Το Supermarine Spitfire είναι ίσως το πιο διάσημο βρετανικό μαχητικό από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ήταν ένα εξ ολοκλήρου μεταλλικό μηχάνημα με διαμόρφωση χαμηλής πτέρυγας, χαρακτηριστικά ελλειπτικά φτερά, κλασική ουρά και ανασυρόμενο σύστημα προσγείωσης. Η πρωτότυπη πτήση πραγματοποιήθηκε στις 5 Μαρτίου 1936. Το Spitfire αποδείχθηκε ότι ήταν το βασικό στοιχείο του πολέμου της RAF, το οποίο συνέχισε να τα πηγαίνει καλά μετά τον πόλεμο, παραμένοντας στην παραγωγή για 10 χρόνια. Η ιστορία του Spitfire ξεκίνησε στο γραφείο σχεδίασης του RJ Mitchell, του επικεφαλής σχεδιαστή της Supermarine. Τα πρώτα μηχανήματα πήγαν στις μονάδες της RAF το 1938, αλλά όταν ξεκίνησε η Μάχη της Βρετανίας το καλοκαίρι του 1940, υπήρχαν ήδη 19 μοίρες σύγχρονων μαχητικών στα αεροδρόμια - μαζί με τους λίγο παλαιότερους Hurricanes των νησιών, αμύνονταν 600 αεροσκάφη. Με την επέκταση των εχθροπραξιών, το Spitfire εξυπηρέτησε οπουδήποτε η RAF επιχειρούσε στην Άπω Ανατολή, τη Βόρεια Αφρική και την Ιταλία, κατά την απόβαση στη Νορμανδία και τις μάχες στη Γαλλία και τελικά κατά τη διάρκεια της επιχείρησης στη Γερμανία το 1945. Για πολλούς Βρετανούς έγινε σύμβολο νίκης στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Αυτό το υπέροχο μηχάνημα έχει τουλάχιστον μια ντουζίνα εκδόσεις παραγωγής. Τα σημαντικότερα από αυτά είναι, μεταξύ άλλων το πρώτο Spitfire Mk.I μαζικής παραγωγής με κινητήρα Rolls-Royce Merlin II 1030 ίππων. Ήταν πάνω από όλα αυτό το μηχάνημα που συνέβαλε τόσο εξαιρετική στη Μάχη της Βρετανίας. Πολλές εκδόσεις αυτού του μοντέλου έχουν αναπτυχθεί, μεταξύ των οποίων PR Mk IA (έκδοση αναγνώρισης) ή PR.IG (έκδοση ένοπλης αναγνώρισης). Μια άλλη ενδιαφέρουσα έκδοση ήταν το Spitfire Mk.V με κινητήρα Rolls-Royce Merlin 45 με 1440HP. Αργότερα, συναρμολογήθηκαν και κινητήρες Merlin 50. Η σειριακή παραγωγή αυτής της έκδοσης ξεκίνησε το 1941 και ήταν η απάντηση της RAF στην εμφάνιση του Messerschmitt Bf-109F. Μια άλλη πολύ επιτυχημένη έκδοση είναι το Spitfire Mk.IX, που τροφοδοτείται από κινητήρα Merlin 61 με έλικα 4 λεπίδων. Δημιουργήθηκε ως αντίπαλος του Focke-Wulf Fw-190 και τέθηκε σε παραγωγή στα τέλη του 1941. Αυτή η έκδοση τροποποιήθηκε πολλές φορές και, για παράδειγμα, το 1944 απέκτησε ένα νέο γυροσκόπιο, ένα διευρυμένο πηδάλιο ή ένα διαφορετικό σύστημα πτερυγίων. Μια άλλη σημαντική έκδοση είναι το Spitfire Mk.XIV με κινητήρα Rolls-Royce Griffon 61 και έλικα με πέντε λεπίδες. Η σειριακή παραγωγή ξεκίνησε τον Οκτώβριο του 1943. Μία από τις τελευταίες σειρές που παράγονται ήταν η έκδοση Mk.21. Αυτή η έκδοση είχε κινητήρα Griffon 61, ισχυρά ενισχυμένη δομή και περίβλημα, τα φτερά επεκτάθηκαν, αυξάνοντας την επιφάνεια πτήσης τους. Η μαζική παραγωγή ξεκίνησε τον Μάρτιο του 1945. Τεχνικά στοιχεία (έκδοση Mk.XIV): μήκος: 9,14 m, άνοιγμα φτερών: 11,23 m, ύψος: 3,05 m, μέγιστη ταχύτητα: 717 km/h, ρυθμός ανάβασης: 18,5 m/s, πρακτική οροφή: 13.200 m, μέγιστη εμβέλεια: 1815 km, οπλισμός: σταθερός - 4 πολυβόλα των 7,7 mm και 2 κανόνια Hispano Mk II των 20 mm, αναρτημένα - έως 225 κιλά βομβών.
Μια επανδρωμένη έκδοση του πυραύλου V1, Fieseler Fi 103R Reichenberg IV, που προορίζεται για επιθέσεις αυτοκτονίας σε συμμαχικά αεροσκάφη και επιλεγμένους στόχους. Το πρόγραμμα πτήσεων αυτοκτονίας σχεδιάστηκε να εφαρμοστεί στο τέλος του πολέμου το 1945. Επισήμως, οι γερμανικές στρατιωτικές αρχές χρησιμοποίησαν τον όρο «ramming», ωστόσο, η πιθανότητα να βγάλει τον πιλότο από τον πύραυλο ήταν πρακτικά ανύπαρκτη, λόγω της μεγάλης ταχύτητας και του γεγονότος ότι το κάλυμμα του πιλοτηρίου βρισκόταν ακριβώς κάτω από τον κινητήρα τζετ. είσοδος, επιπρόσθετα με κλίση μόνο 45 μοιρών, γεγονός που κατέστησε αδύνατη τη γρήγορη πτώση της καμπίνας του πυραύλου από τον πιλότο και την προσγείωση σε αλεξίπτωτο. Συνολικά, εκπαιδεύτηκαν 70 πιλότοι και κατασκευάστηκαν 175 μηχανές Fieseler Fi 103R Reichenberg IV, αλλά η πρακτική εφαρμογή τους στο πεδίο της μάχης δεν επιτεύχθηκε ποτέ. Ο ίδιος ο πύραυλος Fieseler Fi 103R Reichenberg IV ήταν σχεδόν πανομοιότυπος με τον ιαπωνικό Yokosuka MXY7 Okha, που χρησιμοποιούσαν Ιάπωνες πιλότοι αυτοκτονίας, με τη διαφορά ότι το πιλοτήριο του Ιάπωνα πιλότου βιδώθηκε, εμποδίζοντας τον πύραυλο να φύγει κατά τη διάρκεια της πτήσης, ενώ το πιλοτήριο στο Ο γερμανικός πύραυλος έδωσε μια θεωρητική ευκαιρία διαφυγής, αν και στην πράξη δεν ήταν εφικτή. Προδιαγραφές: Μήκος: 8m, άνοιγμα φτερών: 5,72m, μέγιστη ταχύτητα: 800 km/h, μέγιστη αυτονομία: 330 km.