Το Nakajima B5N είναι ένα ιαπωνικό αεροσκάφος βομβαρδιστικό-τορπιλών τριών ατόμων στη διαμόρφωση χαμηλής πτέρυγας του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Η πτήση του πρωτότυπου πραγματοποιήθηκε το 1937 και τέθηκε σε λειτουργία ένα χρόνο αργότερα. Το B5N ήταν μια απάντηση στις απαιτήσεις του Αυτοκρατορικού Ναυτικού για το νέο εποχούμενο αεροπλάνο τορπιλών. Οι εργασίες για την κατασκευή, με επικεφαλής τον Katsuji Nakamura, διήρκεσαν τα έτη 1935-1937. Όταν ξέσπασε ο πόλεμος στον Ειρηνικό, το B5N ήταν ένα αεροσκάφος καλύτερο από τα ανταγωνιστικά συμμαχικά μηχανήματα, ειδικά το TBD Devastator. Η πιο ευρέως παραγόμενη έκδοση του αεροσκάφους ήταν το B5N2 Model 12, το οποίο δημιουργήθηκε τον Δεκέμβριο του 1939 και το οποίο χρησιμοποιούσε έναν νέο κινητήρα - Nakajima NK1A Sakae 11 με ισχύ 970KM. Τα αεροπλάνα B5N συμμετείχαν σε πολλές μάχες στον Ειρηνικό και απέδωσαν πολύ καλά στην επίθεση στο Περλ Χάρμπορ, στη Μάχη της Θάλασσας των Κοραλλιών και στη Μάχη του Μίντγουεϊ. Από το 1943/1944 περίπου, τα αεροσκάφη αυτά μεταφέρθηκαν σε σχολές αεροπορίας και χρησίμευαν ως αεροσκάφη καμικάζι. Παρήχθησαν περίπου 1150 αντίγραφα όλων των εκδόσεων. Τεχνικά στοιχεία (έκδοση B5N2): μήκος: 10,3 m, άνοιγμα φτερών: 15,52 m, ύψος: 3,7 m, μέγιστη ταχύτητα: 378 km / h, ρυθμός ανάβασης: 6,5 m / s, μέγιστη εμβέλεια: 1992 km, μέγιστη οροφή 8260 m, οπλισμός: σταθερός -1 πολυβόλο τύπου 92 cal.7,7mm, τορπίλη underslung-1 Type 91 βάρους 800 kg ή το ίδιο φορτίο βόμβας.
Πολύ συχνά, η ημερομηνία γέννησης της ναυτικής αεροπορίας στο Αυτοκρατορικό Ιαπωνικό Ναυτικό (IJN για συντομία, Japanese Nippon Kaigun) είναι η 16η Μαρτίου 1923, όταν ο υπολοχαγός Sunishi Kira προσγειώθηκε με το αεροπλάνο του στο αεροπλανοφόρο Hosho, το οποίο, επιπλέον, εισήλθε υπηρεσία ένα χρόνο νωρίτερα (1922). Θα πρέπει να προστεθεί, ωστόσο, ότι κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1920, πολλοί Ιάπωνες αξιωματικοί του ναυτικού είδαν τα αεροπλανοφόρα ως υποστηρικτές των θωρηκτών και των θωρηκτών, έχοντας κατά νου τη μεγάλη επιτυχία του ναύαρχου Heihachiro Togo στην Tsushima το 1905. Το τεχνικό επίπεδο του τότε ιαπωνικού αεροσκάφους δεν ήταν επίσης το υψηλότερο. Ωστόσο, αυτή η κατάσταση άρχισε να αλλάζει τη δεκαετία του '30 του 20ου αιώνα, μεταξύ άλλων, λόγω του μετέπειτα ναύαρχου Isoroku Yamamoto, ο οποίος αντιλήφθηκε το κύριο όπλο στον ναυτικό πόλεμο στα αεροπλανοφόρα. Ήταν ένθερμος υποστηρικτής της ανάπτυξης της ιαπωνικής αεροπορίας επί του σκάφους, η οποία μεταφράστηκε στην κατασκευή ή τον εκσυγχρονισμό πλοίων όπως τα Kaga, Akagi, Hiryu, Soryu και Zuikaku. Επίσης, οι ιαπωνικές αεροπορικές δομές όχι μόνο έφτασαν στους παγκόσμιους ηγέτες, αλλά άρχισαν να θέτουν πρότυπα σε αυτές, συμπεριλαμβανομένου του διάσημου μαχητικού Mitsubishi A6M Zeke ή του τορπιλοπλάνου Nakajima B5N Kate. Αυτή η έντονη εξέλιξη οδήγησε στο γεγονός ότι όταν ξέσπασε ο πόλεμος στον Ειρηνικό, το IJN διέθετε 10 αεροπλανοφόρα, στα οποία βασίζονταν πάνω από 500 εποχούμενα μηχανήματα, με καλά εκπαιδευμένα πληρώματα. Οι πρώτοι μήνες του αγώνα στον Ειρηνικό έδειξαν πόσο επικίνδυνο ήταν αυτό το όπλο. Θα πρέπει να θυμόμαστε, ωστόσο, ότι ήδη κατά τη διάρκεια εκείνου του πολέμου, το IJN είχε σημαντικά προβλήματα, για παράδειγμα, να αντικαταστήσει το αεροπλάνο A6M Zeke σε μαζική κλίμακα ή να εισαγάγει έναν επιτυχημένο διάδοχο B5N στη γραμμή, δηλαδή το τορπιλοπλάνο B6N Tenzen. Επίσης, η διαδικασία εκπαίδευσης θαλάσσιων πιλότων αποδείχτηκε ελαττωματική και απομακρύνθηκε από τις λύσεις που χρησιμοποιήθηκαν στο Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ.