Ο πόλεμος του Βιετνάμ (1964 / 1965-1975) είναι μια σύγκρουση μεταξύ της κυβέρνησης του Νοτίου Βιετνάμ, που υποστηρίζεται πολύ εντατικά (οικονομικά, πολιτικά, στρατιωτικά) από τις Ηνωμένες Πολιτείες και του Βορείου Βιετνάμ, που υποστηρίζεται από την ΕΣΣΔ και τη ΛΔΚ. Από την αμερικανική πλευρά, η βασική συνιστώσα της ξηράς, λαμβανομένου υπόψη του εξαιρετικά δύσκολου εδάφους του Βιετνάμ, ήταν τα στρατεύματα πεζικού και αεροπλάνων, τα οποία με τη σειρά τους υποστηρίζονταν σε μεγάλο βαθμό από μονάδες πυροβολικού. Σε επίπεδο σώματος και τμήματος, το κύριο αμερικανικό όπλο ήταν το ρυμουλκούμενο οβιδοβόλο M1114 A1 των 155 mm, το οποίο χρονολογείται από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Επιπλέον, χρησιμοποιήθηκαν επίσης ελαφρά οβιδοβόλα M2A1 και M105 των 105 mm. Χρησιμοποιήθηκαν επίσης αυτοκινούμενα οβιδοβόλα - κυρίως το Μ109 (διαμέτρημα 155 χλστ.), αλλά και το Μ110 (διαμέτρημα 203 χλστ.) και το αυτοκινούμενο πυροβόλο Μ107 των 175 χλστ. Μπορεί να υποτεθεί ότι κατά τη διάρκεια του πολέμου του Βιετνάμ, οι αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις χρησιμοποίησαν 63 μπαταρίες πυροβολικού, οι οποίες χρησιμοποιήθηκαν ως ανεξάρτητες μονάδες ή συνδυάστηκαν σε τάγματα. Σύμφωνα με τη θητεία του 1966, η ρυμουλκούμενη μπαταρία οβίδων των 105 χιλιοστών αποτελούνταν από μια ομάδα προσωπικού 14 ατόμων, ένα τμήμα επικοινωνιών (7 άτομα), τρία τμήματα εμπρός παρατηρητές πυροβολικού (συνολικά 9 άτομα), μια πυροσβεστική αποτελούμενη από το προσωπικό της και 6 οβίδες των 105 mm και τμήμα πυρομαχικών (11 άτομα). Το τάγμα αποτελούνταν από μονάδες επιτελείου, μονάδες υποστήριξης (ιδιαίτερα επικοινωνιών, εμπρός παρατηρητές και πυρομαχικά) και τρεις μπαταρίες πυροβόλων όπλων.
Ο πόλεμος του Βιετνάμ, γνωστός και ως Δεύτερος Πόλεμος της Ινδοκίνας (ονομάζεται πόλεμος του Βιετνάμ), διεξήχθη από το 1964 (γεγονότα στον Κόλπο του Τόνκιν) ή από το 1965 (η απόβαση των πρώτων, μεγαλύτερων αμερικανικών δυνάμεων στο Βιετνάμ) μέχρι το 1975, δηλ. μέχρι την κατάληψη του Νοτίου Βιετνάμ μέσω του Βόρειου Βιετνάμ. Οι αντίπαλοι σε αυτόν τον πόλεμο ήταν, αφενός, οι Ηνωμένες Πολιτείες, που υποστήριζαν τον σύμμαχό τους, δηλαδή το Νότιο Βιετνάμ και το Βόρειο Βιετνάμ, μαζί με τους κομμουνιστές αντάρτες Βιετκόνγκ, υποστηριζόμενους (με τον ένα ή τον άλλο τρόπο) από τη ΛΔΚ και την ΕΣΣΔ. Ας υποθέσουμε ότι κάποτε, στο μέγιστο, το Βόρειο Βιετνάμ περιλάμβανε περίπου 690.000 στρατιώτες στη σύγκρουση, το Βιετκόνγκ - περίπου 200.000 άτομα, ενώ οι Ηνωμένες Πολιτείες έφτασαν στο αποκορύφωμα της εμπλοκής τους το 1969, όταν το Βιετνάμ είχε περίπου 540.000 Αμερικανούς στρατιώτες. Η άμεση αιτία της σύγκρουσης ήταν οι αξιώσεις και οι φιλοδοξίες του Βόρειου Βιετνάμ να πάρει την εξουσία και τον έλεγχο του νότιου γείτονά του, κάτι που οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν μπορούσαν και δεν ήθελαν να συμφωνήσουν. Ο πόλεμος του Βιετνάμ ήταν ένα εξαιρετικό παράδειγμα ανταρτοπόλεμου, στον οποίο οι εξαιρετικά προηγμένες τεχνολογικές ένοπλες δυνάμεις των ΗΠΑ υπέστησαν σημαντικές απώλειες και τελικά έχασαν στη σύγκρουση με τις ένοπλες δυνάμεις ασύγκριτα χειρότερα. Αξίζει να προστεθεί ότι από καθαρά στρατιωτική άποψη, τα αμερικανικά στρατεύματα μπόρεσαν να προκαλέσουν τεράστιες απώλειες στους αντιπάλους τους (π.χ. η επίθεση Tet του 1968), αλλά στα λεγόμενα Το «μέτωπο της έδρας» το έχασε τελείως. Συχνά θεωρείται ότι ο πόλεμος του Βιετνάμ χάθηκε από τις ΗΠΑ κυρίως λόγω των εντάσεων στην αμερικανική κοινωνία, της απροθυμίας της να το κάνει και της αδυναμίας του κατεστημένου των ΗΠΑ να παράσχει μια πειστική αιτιολόγηση. Ο πόλεμος του Βιετνάμ τελείωσε τελικά το 1975 με την πλήρη ήττα των Ηνωμένων Πολιτειών, οι οποίες αναγκάστηκαν να αποσυρθούν από το Βιετνάμ και να συμβιβαστούν με την ενοποίηση του Βιετνάμ από την κομμουνιστική κυβέρνηση στο Ανόι. Το κύρος αυτής της χώρας στη διεθνή σκηνή έχει επίσης μειωθεί σημαντικά εδώ και καιρό.