Τον Ιούνιο του 1977, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζίμι Κάρτερ αποφάσισε να αναστείλει το πρόγραμμα κατασκευής του νέου στρατηγικού βομβαρδιστικού Β-1Α. Αυτό σήμαινε ότι το B-52, με σχεδόν είκοσι χρόνια υπηρεσίας πίσω του, θα παρέμενε ο βασικός τύπος αμερικανικού αεροσκάφους για πολλά ακόμη χρόνια. Εν τω μεταξύ, η USAF αποφάσισε να ξεκινήσει τις εργασίες για ένα νέο βομβαρδιστικό που βασίζεται σε εντελώς νέες τεχνολογίες (ATB - Advanced Technology Bomber). Το κύριο πλεονέκτημά του στην αντιπαράθεση με το σοβιετικό σύστημα αντιαεροπορικής άμυνας ήταν το χαρακτηριστικό της «αορατότητας» ή, με άλλα λόγια, η χαμηλή παρατηρησιμότητα του αεροσκάφους για συσκευές ραντάρ. Οι πρώτες εργασίες για το βομβαρδιστικό ATB πραγματοποιήθηκαν το 1978. Ο κύριος ανάδοχος για το έργο ATB ήταν η ομάδα Northrop / Boeing, στην οποία η Northrop έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο, ενώ η Boeing έγινε ο κύριος συνεργάτης. Ο σχεδιασμός του αεροσκάφους ATB βασίστηκε στις αυστηρές απαιτήσεις για μεγάλη εμβέλεια, υψηλό φορτίο οπλισμού και, φυσικά, χαμηλό επίπεδο παρατηρησιμότητας. Όπως οποιοδήποτε από τα προγράμματα κατασκευής αεροσκαφών stealth, το πρόγραμμα ATB ήταν άκρως απόρρητο. Από ανεπιβεβαίωτες πηγές φαίνεται ότι το πιλοτικό μοντέλο B-2 απογειώθηκε για την πρώτη πτήση στα μέσα του 1989. Γεγονός είναι, ωστόσο, ότι αυτή η δομή στην κλίμακα 1: 1 κατασκευάστηκε χρησιμοποιώντας μόνο δοκιμές μοντέλων (χωρίς να κατασκευάσει μια παρωδία επάνω του αεροσκάφους) και με πολύ ευρεία χρήση σχεδιασμού με τη βοήθεια υπολογιστή. Το αεροπλάνο B-2 σχεδιάστηκε με πρωτοφανή ακρίβεια στην αναπαραγωγή της γεωμετρίας του. Ένα από τα πιο δύσκολα προβλήματα που λύθηκαν ήταν η δημιουργία μιας τρισδιάστατης βάσης δεδομένων για τη χαρτογράφηση του αμαξώματος του αεροσκάφους. Ωστόσο, αυτό το πρόβλημα επιλύθηκε και το B-2 είναι το πρώτο αεροσκάφος στον κόσμο αυτού του μεγέθους και πολυπλοκότητας που κατασκευάστηκε χωρίς την ανάγκη κατασκευής ανδρεικέλου. Κατά την ανάπτυξη του αεροσκάφους κατοχυρώθηκαν με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας σχεδόν 900 νέα υλικά και τεχνολογικές διαδικασίες. Συνοπτικά, οι εργασίες για το B-2 έγιναν ώθηση για την ανάπτυξη νέων τεχνικών σχεδιασμού και κατασκευής. Αρχικά, η USAF εξέφρασε ενδιαφέρον για την αγορά 132 αντιγράφων, εκ των οποίων τα 120 είχαν σχεδιαστεί για τη μεταφορά πυρηνικών όπλων. Ωστόσο, η ταχέως μεταβαλλόμενη πολιτική και οικονομική κατάσταση στον κόσμο (η κατάρρευση της ΕΣΣΔ) είχε ως αποτέλεσμα τη μείωση των παραγγελιών σε 21 μονάδες. Το B-2 είναι ένα διθέσιο ή τριθέσιο (ανάλογα με τη δυσκολία των προγραμματισμένων αποστολών) στρατηγικό βομβαρδιστικό, κατασκευασμένο σε διάταξη ιπτάμενου πτερυγίου. Το αεροπλάνο σχηματίζει ένα φτερό χωρίς πτερύγια κατανοητά με την κλασική έννοια. Το πλαίσιο του αεροσκάφους αποτελείται πρακτικά από τέσσερα κύρια μέρη: ένα κεντρικό πτερύγιο, δύο προσαρτώμενα πτερύγια (κατασκευή κιβωτίου) και ένα τμήμα του