Ο πόλεμος στο Αφγανιστάν, γνωστός και ως σοβιετική επέμβαση στο Αφγανιστάν, διεξήχθη την περίοδο 1979-1989. Τα μέρη στη σύγκρουση ήταν η κομμουνιστική κυβέρνηση του Αφγανιστάν, που υποστηριζόταν σε μεγάλη κλίμακα από την ΕΣΣΔ, και τα στρατεύματα των παρτιζάνων (μουτζαχεντίν) που δεν συμφώνησαν στη σοβιετική παρέμβαση και στην εκτεταμένη εκκοσμίκευση και αθεϊοποίηση του κράτους. Οι Μουτζαχεντίν έλαβαν σχετικά γρήγορα εκτεταμένη, αν και ανεπίσημη, βοήθεια από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Υποτίθεται ότι η σοβιετική πλευρά ενέπλεξε περίπου 100-120 χιλιάδες άτομα στη σύγκρουση κάθε φορά. άνθρωποι, ενώ ο προσδιορισμός του αριθμού των μουτζαχεντίν είναι πολύ δύσκολος - τις περισσότερες φορές, ωστόσο, θεωρείται ότι είχαν αριθμητικό πλεονέκτημα έναντι των σοβιετικών στρατευμάτων. Η άμεση αιτία της σύγκρουσης ήταν η επιθυμία της ΕΣΣΔ να αυξήσει τον ρόλο της στην Κεντρική Ασία, και πάνω από όλα, να αυξήσει την επιρροή της στο Αφγανιστάν. Τα σοβιετικά στρατεύματα που πολεμούσαν σε αυτόν τον πόλεμο ήταν μέρος του λεγόμενου Το Περιορισμένο απόσπασμα των Σοβιετικών Δυνάμεων στο Αφγανιστάν, το οποίο αποτελούνταν κυρίως από τις δυνάμεις του 40ου Στρατού. Αξίζει να προστεθεί ότι στην αρχή του πολέμου, ο σοβιετικός στρατός ενέπλεξε περίπου 81.000 στη σύγκρουση. άτομα, περίπου 2.400 τεθωρακισμένα οχήματα (συμπεριλαμβανομένων των αρμάτων μάχης) και περίπου 500 αεροσκάφη. Με την πάροδο του χρόνου, αυτές οι δυνάμεις έχουν αυξηθεί σημαντικά. Ο πόλεμος του Αφγανιστάν ήταν, όπως και ο πόλεμος του Βιετνάμ, ένα κλασικό παράδειγμα ανταρτοπόλεμου, ο οποίος, επιπλέον, διεξήχθη σε έδαφος σίγουρα δυσμενές για τα σοβιετικά στρατεύματα. Επιπλέον, οι Σοβιετικοί στρατιώτες ήταν κακώς εκπαιδευμένοι για να ηγηθούν μιας τέτοιας ασύμμετρης σύγκρουσης. Επίσης, ο σοβιετικός εξοπλισμός και το δόγμα, που σχεδιάστηκαν για την πλήρη σύγκρουση στην Κεντρική και Δυτική Ευρώπη, δεν λειτουργούσαν πάντα. Τελικά, ο πόλεμος έληξε με την ήττα της Σοβιετικής Ένωσης, η οποία υπέστη μια τεράστια και περίφημη ήττα. Υποτίθεται επίσης ότι ο πόλεμος επιτάχυνε την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Ο σοβιετικός στρατός πιθανότατα έχασε επίσης περίπου 65.000-70.000 τραυματίες και νεκρούς.
