Κατά τη διάρκεια των επαναστατικών πολέμων (1792-1799) και - ειδικά - στη Ναπολεόντεια περίοδο (1799-1815), η Γαλλία είχε πιθανώς την πιο αποτελεσματική πολεμική μηχανή στη Γηραιά Ήπειρο, η οποία σχεδόν οδήγησε στη διαρκή ηγεμονία της στην Ευρώπη. Θα είναι αληθές να πούμε ότι το βασικό στοιχείο αυτής της μηχανής ήταν ο γαλλικός στρατός. Στον στρατό αυτό, από την άλλη, πολύ σημαντικό ρόλο έπαιξε η Φρουρά - αρχικά η Συνταγματική (1791), μετά η Προξενική και τέλος η Αυτοκρατορική (από το 1804). Την εποχή του σχηματισμού της Αυτοκρατορικής Φρουράς, στρατολογήθηκαν σε αυτήν αληθινοί βετεράνοι του γαλλικού στρατού, οι οποίοι είχαν 10 χρόνια υπηρεσίας και συχνά συμμετείχαν σε περισσότερες από μία μάχες. Η ανάθεση στη Φρουρά ήταν ανταμοιβή και μεγάλη τιμή για αυτούς και η ίδια η Φρουρά απολάμβανε μεγάλο σεβασμό και σεβασμό στον γαλλικό στρατό. Ας προσθέσουμε ότι το 1804 αριθμούσε περίπου 11.500 άτομα και αποτελούνταν από γρεναδιέρηδες της φρουράς, ποδοπαίκτες της φρουράς, ιππικό της φρουράς, καθώς και ναύτες και πυροβολητές της Φρουράς. Το 1806, δημιουργήθηκε επίσης ένα σύνταγμα δράκων φρουρών και το 1ο Σύνταγμα Ελαφρών Ιππικών-Λανγκέρ της Αυτοκρατορικής Φρουράς. Κατά τη διάρκεια της εκστρατείας 1805-1807, η Φρουρά αντιμετωπίστηκε από τον Ναπολέοντα ως μια σιδερένια εφεδρεία που θα έμπαινε στον αγώνα ως έσχατη λύση. Το 1809, η Φρουρά χωρίστηκε στη Νεαρή και την Παλιά Φρουρά, η πρώτη από τις οποίες επρόκειτο να χρησιμοποιηθεί πολύ πιο συχνά στη μάχη από την Παλαιά Φρουρά. Το 1812 εμφανίστηκε και η Medium Guard, η οποία όμως πέρασε στην ιστορία ένα χρόνο αργότερα (1813). Τα στρατεύματα της Φρουράς - τόσο οι Νέοι όσο και οι Παλιοί - χρησιμοποιήθηκαν στη μάχη κατά τις εκστρατείες του 1813, 1814 και 1815. Το τελευταίο επεισόδιο της Παλαιάς Φρουράς ήταν ο σχηματισμός μιας πλατείας από το 1ο σύνταγμα ποδοσφαίρου Φρουρών υπό τη διοίκηση του Στρατηγού Cambronne, που -σύμφωνα με το μύθο- με πρόταση παράδοσης, απάντησε: «Ο Φρουρός πεθαίνει, αλλά δεν τα παρατάει ποτέ!». Ένα άλλο ανέκδοτο για τη φρουρά ισχυρίζεται ότι όταν ο Ναπολέων συναντήθηκε με τον Τσάρο Αλέξανδρο Α' κατά τις ειρηνευτικές συνομιλίες στο Tilsit (1807), έδειξε τον φρουρό του οποίου το πρόσωπο ήταν σημαδεμένο από παλιά σημάδια και ρώτησε: «Τι πιστεύετε για τους στρατιώτες που θα μπορούσαν να αντέξουν τέτοια πληγές; "Σε αυτό ο τσάρος απάντησε:" Και τι γνώμη έχετε για τους στρατιώτες που θα μπορούσαν να προκαλέσουν τέτοιες πληγές; ". Όταν ο Ναπολέων ντράπηκε από αυτό, ο Φρουρός Γρεναδιέρης, χωρίς βοήθεια, απάντησε: «Είναι όλοι νεκροί τώρα».
Η Μάχη του Βατερλώ διεξήχθη στις 18 Ιουνίου 1815 και ήταν η τελευταία μάχη που διοικούσε ο Ναπολέων Βοναπάρτης με τις γαλλικές δυνάμεις. Υποτίθεται ότι από τη γαλλική πλευρά έλαβαν μέρος στη μάχη περίπου 65.000 στρατιώτες και 250 όπλα, ενώ στην αγγλοολλανδική και πρωσική πλευρά πολέμησαν συνολικά περίπου 123.000 άνδρες, με περίπου 160 πυροβόλα (χωρίς το πρωσικό πυροβολικό). Της γαλλικής πλευράς ηγούνταν, φυσικά, ο αυτοκράτορας των Γάλλων, οι σύμμαχοι - Άρθουρ Γουέλσλι, Φρ. Wellington, και οι Πρώσοι - Gebhard von Blücher. Βρετανο-ολλανδικά στρατεύματα, εν αναμονή της άφιξης των Πρώσων, αλλά και με βάση τις εμπειρίες του π. Ο Ουέλινγκτον, που έμαθε από τις μάχες στην Ισπανία, υιοθέτησε αμυντική στάση και η θέση του υποστηρίχθηκε από κτίρια αγροκτημάτων. Το πεδίο μάχης με βαλτωμένο έδαφος, εμποτισμένο με νερό μετά από έντονες βροχοπτώσεις, ευνοούσε επίσης τους αμυνόμενους, καθώς δυσκόλευε την ανάπτυξη επίθεσης ιππικού. Η μάχη ξεκίνησε γύρω στις 11.30 με τον κανονιοβολισμό του γαλλικού πυροβολικού και αργότερα - με τις επιθέσεις του γαλλικού πεζικού στις βρετανο-ολλανδικές θέσεις. Αρχικά, οι μάχες διεξήχθησαν για το αγρόκτημα Hougomont, αλλά αργότερα διεξήχθησαν επίσης στη δεξιά πλευρά και στο κέντρο του συμμαχικού σχηματισμού. Η επόμενη φάση της μάχης ήταν οι επιδρομές του βρετανικού ιππικού, που είχαν σκοπό να ανακουφίσουν το μαχόμενο πεζικό, το οποίο έφερε αρχικά μεγάλη επιτυχία στους Βρετανούς, αλλά τελικά απωθήθηκε με σημαντικές απώλειες. Παρά τις σφοδρές μάχες και τις επιθέσεις υπό τον στρατάρχη Νέι, γύρω στις 4.30 μ.μ., οι βρετανικές θέσεις έμοιαζαν να είναι ανέπαφες και οι Πρώσοι, με διοικητή τον Gebhard von Blücher, πλησίαζαν ήδη το πεδίο της μάχης. Τελικά, γύρω στις 19.30, το 1ο Πρωσικό Σώμα μπήκε στον αγώνα - σήμαινε ότι η πλάστιγγα της νίκης έγερνε προς τους συμμάχους, παρά την επίθεση της Παλαιάς Φρουράς στις βρετανικές θέσεις. Η άμεση συνέπεια της Μάχης του Βατερλώ ήταν η παραίτηση του Ναπολέοντα και το τέλος της ναπολεόντειας εποχής στην ιστορία της Ευρώπης.