κεντρικού φτερού που είναι το πρυμναίο τμήμα του. Η κεντρική πτέρυγα, που μοιάζει με τραπεζοειδές κουτί, στεγάζει τους θαλάμους όπλων, τέσσερις ατράκτους κινητήρα, χώρους προσγείωσης, εξοπλισμό και καμπίνα πληρώματος για τρία άτομα. Στο επάνω μέρος υπάρχουν εισαγωγές αέρα, μετατοπισμένες πίσω στο μπροστινό άκρο. Η αεροτομή είναι εξοπλισμένη με κινούμενες επιφάνειες πολλαπλών τμημάτων που βρίσκονται στην οπίσθια ακμή του ζιγκ-ζαγκ και λειτουργεί ως χειριστήρια (ύψος και κατεύθυνση), πτερύγια και πτερύγια. Οι δύο επιφάνειες που συνδέονται με τις κονσόλες πτερυγίων χωρίζονται οριζόντια σε δύο τμήματα (πάνω και κάτω) το καθένα. Απλώνονται για να παίξουν το ρόλο του πηδαλίου (με ασύμμετρη διάδοση και των δύο κονσολών) ή των αεροφρένων (με συμμετρικό άνοιγμα). Οι κινητές επιφάνειες ελέγχου καταλαμβάνουν περίπου το 15% της συνολικής επιφάνειας ανύψωσης του αεροσκάφους (69.675 m2, για σύγκριση η μέγιστη επιφάνεια ανύψωσης του αεροσκάφους Su-22M4 είναι 38,49 m2). Τα βασικά υλικά κατασκευής του σκελετού είναι σύνθετα υλικά, κυρίως - εποξειδικό άνθρακα και εποξειδικό αραμίδιο (κεβλάρ). Οι κυψελωτές κατασκευές έχουν χρησιμοποιηθεί ευρέως για την επικάλυψη και τα εσωτερικά εξαρτήματα της κατασκευής. Η επιφάνεια του αεροπλάνου καλύφθηκε με ειδικό βερνίκι που διασκορπίζει την ακτινοβολία ραντάρ. Πλαίσιο τριών στηρίξεων με μπροστινό σημείο στήριξης. κύρια - φορείο, τραβηγμένο προς το επίπεδο συμμετρίας του αεροπλάνου, εμπρός - δίτροχο, τραβηγμένο προς τα πίσω. Το αεροσκάφος προωθείται από τέσσερις αεριωθούμενους κινητήρες General Electric F118-GE-110 δύο ροών χωρίς μετακαυστήρες με ώθηση 4 x 84,50 kN. Βρίσκονται στο εσωτερικό του λοβού, στο πάνω μέρος του. Τα ακροφύσια εξάτμισης βρίσκονται πάνω από μια σχετικά μεγάλη επιφάνεια και τα καυσαέρια ψύχονται από ένα ρεύμα ψυχρού αέρα, το οποίο επιτρέπει τη μείωση του θερμικού σήματος και του θορύβου των μονάδων μετάδοσης κίνησης. Είναι δυνατή η εγκατάσταση μιας ειδικής συσκευής για την ανάμειξη καυσαερίων με φθοριοθειικό οξύ προκειμένου να αποφευχθεί ο σχηματισμός ορατών λωρίδων συμπύκνωσης κατά την πτήση σε μεγάλο ύψος. Το αεροπλάνο είναι εξοπλισμένο με ψηφιακό σύστημα ελέγχου με τέσσερις φορές κράτηση. Εκτός από τις βασικές εργασίες που εκτελούνται από τα κλασικά συστήματα ελέγχου, μειώνει αποτελεσματικά τη λειτουργική υπερφόρτωση (με αλλαγή της κατανομής του φορτίου) και τις ριπές, βελτιώνοντας την άνεση και την ασφάλεια της πτήσης σε χαμηλό ύψος. Αυτό το σύστημα είναι πιθανότατα προσαρμοσμένο στην αυτόματη σταθεροποίηση πτήσης σε περίπτωση βλάβης του κινητήρα (ασυμμετρία ώσης) ή άλλων τύπων ζημιάς, π.χ. μηχανικό πλαίσιο του αεροσκάφους (υπέρβαση κ.