Στη δεκαετία του 1920 και - ειδικά - στη δεκαετία του 1930, ο Κόκκινος Στρατός γνώρισε μια ραγδαία εξέλιξη όσον αφορά την αύξηση των θέσεων του, καθώς και τον αυξανόμενο κορεσμό με τεχνικά όπλα, κυρίως τεθωρακισμένα όπλα. Ωστόσο, το πεζικό ήταν το κύριο και αριθμητικά μεγαλύτερο στοιχείο του Κόκκινου Στρατού. Η εντατική ποσοτική ανάπτυξη αυτού του τύπου όπλου ξεκίνησε στις αρχές του 1929/1930. Το 1939, ακόμη και πριν από την επίθεση κατά της Πολωνίας, το σοβιετικό πεζικό συγκροτήθηκε σε 173 μεραρχίες (τα λεγόμενα τυφέκια), τα περισσότερα από τα οποία συγκεντρώθηκαν σε 43 σώματα. Αξίζει να προστεθεί ότι μετά την εκστρατεία του Σεπτεμβρίου του 1939, ο αριθμός αυτός αυξήθηκε ακόμη περισσότερο. Το σοβιετικό τμήμα τυφεκίων το 1941 αποτελούνταν από τρία συντάγματα τυφεκίων (τρία τάγματα το καθένα), ένα σύνταγμα πυροβολικού, μετά από ένα τμήμα αντιαρματικού και αντιαεροπορικού πυροβολικού, καθώς και τάγματα αναγνώρισης και επικοινωνίας. Συνολικά αριθμούσε περίπου 14.500 άτομα. Ωστόσο, μέχρι το 1945 αυτή η θέση υπέστη σημαντικές αλλαγές, οδηγώντας σε μια διαίρεση περίπου 11.500-12.000 ατόμων, αποτελούμενη από τρία συντάγματα πεζικού, μια ταξιαρχία πυροβολικού που αποτελείται από τρία συντάγματα, μια αυτοπροωθούμενη μοίρα πυροβολικού και πολλές μονάδες υποστήριξης, συμπεριλαμβανομένων αντιαρματικών , αντιαεροπορικά όπλα ή επικοινωνίες. Ο κορεσμός των μονάδων πεζικού με πολυβόλα έχει επίσης αυξηθεί σημαντικά - για παράδειγμα με τα υποπολυβόλα APsZ 41 και αργότερα APsZ 43.
Τα τεθωρακισμένα και μηχανοποιημένα στρατεύματα του Κόκκινου Στρατού άρχισαν να σχηματίζονται σε μεγαλύτερη κλίμακα στα τέλη της δεκαετίας του 1920 και του 1930. Ειδικά τη δεκαετία του 1930 αναπτύχθηκαν δυναμικά. Αυτό αντικατοπτρίστηκε τόσο στην οργανωτική δομή όσο και στον εξοπλισμό. Στο πρώτο από αυτά τα αεροπλάνα, το 1932 ξεκίνησε η συγκρότηση μηχανοποιημένων σωμάτων, η δομή των οποίων εξελίχθηκε μέχρι το ξέσπασμα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Όσον αφορά τον εξοπλισμό - εισήχθησαν νέοι τύποι αρμάτων μάχης, όπως τα BT-5, BT-7, T-26 και τα πολυπυργικά άρματα T-28. Πολύ επιτυχημένα άρματα μάχης μπήκαν επίσης στη γραμμή λίγο πριν την έναρξη του πολέμου με το Τρίτο Ράιχ - φυσικά μιλάμε για τα KW-1 και T-34. Ωστόσο, παρά το γεγονός ότι την εποχή της γερμανικής επίθεσης, οι σοβιετικές τεθωρακισμένες δυνάμεις είχαν ποσοτικό πλεονέκτημα έναντι του επιτιθέμενου, υπέστησαν τεράστιες απώλειες σε άνδρες και εξοπλισμό στην πρώτη περίοδο του πολέμου. Μπορούν να εξηγηθούν από τις αδυναμίες ενός καλά εκπαιδευμένου στελέχους αξιωματικών (ο απόηχος των σταλινικών εκκαθαρίσεων της δεκαετίας του 1930), τη χειρότερη ατομική εκπαίδευση των σοβιετικών τάνκερ σε σύγκριση με τους Γερμανούς αντιπάλους τους ή τις κατώτερες τακτικές που χρησιμοποιούν τα πληρώματα των σοβιετικών τανκς. Επίσης, το δόγμα της χρήσης τους δεν ήταν τόσο συνεκτικό και καλά θεμελιωμένο στην εκπαίδευση όσο στον γερμανικό στρατό. Μπορούμε επίσης να προσθέσουμε σε αυτό τη μάλλον κακή εργονομία των σοβιετικών οχημάτων ή την έλλειψη ραδιοφωνικών σταθμών μικρής και μεγάλης εμβέλειας στις τεθωρακισμένες δυνάμεις. Με τον καιρό, ωστόσο, αυτά τα λάθη άρχισαν να διορθώνονται λίγο πολύ με επιτυχία. Για παράδειγμα - από την άνοιξη του 1942, άρχισαν να σχηματίζονται τεθωρακισμένοι στρατοί, οι οποίοι επρόκειτο να εκτελούν κυρίως επιθετικά καθήκοντα και που αποτελούσαν μια ελαφρώς πιο εργονομική δομή από τα προηγούμενα μηχανοποιημένα σώματα. Ωστόσο, φαίνεται λογικό να πούμε ότι μέχρι το τέλος του πολέμου, ο Κόκκινος Στρατός έδωσε έμφαση στο ποσοτικό πλεονέκτημα παρά στο ποιοτικό πλεονέκτημα έναντι του εχθρού, αν και εισήγαγε στην υπηρεσία τέτοια επιτυχημένα άρματα μάχης όπως το T-34/85 ή το IS-2. κατά τη διάρκεια του πολέμου. Αυτό είναι ξεκάθαρα ορατό, για παράδειγμα, κατά τη Μάχη του Κουρσκ τον Ιούλιο του 1943.