Δεύτερος Πόλεμος του Περσικού Κόλπου 2003 εισβολή στο Ιράκ ) εγκαινιάστηκε επίσημα στις 19 Μαρτίου 2003 και τελείωσε επίσημα με μια ομιλία του Προέδρου των ΗΠΑ Τζορτζ Μπους Τζούνιορ την 1η Μαΐου 2003. Αξίζει να θυμηθούμε, ωστόσο, ότι τα αμερικανικά στρατεύματα και οι χώρες που τους υποστηρίζουν παρέμειναν επίσημα στο Ιράκ μέχρι το 2011. Η κύρια αιτία της σύγκρουσης ήταν η επιθυμία των ΗΠΑ να καταστρέψουν τα όπλα μαζικής καταστροφής που φέρεται ότι ανήκουν στο Ιράκ και η υποτιθέμενη χορηγία της διεθνούς τρομοκρατίας από τη χώρα - ένα σύνθημα που ήταν ιδιαίτερα δημοφιλές και σημαντικό για τους πολίτες των ΗΠΑ μετά την τραγική επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου , 2001. Στη μία πλευρά του οδοφράγματος, κατά τη διάρκεια αυτού του πολέμου, στέκονταν τα στρατεύματα του αντιιρακικού συνασπισμού που αποτελούνταν από δυνάμεις πολλών χωρών (συμπεριλαμβανομένης της Πολωνίας), αλλά κυρίως των Ηνωμένων Πολιτειών, που την περίοδο Μαρτίου-Απριλίου 2003 ανήλθαν σε περίπου 200.000. Με την πάροδο του χρόνου, ο αριθμός αυτών των δυνάμεων άλλαξε. Αντίπαλός τους ήταν οι ιρακινές δυνάμεις, που υπολογίζονται σε περίπου 350.000-380.000 στρατιώτες. Παραδόξως, λοιπόν, οι ιρακινές δυνάμεις είχαν ένα πλεονέκτημα αριθμητικά, αλλά ήταν σαφώς κατώτερες από τις δυνάμεις του συνασπισμού σε άλλα επίπεδα της τέχνης του πολέμου. Σε αντίθεση με τον Πρώτο Πόλεμο του Κόλπου, η διοίκηση των δυνάμεων του συνασπισμού αποφάσισε να διεξάγει ταυτόχρονες πολύ εντατικές επιχειρήσεις στη γη και στον αέρα, εστιάζοντας κυρίως στην τεχνολογική πρόοδο των δικών της δυνάμεων, τον αιφνιδιασμό και την ταχύτητα δράσης. Ο κύριος στόχος της επιχείρησης ήταν η κατάληψη της Βαγδάτης ως αποτέλεσμα μιας βίαιης επιδρομής των στρατευμάτων του συνασπισμού βαθιά στο Ιράκ. Αξίζει να προστεθεί ότι στην πορεία αυτής της άκρως κινητικής φάσης του πολέμου, τα στρατεύματα του συνασπισμού παρέκαμψαν μεγαλύτερες πόλεις, κάνοντας μια εξαίρεση για τις σημαντικές πόλεις της Βασόρας. Μέσα σε 21 ημέρες από την έναρξη της επίθεσης, τα στρατεύματα του συνασπισμού είχαν φτάσει στη Βαγδάτη και στις 9 Απριλίου 2003, η πρωτεύουσα του Ιράκ βρισκόταν επίσημα στα χέρια των δυνάμεων του συνασπισμού. Εξετάζοντας τον πόλεμο από καθαρά στρατιωτική άποψη, έληξε με απόλυτη επιτυχία των στρατευμάτων του συνασπισμού, που επιτεύχθηκε πολύ γρήγορα και με ελάχιστες απώλειες. Από πολιτική άποψη, ωστόσο, αποδείχθηκε ότι ήταν μια αμφισβητήσιμη νίκη, και επιπλέον, ενέπλεξε τα αμερικανικά στρατεύματα σε μακροπρόθεσμες δραστηριότητες σταθεροποίησης στο Ιράκ, το κόστος των οποίων -τόσο ανθρώπινο όσο και οικονομικό- πιθανώς ξεπέρασε το κόστος του την επιχείρηση Μαρτίου-Απριλίου 2003.
Ένοπλες Δυνάμεις των Ηνωμένων Πολιτειών ) είναι αυτή τη στιγμή τα πιο ισχυρά και ισχυρότερα στρατεύματα στον κόσμο, με ενεργό προσωπικό περίπου 1,36 εκατομμυρίων ατόμων και προϋπολογισμό 686 δισεκατομμυρίων δολαρίων το 2018. Ένα από τα πιο σημαντικά στοιχεία τους είναι ο επίγειος στρατός, δηλαδή ο Στρατός των Ηνωμένων Πολιτειών, στον οποίο υπηρέτησαν 476.000 στρατιώτες στη γραμμή το 2017. Ο πολυπληθέστερος τύπος στρατού στις χερσαίες δυνάμεις είναι, φυσικά, το πεζικό - κυρίως μηχανοκίνητο και μηχανοποιημένο. Θεωρητικά ανατίθεται σε τμήματα, αλλά στην πράξη πολύ συχνά επιχειρεί εντός της Ομάδας Μάχης Ταξιαρχίας. Οι μονάδες πεζικού χωρίζονται στην κλασική Ομάδα Μάχης Ταξιαρχίας Πεζικού, που αποτελείται, μεταξύ άλλων, από τρία τάγματα πεζικού και μονάδες υποστήριξης. Το 2014, αποτελούνταν από περίπου 4.400 άτομα και μια ταξιαρχία πεζικού σε οχήματα Stryker (Stryker Brigade Combat Team) βασισμένη σε τρία μηχανοκίνητα τάγματα πεζικού και μονάδες υποστήριξης. Το 2014, είχε περίπου 4.500 στρατιώτες και 307 οχήματα Styker σε διάφορες εκδόσεις. Το αμερικανικό πεζικό υπηρετεί επίσης στην Ομάδα Μάχης Τεθωρακισμένων Ταξιαρχιών, σε λόχους και μηχανοποιημένα τάγματα πεζικού. Τα κύρια σκοπευτικά όπλα του Αμερικανού πεζικού είναι τα τουφέκια M16 και M4 των 5,56 mm. Ως ένα ενδιαφέρον γεγονός, μπορεί να ειπωθεί ότι ο ιδιωτικός (Private E1) Στρατός των ΗΠΑ κερδίζει περίπου 20.200 $ ετησίως, ενώ ο λοχίας (Sergeant E5) με 2 χρόνια εμπειρίας - περίπου $ 28.700. Πρόκειται για βασικούς μισθούς - χωρίς κανένα επίδομα ή μπόνους.