λπ.). Δυτικές πηγές αναφέρουν ότι το B-2 έχει ικανότητα ελιγμών όχι κατώτερη από αυτή των μαχητικών αεροπλάνων. Οι ιδιότητες stealth επιτεύχθηκαν με την υιοθέτηση ενός συστήματος ιπτάμενων φτερών, καμπυλόγραμμων σχημάτων, τη χρήση υλικών RAM (ηλεκτρομαγνητικής απορρόφησης ενέργειας) και κατάλληλων δομών που απορροφούν ή διασκορπίζουν την ακτινοβολία ραντάρ. Το περίγραμμα του επιπέδου στην κάτοψη αποτελείται από δώδεκα ευθείες γραμμές που κατευθύνονται σε αυστηρά καθορισμένες κατευθύνσεις. Το καμπυλόγραμμο περίγραμμα του πλαισίου του αεροσκάφους, από τον θόλο έως τις εισαγωγές αέρα, διαμορφώνεται από το ίδιο σύνολο κανόνων. Τα υλικά RAM χρησιμοποιήθηκαν για τα μπροστινά άκρα της αεροτομής και τις άκρες των φτερών, καθώς και στα στηρίγματα μέσα σε κάθε είσοδο. Πιθανώς το μεγαλύτερο μέρος της επιφάνειας του αεροπλάνου καλύπτεται με κυψελοειδή δομές που απορροφούν (σκορπίζουν) κύματα ραντάρ και ένα βερνίκι που περιέχει βαριά απορροφητικά. Επιπλέον, το B-2 είναι κατασκευασμένο σχεδόν εξ ολοκλήρου από σύνθετα υλικά. Λόγω των εφαρμοζόμενων λύσεων, ο σταθμός ραντάρ με τυπικά μήκη κύματος ανιχνεύει το αεροπλάνο που πετά προς τον σταθμό από απόσταση περίπου 20 km. Για σύγκριση, ο ίδιος σταθμός, με τις ίδιες υποθέσεις, ανιχνεύει το F-117A από απόσταση 10 km, το B-1B από 30 km, και το B-52 από 95 km. Πολλοί ειδικοί της αεροπορίας αποκαλούν το B-2 stealth αεροπλάνο δεύτερης γενιάς, ενώ οι σχεδιαστές του αεροπλάνου τονίζουν ότι το Spirit δεν είναι μόνο ένα «συνηθισμένο» stealth αεροπλάνο, αλλά κυρίως ένα «εντελώς νέας τεχνολογίας αεροπλάνο». Τεχνικά στοιχεία: Μέγιστη ταχύτητα: 1040 km/h, μέγιστη οροφή 15100 m, μέγιστη αυτονομία: 9700 km.
AGM-158 JASSM (ang. Κοινός πύραυλος αέρος-εδάφους Standoff ) είναι ένας σύγχρονος, αμερικανικός πύραυλος ελιγμών αέρος-εδάφους με μειωμένη ανιχνευσιμότητα. Το όπλο τέθηκε σε λειτουργία και παραμένει πλήρως λειτουργικό το 2009. Ο πύραυλος έχει μήκος 4,27 μέτρα και η κεφαλή του μπορεί να ζυγίζει έως και 450 κιλά. Η κίνηση παρέχεται από έναν κινητήρα τζετ Teledyne CAE J402-CA-100. Ωστόσο, το επίσημα αναφερόμενο βεληνεκές του πυραύλου είναι περίπου 370 χιλιόμετρα. Οι εργασίες σχεδιασμού για το AGM-158 ξεκίνησαν στα μέσα της δεκαετίας του 1990 και το 1998 η Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ αποφάσισε να αναθέσει την υλοποίηση του έργου στη Lockheed-Martin. Από την αρχή θεωρήθηκε ότι ο νέος πύραυλος θα είχε μεγάλο βεληνεκές και θα εκτοξευόταν από αεροπλάνα που λειτουργούσαν πέρα από το βεληνεκές της εχθρικής αεράμυνας. Επιπλέον, καταβλήθηκαν προσπάθειες να μειωθεί όσο το δυνατόν περισσότερο η υπογραφή ραντάρ του πυραύλου και η δυνατότητα εντοπισμού του με άλλα μέσα ανίχνευσης. Αυτές οι υποθέσεις εκπληρώθηκαν σε μεγάλο βαθμό και μετά από αρκετά χρόνια προσπαθειών και άρσης τεχνικών ελλείψεων, το AGM-158 είναι αναμφίβολα ένα αποτελεσματικό όπλο τακτικής και επιχειρησιακής σημασίας. Στην αεροπορία των ΗΠΑ και στην αεροπορία του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ μεταφέρεται με μηχανήματα όπως: F-15E Strike Eagle, F/A-18 E/F Super Hornet ή F-35 Lightning II. Επιπλέον, ο πύραυλος χρησιμοποιείται από τις αεροπορικές δυνάμεις πολλών χωρών, συμπεριλαμβανομένης της Πολωνίας. Στην Πολωνική Πολεμική Αεροπορία, ο πύραυλος μεταφέρεται από τα μηχανήματα F-16 C / D Jastrz±b.