Η RAF (πλήρη αγγλική ονομασία: Royal Air Force) είναι η Βρετανική Αεροπορία που άρχισε να φέρει αυτό το όνομα τον Απρίλιο του 1918. Προηγουμένως, ήταν γνωστό ως Βασιλικό Ιπτάμενο Σώμα. Από τον Απρίλιο του 1918 έγιναν επίσης ανεξάρτητη αεροπορία, όχι υπό τη διοίκηση του στρατού ή του ναυτικού. Για ένα μεγάλο μέρος της περιόδου του Μεσοπολέμου, η RAF δεν συμμετείχε σε καμία μεγάλη στρατιωτική σύγκρουση, αφορούσε κυρίως εργασίες επικοινωνίας και μεταφορών. Ωστόσο, ενόψει της αυξανόμενης απειλής από τη ναζιστική Γερμανία, το 1936 η RAF αναδιοργανώθηκε, χωρίζοντας τρεις εντολές εντός της: παράκτια άμυνα, μαχητικό και βομβαρδισμό. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1930 ξεκίνησε η διαδικασία υλοποίησης νέων τύπων αεροσκαφών, όπως το Hawker Hurricane (πρωτότυπο πτήσης το 1935) ή το Supermarine Spitfire (πρωτότυπο πτήσης το 1936). Η διαδικασία κατασκευής ενός δικτύου ραντάρ στην Αγγλία και τη Σκωτία, που αργότερα ονομάστηκε Chain Home, ξεκίνησε και συνεχίστηκε με σημαντική επιτυχία. Οι μοίρες της RAF συμμετείχαν σε πολεμικές επιχειρήσεις από την αρχή του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και η μεγαλύτερη επιτυχία της βρετανικής Πολεμικής Αεροπορίας είναι η νίκη στη Μάχη της Βρετανίας (1940), που επιτεύχθηκε παρά την αριθμητική υπεροχή από τη γερμανική πλευρά και με την υποστήριξη πιλότων από πολλές χώρες - σε αυτές από την Πολωνία. Αξίζει να προστεθεί ότι στην πορεία αυτών των αγώνων η κυνηγετική τακτική υποβλήθηκε σε μια βαθιά μεταρρύθμιση. Η RAF συνέβαλε επίσης πολύ στην αεράμυνα της Μάλτας ενάντια στις ιταλικές και γερμανικές αεροπορικές δυνάμεις. Συμμετείχε επίσης σε σχεδόν κάθε μεγάλη βρετανική χερσαία επίθεση από το 1942 έως το 1945. Ανεξάρτητα, και αργότερα μαζί με αμερικανικά βομβαρδιστικά, πραγματοποίησε τον στρατηγικό βομβαρδισμό της Γερμανίας. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η RAF κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου αποδείχθηκε μια από τις ισχυρότερες αεροπορικές δυνάμεις κατά τη διάρκεια αυτής της σύγκρουσης.
Η Luftwaffe είναι μια γερμανική αεροπορία που άρχισε να σχηματίζεται τον Φεβρουάριο του 1935 με ειδική διαταγή του Ναζί δικτάτορα της Γερμανίας - Αδόλφου Χίτλερ. Ο διοικητής της Luftwaffe - από την αρχή της, στην πραγματικότητα μέχρι το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου - ήταν ο Herman Göring. Η ποσοτική ανάπτυξη της γερμανικής αεροπορίας την περίοδο 1935-1939 ήταν ραγδαία και εκείνη την εποχή εξοπλίστηκε με μηχανήματα που υπηρέτησαν de facto μέχρι το τέλος του πολέμου, συμπεριλαμβανομένου του μαχητικού Me-109, του Ju-87 Stukas dive. βομβαρδιστικά ή μεσαία βομβαρδιστικά όπως το He- 111 ή το Ju-88. Μερικοί Γερμανοί πιλότοι απέκτησαν επίσης μαχητική εμπειρία ενώ υπηρετούσαν ως μέρος της Λεγεώνας Κόνδωρ κατά τη διάρκεια του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου (1936-1939). Επιπλέον, ακόμη και πριν από τον πόλεμο, η Luftwaffe ήταν προσανατολισμένη με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορεί να υποστηρίξει τις επιχειρήσεις των χερσαίων δυνάμεων όσο το δυνατόν πιο αποτελεσματικά. Αυτό αντικατοπτρίστηκε στον εξοπλισμό, τη δομή και την οργάνωσή του, καθώς και στην εκπαίδευση των πιλότων. Η γερμανική αεροπορία αναδύθηκε με επιτυχία από εκστρατείες στην Πολωνία, τη Νορβηγία και τη Γαλλία, με τη Luftwaffe να έχει σχετικά μεγάλες απώλειες στην τελευταία εκστρατεία - τόσο σε αεροπλάνα όσο και σε προσωπικό. Από την άλλη, ένα πολύ οδυνηρό μάθημα ήταν η Μάχη της Βρετανίας, κατά την οποία