Τα πρώτα τανκς του γερμανικού στρατού εμφανίστηκαν στο τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου - αυτά ήταν τα μηχανήματα A7V. Μετά την υπογραφή της Συνθήκης των Βερσαλλιών, οι γερμανικές ένοπλες δυνάμεις απαγορεύτηκε να αναπτύξουν τεθωρακισμένα όπλα, αλλά η γερμανική πλευρά δεν τήρησε αυτούς τους περιορισμούς και ανέπτυξε κρυφά τεθωρακισμένα όπλα. Ωστόσο, μετά την άνοδο του Αδόλφου Χίτλερ στην εξουσία το 1933, αυτή η εξέλιξη έγινε πλήρως επίσημη και το 1935 σχηματίστηκε η 1η Μεραρχία Τεθωρακισμένων. Την περίοδο 1935-1939 σχηματίστηκαν περαιτέρω τμήματα και ο κύριος εξοπλισμός τους ήταν τα αυτοκίνητα Pz.Kpfw: I, II, III και IV. Ένα ενιαίο τμήμα τεθωρακισμένων την εποχή εκείνη αποτελούνταν από μια ταξιαρχία αρμάτων μάχης χωρισμένη σε δύο τεθωρακισμένα συντάγματα, μια μηχανοκίνητη ταξιαρχία πεζικού και μονάδες υποστήριξης, μεταξύ άλλων: αναγνώριση, πυροβολικό, αντιαεροπορικά και ξιφομάχους. Αποτελούνταν από περίπου 300 τανκς σε πλήρη απασχόληση. Αξίζει επίσης να προστεθεί ότι οι γερμανικές τεθωρακισμένες δυνάμεις (γερμανικά: Panzerwaffe) εκπαιδεύτηκαν και προετοιμάστηκαν για να εφαρμόσουν το δόγμα του αστραπιαίου πολέμου και όχι - όπως σε πολλούς στρατούς της εποχής - για να υποστηρίξουν δραστηριότητες πεζικού. Ως εκ τούτου, δόθηκε έμφαση στην εκπαίδευση "pancerniaków" στην εναλλαξιμότητα των λειτουργιών, την ανεξαρτησία στη λήψη αποφάσεων από αξιωματικούς και υπαξιωματικούς και την καλύτερη τεχνική γνώση των αρμάτων μάχης που ανήκουν. Όλα αυτά είχαν ως αποτέλεσμα μεγάλες επιτυχίες των γερμανικών τεθωρακισμένων όπλων στην Πολωνία το 1939, αλλά ιδιαίτερα στη Δυτική Ευρώπη το 1940. Επίσης στην πορεία των μαχών στη Βόρεια Αφρική -ιδιαίτερα την περίοδο 1941-1942- τα γερμανικά τεθωρακισμένα αποδείχθηκαν πολύ δύσκολος αντίπαλος. Πριν από την εισβολή στην ΕΣΣΔ, ο αριθμός των γερμανικών τεθωρακισμένων μεραρχιών σχεδόν διπλασιάστηκε, αλλά ο αριθμός των αρμάτων μάχης σε αυτές τις μονάδες μειώθηκε σε περίπου 150-200 οχήματα. Επίσης στην πορεία των μαχών στο Ανατολικό Μέτωπο -ιδιαίτερα το 1941-1942- τα γερμανικά τεθωρακισμένα ήταν ανώτερα σε εκπαίδευση και οργάνωση από τον σοβιετικό αντίπαλό τους. Ωστόσο, η επαφή με οχήματα όπως το T-34 ή το KW-1 ανάγκασε την εισαγωγή των αρμάτων μάχης Pz.Kpfw V και VI στη γραμμή το 1942 και το 1943. Οι αυξανόμενες απώλειες στο Ανατολικό Μέτωπο, καθώς και οι χαμένες μάχες -στο Στάλινγκραντ ή στο Κουρσκ- έκαναν το