Lance ή Pershing II) και το βεληνεκές του στις τελευταίες εκδόσεις φτάνει τα 200 χιλιόμετρα. Με τη σειρά της, η έκδοση του συστήματος S-300P είναι αφιερωμένη κυρίως στην καταστροφή εχθρικών αεροσκαφών και ελικοπτέρων, με μέγιστη εμβέλεια 200 χιλιομέτρων.
Το S-400 Triumf (κωδικός ΝΑΤΟ: SA-21 Growler) είναι ένα ρωσικό αντιαεροπορικό και βαλλιστικό αντιβαλλιστικό αμυντικό σύστημα εδάφους-αέρος. Οι πρώτες μονάδες αυτού του συστήματος τέθηκαν σε υπηρεσία στον ρωσικό στρατό το 2007. Υπολογίζεται ότι υπάρχουν αυτή τη στιγμή περίπου 320-350 εκτοξευτές αυτού του συστήματος στη γραμμή. Το S-400 Triumf δημιουργήθηκε ως μια εκτεταμένη ανάπτυξη του συστήματος S-300PMU και ήταν υπεύθυνος για την ανάπτυξή του Κεντρικό Γραφείο Σχεδιασμού Αλμάτι. Σε σύγκριση με τον προκάτοχό του, το νέο σύστημα έχει σημαντικά μεγαλύτερες δυνατότητες. Πρώτα απ 'όλα, είναι πιθανώς σε θέση να παρακολουθεί και να κλειδώνει έως και έξι στόχους σε απόσταση έως και 400 χιλιομέτρων ταυτόχρονα. Πιθανώς το S-400 είναι σε θέση να αντιμετωπίσει τόσο τα εχθρικά αεροπλάνα όσο και τους τακτικούς και βαλλιστικούς πυραύλους του. Το σύστημα βασίζεται κυρίως σε δύο ραντάρ: ανίχνευση (ονομασία: 64N6E2) και καθοδήγησης, το οποίο είναι ένα τρισδιάστατο και ραντάρ φάσης. Ως πύραυλοι (ενεργοποιητές), το σύστημα S-400 χρησιμοποιεί, για παράδειγμα, πυραύλους 48N6DM (με αυτονομία έως 240 km), 40N6 (με εμβέλεια έως 400 km) ή 9M96E2 (με αυτονομία έως 120 km). Προς το παρόν, ο μόνος χρήστης του συστήματος Οι S-400 Triumph είναι οι ένοπλες δυνάμεις της Ρωσικής Ομοσπονδίας και της ΛΔΚ (οι παραδόσεις άρχισαν πιθανώς στις αρχές του 2018).