Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, η Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ, η USAAF (United States Army Air Force), δεν ήταν ανεξάρτητος τύπος ένοπλης δύναμης και βρισκόταν επίσημα υπό τη διοίκηση του στρατού. Χάρη στην εξαιρετική τους βιομηχανική βάση και την αποτελεσματική τους οργάνωση, έγιναν η πιο ισχυρή στρατιωτική αεροπορία στον κόσμο κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Αξίζει επίσης να θυμηθούμε ότι η USAAF αυξήθηκε τρομερά ως προς τον αριθμό του προσωπικού - το 1939 αριθμούσε περίπου 25.000 άτομα, αλλά στο αποκορύφωμά της, δηλαδή το καλοκαίρι του 1944 - έφτανε τα 2.400.000 άτομα! Έτσι μέσα σε πέντε χρόνια έχουν μεγαλώσει σχεδόν 100 φορές! Σε αυτόν τον αριθμό, περίπου 300 χιλιάδες. ήταν αξιωματικοί, ενώ περίπου 2,1 εκατομμύρια ήταν ιδιώτες και υπαξιωματικοί, κυρίως από επίγεια υπηρεσία. Παρά την τεράστια ανάπτυξη, η USAAF εφάρμοσε αποτελεσματικά συστήματα και μεθόδους εκπαίδευσης, που έκαναν το συντριπτικό μέρος του προαναφερθέντος προσωπικού να εκτελεί τα καθήκοντά του αποτελεσματικά. Μπορεί επίσης να αναφερθεί ότι όλοι οι τύποι τεχνικών και μηχανολογικών εγκαταστάσεων χρησιμοποιήθηκαν σε μεγάλη κλίμακα στις εργασίες επίγειας εξυπηρέτησης, γεγονός που συντόμευσε τον αριθμό των ωρών που απαιτούνται για να φέρει ένα συγκεκριμένο μηχάνημα στην απογείωση και την πτήση. Αξίζει να θυμηθούμε ότι ο αριθμός των υπερπόντιων αεροπορικών βάσεων των ΗΠΑ αυξήθηκε επίσης δραματικά, τον Δεκέμβριο του 1941 ήταν 19 και τον Μάιο του 1945 - έως και 130!
Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, η Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ, η USAAF (United States Army Air Force), δεν ήταν ανεξάρτητος τύπος ένοπλης δύναμης και βρισκόταν επίσημα υπό τη διοίκηση του στρατού. Κατά τη διάρκεια αυτής της σύγκρουσης, έγιναν η πιο ισχυρή στρατιωτική αεροπορία στον κόσμο και την εποχή του τερματισμού των εχθροπραξιών αριθμούσαν περίπου 2,25 εκατομμύρια άτομα! Λόγω του γεγονότος ότι η αμερικανική αεροπορική βιομηχανία ήταν μια από τις πιο σύγχρονες και αποτελεσματικές στον κόσμο, η USAAF είδε πολλά επιτυχημένα, και μερικές φορές εξαιρετικά, μοντέλα αεροσκαφών. Αξίζει να θυμηθούμε ότι το 1940-1945 παρήγαγε συνολικά περίπου 295 χιλιάδες. μηχανές, και επομένως περισσότερα από την αεροπορική βιομηχανία της Γερμανίας, της Ιταλίας και της Ιαπωνίας μαζί. Επιπλέον, ανάμεσα σε αυτές τις χιλιάδες μηχανές που παράγονται, μπορεί κανείς να επισημάνει τα πολύ επιτυχημένα μαχητικά P-38 Lightning, P-47 Thunderbolt ή P-51 Mustang, τακτικά βομβαρδιστικά B-25 Mitchell ή B-26 Marauder, αλλά και τα θρυλικά B- 17 στρατηγικά βομβαρδιστικά Flying Fortress και το B-29 Super Fortress. Το σύστημα εκπαίδευσης πιλότων της USAAF μπορεί επίσης να θεωρηθεί επιτυχημένο και καλά μελετημένο, καθώς μπόρεσε να παράσχει στην ταχέως αναπτυσσόμενη αεροπορία καλά εκπαιδευμένους πιλότους. Αξίζει επίσης να θυμηθούμε ότι, σε αντίθεση με τη γερμανική αεροπορία, τα πληρώματα και οι πιλότοι των Αμερικανών εναλλάσσονταν και αφού υπηρέτησαν ένα ορισμένο χρονικό διάστημα, τις περισσότερες φορές επέστρεφαν στη χώρα, σε εκπαιδευτικές μονάδες, μεταδίδοντας τις εμπειρίες τους. Αυτό το γεγονός μπορεί να εξηγήσει γιατί οι Αμερικανοί άσοι μαχητών (όπως ο Richard Bong ή ο Thoma McGuire) είχαν «μόνο» δεκάδες σκοτώσεις σε σύγκριση με αρκετές εκατοντάδες σκοτώσεις Γερμανών άσων (όπως ο Erich Hartmann ή ο Gerhard Barkhorn).