γερμανικό Panzerwaffe να αποδυναμωθεί. Η δομή του περιελάμβανε τάγματα βαρέων αρμάτων (με 3 λόχους αρμάτων μάχης) και το 1943 ιδρύθηκαν τμήματα τεθωρακισμένων γρεναδιέρων. Υπήρχε επίσης ένα ολοένα και πιο σαφές πλεονέκτημα της σοβιετικής πλευράς, και από το 1944 - η ανάγκη να πολεμήσει ταυτόχρονα τα σοβιετικά στρατεύματα στα ανατολικά και τους συμμάχους στη δύση. Υποτίθεται επίσης ότι τότε (τα έτη 1944-1945) η εκπαίδευση των γερμανικών τεθωρακισμένων ήταν πιο αδύναμη από την προηγούμενη περίοδο και δεν αποτελούσε τόσο σημαντικό πλεονέκτημα για τη γερμανική πλευρά από πριν. Οι τελευταίες μεγάλης κλίμακας επιχειρήσεις της γερμανικής Panzerwaffe ήταν οι επιθέσεις στις Αρδέννες (1944-1945) και στην Ουγγαρία (1945).
Afrika Korps (πλήρη γερμανική ονομασία: Deutsches Afrikakorps, συντομογραφία DAK) νοείται στην καθομιλουμένη ως το συλλογικό όνομα των γερμανικών μονάδων ξηράς που πολεμούσαν στη Βόρεια Αφρική το 1941-1943. Το Afrika Korps δημιουργήθηκε τον Φεβρουάριο του 1941, ως αποτέλεσμα των οδυνηρών ήττων που υπέστη ο ιταλικός στρατός κατά τη διάρκεια των μαχών με τους Βρετανούς στην Αφρική στο γύρισμα του 1940/1941. Το κύριο καθήκον του ήταν να βοηθήσει τον Ιταλό σύμμαχο και να σταματήσει την προέλαση των βρετανικών στρατευμάτων στη Λιβύη. Ο διοικητής της μονάδας ήταν ένας στρατηγός και αργότερα στρατάρχης, ο Έρβιν Ρόμελ. Αρχικά, το DAK αποτελούνταν μόνο από την 5η Ελαφρά Μεραρχία (αργότερα μετατράπηκε στην 21η Τεθωρακισμένη Μεραρχία), τον Μάιο του 1941 προσχώρησε η 15η Μεραρχία Τεθωρακισμένων και στα τέλη του 1941 - η 90η Μεραρχία Τεθωρακισμένων. Αξίζει να προστεθεί ότι ήδη από τα μέσα του 1941 ιδρύθηκε η Panzergruppe Afrika, με επικεφαλής τον Erwin Rommel, και σε αυτήν προσχώρησε η Afrika Korps. Παρά τα αμυντικά καθήκοντα, το DAK (ή ευρύτερα το Panzergruppe Afrika) πολύ γρήγορα μετά την απόβαση -με πρωτοβουλία του διοικητή του- πέρασε σε αυστηρά επιθετικές επιχειρήσεις, προκαλώντας μια σειρά από ήττες στην έρημο στους Βρετανούς το 1941-1942. Ωστόσο, τότε ήταν που ο διοικητής του είχε το παρατσούκλι Desert Fox. Ταυτόχρονα, όμως, από την πρώτη στιγμή η ΔΑΚ αντιμετώπιζε προβλήματα ανεφοδιασμού, τα οποία είχαν αρνητικό αντίκτυπο στην ικανότητά της να διεξάγει επιθετικές ενέργειες. Υπέστη σημαντική ήττα στη Δεύτερη Μάχη του Ελ Αλαμέιν (Οκτώβριος-Νοέμβριος 1942), η οποία ανάγκασε το DAK να υποχωρήσει μέχρι την Τυνησία, στην οποία πολέμησε μέχρι τον Μάιο του 1943.