Το Σώμα Πεζοναυτών των Ηνωμένων Πολιτειών (USMC) είναι ένας ανεξάρτητος κλάδος των ενόπλων δυνάμεων των ΗΠΑ. Η μονάδα ιδρύθηκε τον Νοέμβριο του 1775 και το πρώτο παράρτημα αυτής της μονάδας δημιουργήθηκε ένα χρόνο αργότερα. Τον δέκατο ένατο και τις αρχές του εικοστού αιώνα, οι Αμερικανοί πεζοναύτες υπηρέτησαν κυρίως στην περιοχή της Νότιας και Κεντρικής Αμερικής, φρουρώντας τα αμερικανικά συμφέροντα σε αυτό το μέρος του κόσμου. Ήταν επίσης τότε που καθιερώθηκε η αρχή ότι ήταν το USMC που αναπτύχθηκε στην περιοχή των επιχειρήσεων ως το πρώτο μεταξύ άλλων μονάδων των ενόπλων δυνάμεων των ΗΠΑ. Στρατιώτες του Σώματος πολέμησαν στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά απέκτησαν ιδιαίτερη φήμη κατά τη διάρκεια αιματηρών και βαριών μαχών στον Ειρηνικό το 1941-1945, λαμβάνοντας μέρος σε μάχες όπως το Guadalcanal (1942-1943), η Tarawa (1943), η Iwo-Jima και την Οκινάουα (και οι δύο από το 1945). Συχνά μπροστά στον εχθρό, οι στρατιώτες αυτού του σχηματισμού έδειξαν πολύ θάρρος, ένα παράδειγμα του οποίου μπορεί να είναι, για παράδειγμα, Ο John Basilone τιμήθηκε με το Μετάλλιο της Τιμής για το επίτευγμά του κατά τη διάρκεια των μαχών στο Gudalcanal. Μετά το 1945, οι στρατιώτες του Σώματος πολέμησαν, για παράδειγμα, στον πόλεμο της Κορέας (1950-1953) ή ιδιαίτερα στον πόλεμο του Βιετνάμ (1964 / 1965-1975), έχοντας μεγάλες απώλειες στον τελευταίο πόλεμο. Μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, στρατιώτες του USMC συμμετείχαν, για παράδειγμα, και στους δύο Πολέμους του Κόλπου (1990-1991 και 2003). Αυτή τη στιγμή, υπάρχουν 182.000 στρατιώτες στο Σώμα και περίπου 38.500 στην εφεδρεία. Το σύνθημα του Σώματος είναι το λατινικό σύνθημα Semper Fidelis (Πολωνικά πάντα πιστοί).
Ο πόλεμος του Βιετνάμ, γνωστός και ως Δεύτερος Πόλεμος της Ινδοκίνας (ονομάζεται πόλεμος του Βιετνάμ), διεξήχθη από το 1964 (γεγονότα στον Κόλπο του Τόνκιν) ή από το 1965 (η απόβαση των πρώτων, μεγαλύτερων αμερικανικών δυνάμεων στο Βιετνάμ) μέχρι το 1975, δηλ. μέχρι την κατάληψη του Νοτίου Βιετνάμ μέσω του Βόρειου Βιετνάμ. Οι αντίπαλοι σε αυτόν τον πόλεμο ήταν, αφενός, οι Ηνωμένες Πολιτείες, που υποστήριζαν τον σύμμαχό τους, δηλαδή το Νότιο Βιετνάμ και το Βόρειο Βιετνάμ, μαζί με τους κομμουνιστές αντάρτες Βιετκόνγκ, υποστηριζόμενους (με τον ένα ή τον άλλο τρόπο) από τη ΛΔΚ και την ΕΣΣΔ. Ας υποθέσουμε ότι κάποτε, στο μέγιστο, το Βόρειο Βιετνάμ περιλάμβανε περίπου 690.000 στρατιώτες στη σύγκρουση, το Βιετκόνγκ - περίπου 200.000 άτομα, ενώ οι Ηνωμένες Πολιτείες έφτασαν στο αποκορύφωμα της εμπλοκής τους το 1969, όταν το Βιετνάμ είχε περίπου 540.000 Αμερικανούς στρατιώτες. Η άμεση αιτία της σύγκρουσης ήταν οι αξιώσεις και οι φιλοδοξίες του Βόρειου Βιετνάμ να πάρει την εξουσία και τον έλεγχο του νότιου γείτονά του, κάτι που οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν μπορούσαν και δεν ήθελαν να συμφωνήσουν. Ο πόλεμος του Βιετνάμ ήταν ένα εξαιρετικό παράδειγμα ανταρτοπόλεμου, στον οποίο οι εξαιρετικά προηγμένες τεχνολογικές ένοπλες δυνάμεις των ΗΠΑ υπέστησαν σημαντικές απώλειες και τελικά έχασαν στη σύγκρουση με τις ένοπλες δυνάμεις ασύγκριτα χειρότερα. Αξίζει να προστεθεί ότι από καθαρά στρατιωτική άποψη, τα αμερικανικά στρατεύματα μπόρεσαν να προκαλέσουν τεράστιες απώλειες στους αντιπάλους τους (π.χ. η επίθεση Tet του 1968), αλλά στα λεγόμενα Το «μέτωπο της έδρας» το έχασε τελείως. Συχνά θεωρείται ότι ο πόλεμος του Βιετνάμ χάθηκε από τις ΗΠΑ κυρίως λόγω των εντάσεων στην αμερικανική κοινωνία, της απροθυμίας της να το κάνει και της αδυναμίας του κατεστημένου των ΗΠΑ να παράσχει μια πειστική αιτιολόγηση. Ο πόλεμος του Βιετνάμ τελείωσε τελικά το 1975 με την πλήρη ήττα των Ηνωμένων Πολιτειών, οι οποίες αναγκάστηκαν να αποσυρθούν από το Βιετνάμ και να συμβιβαστούν με την ενοποίηση του Βιετνάμ από την κομμουνιστική κυβέρνηση στο Ανόι. Το κύρος αυτής της χώρας στη διεθνή σκηνή έχει επίσης μειωθεί σημαντικά εδώ και καιρό.