Ο πόλεμος στο Αφγανιστάν, γνωστός και ως σοβιετική επέμβαση στο Αφγανιστάν, διεξήχθη την περίοδο 1979-1989. Τα μέρη στη σύγκρουση ήταν η κομμουνιστική κυβέρνηση του Αφγανιστάν, που υποστηριζόταν σε μεγάλη κλίμακα από την ΕΣΣΔ, και τα στρατεύματα των παρτιζάνων (μουτζαχεντίν) που δεν συμφώνησαν στη σοβιετική παρέμβαση και στην εκτεταμένη εκκοσμίκευση και αθεϊοποίηση του κράτους. Οι Μουτζαχεντίν έλαβαν σχετικά γρήγορα εκτεταμένη, αν και ανεπίσημη, βοήθεια από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Υποτίθεται ότι η σοβιετική πλευρά ενέπλεξε περίπου 100-120 χιλιάδες άτομα στη σύγκρουση κάθε φορά. άνθρωποι, ενώ ο προσδιορισμός του αριθμού των μουτζαχεντίν είναι πολύ δύσκολος - τις περισσότερες φορές, ωστόσο, θεωρείται ότι είχαν αριθμητικό πλεονέκτημα έναντι των σοβιετικών στρατευμάτων. Η άμεση αιτία της σύγκρουσης ήταν η επιθυμία της ΕΣΣΔ να αυξήσει τον ρόλο της στην Κεντρική Ασία, και πάνω από όλα, να αυξήσει την επιρροή της στο Αφγανιστάν. Τα σοβιετικά στρατεύματα που πολεμούσαν σε αυτόν τον πόλεμο ήταν μέρος του λεγόμενου Το Περιορισμένο απόσπασμα των Σοβιετικών Δυνάμεων στο Αφγανιστάν, το οποίο αποτελούνταν κυρίως από τις δυνάμεις του 40ου Στρατού. Αξίζει να προστεθεί ότι στην αρχή του πολέμου, ο σοβιετικός στρατός ενέπλεξε περίπου 81.000 στη σύγκρουση. άτομα, περίπου 2.400 τεθωρακισμένα οχήματα (συμπεριλαμβανομένων των αρμάτων μάχης) και περίπου 500 αεροσκάφη. Με την πάροδο του χρόνου, αυτές οι δυνάμεις έχουν αυξηθεί σημαντικά. Ο πόλεμος του Αφγανιστάν ήταν, όπως και ο πόλεμος του Βιετνάμ, ένα κλασικό παράδειγμα ανταρτοπόλεμου, ο οποίος, επιπλέον, διεξήχθη σε έδαφος σίγουρα δυσμενές για τα σοβιετικά στρατεύματα. Επιπλέον, οι Σοβιετικοί στρατιώτες ήταν κακώς εκπαιδευμένοι για να ηγηθούν μιας τέτοιας ασύμμετρης σύγκρουσης. Επίσης, ο σοβιετικός εξοπλισμός και το δόγμα, που σχεδιάστηκαν για την πλήρη σύγκρουση στην Κεντρική και Δυτική Ευρώπη, δεν λειτουργούσαν πάντα. Τελικά, ο πόλεμος έληξε με την ήττα της Σοβιετικής Ένωσης, η οποία υπέστη μια τεράστια και περίφημη ήττα. Υποτίθεται επίσης ότι ο πόλεμος επιτάχυνε την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Ο σοβιετικός στρατός πιθανότατα έχασε επίσης περίπου 65.000-70.000 τραυματίες και νεκρούς.
Στο τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ο Κόκκινος Στρατός, ο οποίος σύντομα (το 1946) θα μετονομαζόταν σε Σοβιετικό Στρατό, είχε σχηματίσει περίπου 9,8 εκατομμύρια ανθρώπους σε περίπου 500 μεραρχίες διαφόρων τύπων. Αυτός ο αριθμός μειώθηκε σχετικά γρήγορα, αλλά κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου (1945-1991) ο συνολικός αριθμός των σοβιετικών ενόπλων δυνάμεων κυμαινόταν από περίπου 2,8 έως περίπου 5,3 εκατομμύρια άτομα. Στα μέσα της δεκαετίας του 1980, δηλαδή κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Αφγανιστάν, οι σοβιετικές χερσαίες δυνάμεις αριθμούσαν περίπου 210 μεραρχίες, εκ των οποίων οι 40-50 μεραρχίες ήταν τεθωρακισμένες μεραρχίες (στη σοβιετική ονοματολογία - τμήματα αρμάτων μάχης), αποτελούμενες από στρατεύσιμους στρατιώτες. Το τεθωρακισμένο τμήμα αποτελούνταν από τρία συντάγματα αρμάτων μάχης, ένα μηχανοποιημένο σύνταγμα πεζικού, ένα σύνταγμα αυτοκινούμενου πυροβολικού και πολυάριθμες μονάδες υποστήριξης. Οι τελευταίες περιλαμβάνουν: μηχανικούς, μονάδες επικοινωνιών και χημικών αναγνωρίσεων καθώς και ισχυρές αντιαεροπορικές μονάδες. Ο κύριος οπλισμός της σοβιετικής τεθωρακισμένης μεραρχίας ήταν φυσικά τανκς. Αυτά περιλαμβάνουν επιτυχημένα σχέδια όπως τα T-54 / T-55, T-72 ή T-80, τα οποία ήταν συχνά πολύ σύγχρονα μηχανήματα όταν εισήχθησαν στη γραμμή. Αξίζει επίσης να θυμηθούμε το περίπλοκο αλλά άκρως καινοτόμο T-64, το οποίο δεν έχει εξαχθεί ποτέ - ακόμη και στις χώρες του Συμφώνου της Βαρσοβίας. Υποτίθεται ότι γύρω στο 1990 υπήρχαν περίπου 55.000 άρματα μάχης διαφόρων τύπων στον Σοβιετικό Στρατό σε διάφορες τεχνικές συνθήκες και ετοιμότητα κινητοποίησης. Αξίζει να προστεθεί ότι τα σοβιετικά τεθωρακισμένα τμήματα κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου εκπαιδεύτηκαν κυρίως για σύγκρουση πλήρους κλίμακας με το ΝΑΤΟ και η Δυτική Ευρώπη θεωρήθηκε η πιο πιθανή περιοχή επιχειρήσεων. Σε μια τέτοια σύγκρουση, υποτίθεται ότι η πρόοδος του τμήματος αρμάτων μάχης θα ήταν από 80 έως 100 χιλιόμετρα τις πρώτες 3 ημέρες της επιχείρησης.
Στο τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ο Κόκκινος Στρατός, ο οποίος σύντομα (το 1946) θα μετονομαζόταν σε Σοβιετικό Στρατό, είχε σχηματίσει περίπου 9,8 εκατομμύρια ανθρώπους σε περίπου 500 μεραρχίες διαφόρων τύπων. Αυτός ο αριθμός μειώθηκε σχετικά γρήγορα, αλλά κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου (1945-1991) ο συνολικός αριθμός των σοβιετικών ενόπλων δυνάμεων κυμαινόταν από περίπου 2,8 έως περίπου 5,3 εκατομμύρια άτομα. Στα μέσα της δεκαετίας του 1980, δηλαδή κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Αφγανιστάν, οι σοβιετικές χερσαίες δυνάμεις αριθμούσαν περίπου 210 μεραρχίες, εκ των οποίων οι 160 μεραρχίες ήταν μηχανοκίνητα τμήματα πεζικού που αποτελούνταν από στρατεύσιμους. Το τμήμα μηχανοκίνητων τυφεκίων αποτελούνταν από τρία συντάγματα πεζικού, ένα σύνταγμα τεθωρακισμένων, ένα σύνταγμα αυτοκινούμενου πυροβολικού και πολυάριθμες μονάδες υποστήριξης, που χαρακτηρίζονται κυρίως από μια σχετικά ισχυρή αντιαεροπορική άμυνα αποτελούμενη από πυροβολικό και πυραύλους. Το βασικό όπλο του σοβιετικού πεζικού εκείνη την εποχή ήταν το πολύ επιτυχημένο πολυβόλο AK-47, που αργότερα εκσυγχρονίστηκε στα πρότυπα AK-74. Τα όπλα υποστήριξης ήταν ελαφρά και βαριά πολυβόλα. Τα τροχοφόρα τεθωρακισμένα οχήματα μεταφοράς προσωπικού (APC) ήταν ένα σημαντικό μέσο μεταφοράς, αρχικά ήταν τα BTR-152, αλλά αργότερα τα BTR-60, BTR-70 και BTR-80. Υποτίθεται ότι γύρω στο 1990 υπήρχαν περίπου 70.000 διαφορετικοί τύποι τεθωρακισμένων οχημάτων μεταφοράς προσωπικού σε διάφορες τεχνικές συνθήκες στον Σοβιετικό Στρατό. Αξίζει να προστεθεί ότι οι σοβιετικές μονάδες κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου εκπαιδεύτηκαν κυρίως για πλήρη σύγκρουση με το ΝΑΤΟ και η Δυτική Ευρώπη θεωρήθηκε η πιο πιθανή περιοχή επιχειρήσεων. Σε μια τέτοια σύγκρουση, υποτίθεται ότι η πρόοδος του μηχανοκίνητου τμήματος πεζικού θα ήταν από 80 έως 100 χιλιόμετρα τις πρώτες 3-4 ημέρες της επιχείρησης.