γνώρισε αποφασιστική ήττα, χάνοντας πολλά περισσότερα αεροπλάνα, και κυρίως καλά εκπαιδευμένους πιλότους, από τον εχθρό. Μπορεί να προστεθεί, παρεμπιπτόντως, ότι ο Adolf Galland ήταν ένας από τους καλύτερους πιλότους μαχητικών στη Luftwaffe κατά τη διάρκεια αυτής της μάχης. Κατά τη διάρκεια των μαχών στο Ανατολικό Μέτωπο (1941-1945), η γερμανική αεροπορία, ειδικά στην αρχή της σύγκρουσης, κυριάρχησε στην ποιότητα των αεροσκαφών και στην εκπαίδευση πληρωμάτων και πιλότων, γεγονός που μεταφράστηκε σε τρομακτικές απώλειες της σοβιετικής αεροπορίας και οδήγησε σε ακόμη και φανταστικά αποτελέσματα κατάρριψης γερμανικών άσων μαχητών, όπως για παράδειγμα, τον Hermann Graf ή τον Walter Nowotny. Ωστόσο, τα έτη 1942-1943 η πλάστιγγα της νίκης στον αεροπορικό πόλεμο για την Ευρώπη άρχισε να κλίνει προς τη σοβιετική και κυρίως τη συμμαχική αεροπορία, η οποία, χάρη σε μηχανές όπως οι τελευταίες εκδόσεις του Spitfire ή του P- 51 Mustang, προκάλεσε στη γερμανική Luftwaffe όλο και περισσότερες απώλειες, επίσης κατά τη διάρκεια των μαχών για τη Γερμανία και κατά τη διάρκεια των στρατηγικών βομβαρδισμών. Ακόμη και οι προσπάθειες της Luftwaffe να κάνει ένα ποιοτικό άλμα εισάγοντας τζετ μηχανές όπως το Me-262 ή το Ar-234 στη γραμμή το 1944-1945 δεν έφεραν κανένα αποτέλεσμα, και οι ολοένα και πιο κακώς εκπαιδευμένοι Γερμανοί πιλότοι υπέφεραν όλο και μεγαλύτερες απώλειες. στη σύγκρουση με τις συμμαχικές μηχανές . Υποτίθεται ότι από την αρχή του πολέμου έως τον Ιανουάριο του 1945, οι απώλειες του προσωπικού της Luftwaffe ανήλθαν σε περίπου 140.000. άνθρωποι σκοτώθηκαν και περίπου 155 χιλιάδες. αγνοουμένων.
Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, η Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ, η USAAF (United States Army Air Force), δεν ήταν ανεξάρτητος τύπος ένοπλης δύναμης και βρισκόταν επίσημα υπό τη διοίκηση του στρατού. Κατά τη διάρκεια αυτής της σύγκρουσης, έγιναν η πιο ισχυρή στρατιωτική αεροπορία στον κόσμο και την εποχή του τερματισμού των εχθροπραξιών αριθμούσαν περίπου 2,25 εκατομμύρια άτομα! Λόγω του γεγονότος ότι η αμερικανική αεροπορική βιομηχανία ήταν μια από τις πιο σύγχρονες και αποτελεσματικές στον κόσμο, η USAAF είδε πολλά επιτυχημένα, και μερικές φορές εξαιρετικά, μοντέλα αεροσκαφών. Αξίζει να θυμηθούμε ότι το 1940-1945 παρήγαγε συνολικά περίπου 295 χιλιάδες. μηχανές, και επομένως περισσότερα από την αεροπορική βιομηχανία της Γερμανίας, της Ιταλίας και της Ιαπωνίας μαζί. Επιπλέον, ανάμεσα σε αυτές τις χιλιάδες μηχανές που παράγονται, μπορεί κανείς να επισημάνει τα πολύ επιτυχημένα μαχητικά P-38 Lightning, P-47 Thunderbolt ή P-51 Mustang, τακτικά βομβαρδιστικά B-25 Mitchell ή B-26 Marauder, αλλά και τα θρυλικά B- 17 στρατηγικά βομβαρδιστικά Flying Fortress και το B-29 Super Fortress. Το σύστημα εκπαίδευσης πιλότων της USAAF μπορεί επίσης να θεωρηθεί επιτυχημένο και καλά μελετημένο, καθώς μπόρεσε να παράσχει στην ταχέως αναπτυσσόμενη αεροπορία καλά εκπαιδευμένους πιλότους. Αξίζει επίσης να θυμηθούμε ότι, σε αντίθεση με τη γερμανική αεροπορία, τα πληρώματα και οι πιλότοι των Αμερικανών εναλλάσσονταν και αφού υπηρέτησαν ένα ορισμένο χρονικό διάστημα, τις περισσότερες φορές επέστρεφαν στη χώρα, σε εκπαιδευτικές μονάδες, μεταδίδοντας τις εμπειρίες τους. Αυτό το γεγονός μπορεί να εξηγήσει γιατί οι Αμερικανοί άσοι μαχητών (όπως ο Richard Bong ή ο Thoma McGuire) είχαν «μόνο» δεκάδες σκοτώσεις σε σύγκριση με αρκετές εκατοντάδες σκοτώσεις Γερμανών άσων (όπως ο Erich Hartmann ή ο Gerhard Barkhorn).